(Grossouvre -) Charenton-du-Cher, 21 maart, 21 hr, 6 ºC, 19 km

Vandaag een kort bericht. Na een mooie dag waarin we een lang stuk langs de Canal de Berry hebben gelopen, kwamen we aan in Charenton. Men had ons gezegd dat we een slaapplek konden verwachten in een luxe huis van iemand uit de gegoede kring. na enige ervaringen wisten we dat we de verwachtingen vooral laag moesten houden, dan kan het alleen maar meevallen.

Maar wie had een dergelijk sterk vervallen pand verwacht! Het was een groot huis, 40 jaar geleden zal het ook een mooi huis zijn geweest. Sindsdien heeft de eigenaar geen onderhoud meer aan het pand verricht. Alles was aan het afbladeren, van kleur verschoten, sloot niet en toonde mankementen. Het stonk naar schimmels, verwarming deed het niet (N.B. het vriest hier nog steeds elke nacht) en Puck – hoewel aangekondigd – werd met enig misbaar geduld. Verschimmelde glorie.

Na kort overleg hebben we de rugzak weer gepakt en zijn we vertrokken, naar de plaatselijke bar om een ander onderkomen te vinden. Dat lag in een aangrenzende stad, 10 kilometer verderop. Maar hoe kom je daar?

Lopen: dat duurt twee uur en dan zouden we pas om 18.30 uur arriveren. Te laat.

Het openbaar vervoer: is er niet, dat is in Frankrijk buiten de steden zo goed als opgeheven.

Dan maar een taxi. Om een kort verhaal kort te houden: we hebben twee uur gewacht (maar wel met een Leffe) en kwamen iets voor 19 uur in het hotel. De taxirit over 10 kilometer koste 34 Euro. Het hotel zou wifi hebben – deed het niet. Het zou een restaurant hebben – was er niet. We hopen dat we morgen ontbijt krijgen en dat een taxi geregeld wordt om ons terug te brengen maar de baliemedewerkster was dusdanig onnozel dat we – opnieuw- de verwachtingen tot (zelfs voor Franse begrippen) basisniveau hebben teruggeschroefd.

Ik had het over het kasteel van Marie-Antoinette willen hebben waar we langs zijn gelopen. Varennes ligt trouwens ook vlak in de buurt. En over een eend die Puck bijna had gevangen (tot haar eigen stomme verbazing). En dat zal ik vanaf morgen ook doen. J’ai décidé d’être heureux parce que c’est bon pour la santé (van Voltaire, ontdek ik net op Google). Maar nu nog even niet. Frankrijk is een verziekt land, economisch loopt het niet, sociologisch en demografisch voltrekt zich hier al circa 20 jaar een ramp en we hebben niet de indruk dat de bevolking initiatief neemt om het ten goede te laten keren. Want anderen moeten “het” doen. De regering. De staat. De gemeente. De vakbonden. Dit land zou eens heel erg goed naar de andere kant van de Rijn moeten kijken. En natuurlijk Engels moeten leren. Of Duits. Of Nederlands. Of Spaans. Of wat-dan-ook. Volgens jaar stappen we weer in het vliegtuig. En vliegen. Over Frankrijk heen (nou ja, toch even naar Vézelay rijden…).

Maar vanaf morgen wordt alles beter.

A votre santé.