Quiz

Jongens met Mac op een auto, Bazas

(Captieux -) Bourriot-Bergonce, 15 april, 2 hr, 23 km, Totaal: 1412 km
Een overdenking na het zien van twee jongens met een Mac boven op een auto in Bazas:
Monsieur Hercole Captaing, brigadier van de gendarmerie in Bazas, liep over straat en had een vreselijk humeur.  Monsieur Hercole Captaing wordt overigens zelden zo aangesproken, zijn ondergeschikten benaderen hem slechts met de aanhef Monsieur de brigadier (maar dan natuurlijk het Franstalige equivalent), zijn oversten houden het nog korter en roepen CoCa (ik neem aan dat deze originele samenvoeging van de voor- en achternamen van Monsieur Hercole Captaing ontstond tijdens een lang politiediner en wat toch zeer bijzonder is omdat bij de Franse politie originaliteit en afwijkingen van, soms vastgeroeste, procedures niet bijzonder wordt gewaardeerd). Zijn vrouw noemt hem overigens Kokkeltje, niet omdat monsieur Hercole Captaing van kokkels, mosselen, krabben of andere schaaldieren houdt, hij komt immers uit de binnenlanden van de Gironde waar de zee ver te zoeken is en hoofdmaaltijden bestaan uit een groot en meestal rood stuk vlees. Nee, mevrouw noemt haar man Kokkeltje omdat een krachtige visverkoper tijdens een van hun eerste gezamenlijke vakanties aan het strand luidkeels zijn waren aanprees net terwijl ze door monsieur Hercole Captaing sensueel met zonnebrandolie werd ingesmeerd. Je zou dan denken dat ze haar man dan eerder Nivea of Bronsolaire zou noemen maar dan betreden we het ondoorgrondelijke gebied van de gedachtensprongen van de menselijke en wel in het bijzonder van de vrouwelijke geest waarmee ik, journalist Francois Hublot, u verder niet mee lastig wil vallen.
Monsieur Hercule Captaing noemt zijn vrouw trouwens Bobbeltje, we nemen aan dat een gerespecteerd lid uit onze stad Bazas daar zijn goede redenen toe had maar die zijn voor mij, en daarmee ook voor u, duister gebleven.
Monsieur Hercule Captaing had dus een vreselijk humeur al konden slechts enkelen van zijn kennissen dat opmerken omdat hij gewoonlijk al met een strenge en ondoorgrondelijke blik zijn medemensen opnam. Hij liep onder de arcades van ons groots en historisch Place de la Cathédrale, niet vanwege een brandende zon maar omdat het de hele ochtend al onophoudelijk en intens regende. De reden van zijn chagrijn was helder. Een maand geleden had de burgemeester een onderhoud gehad met de politiecommissaris in de Lion’s club van Bazas. De verkiezingen zijn namelijk aanstaande en de burgemeester was begonnen om zijn electoraat met enkele stille acties gunstig te stemmen voor zijn herverkiezing. Veiligheid is een van de grootste zorgen voor zijn medeburgers, zelfs in Bazas, en daarom had hij de commissaris gevraagd of zijn ondergeschikten duidelijker aanwezig konden zijn door hun patrouilles lopend in plaats van rijdend af te leggen. De maatregel zou na de verkiezingen natuurlijk weer worden teruggedraaid om protesten in het politiekorps te onderdrukken en natuurlijk was de burgemeester op de hoogte over de bestuurlijke ambities van de commissaris, daarover moesten ze binnenkort nog maar eens verder praten. De bekendmaking had opzien gebaard binnen de politie maar protesten bleven uit want de lente was aangebroken en de agenten liepen in een stralende zon hun ronde en bezochten hun bar om zich op de hoogte te stellen van de maatschappelijke ontwikkelingen. De dagelijkse ronde duurde daardoor vier keer zo lang als daarvoor maar niemand die zich daarover druk maakte, dat was een zaak voor financiële ambtenaren elders in het land en wanneer die de cijfers onder ogen kregen waren de verkiezingen al geweest en de maatregel weer teruggedraaid.
Juist op de dag dat Monsieur Hercole Captaing voor het eerst gehoor moest geven aan de instructie van zijn commissaris was het weer omgeslagen. Een lage drukgebied had onze befaamde Romaanse kathedraal bereikt, de lentezon liet zich niet meer zien en in plaats daarvan begon het te regenen alsof Bazas in April 2016 door een zondvloed weggespoeld moest worden. Monsieur Hercule Captaing stond voor het venster van de bar chocolaterie Noosa Café en keek naar binnen. Aan de warme zijde van het glas zaten twee wat morsige lieden in sportkledij aan een tafeltje dat vol stond met kopjes koffie en stukken chocoladetaart. Vast en zeker pelgrims, dacht Monsieur Hercule Captaing, en zijn scherpe blik ontdekte dat ook een wit-bruine hond deel uitmaakte van deze allochtone groep. Het liefst had hij vandaag nog alle paaltjes met de bewegwijzering van het pelgrimspad uit de zompige Girondese bodem gerukt want hij vond het pelgrimsvolk een verwend, stinkend en slecht Frans sprekende aanslag op de rust in zijn geliefde stad Bazas. Vooral aan de Nederlanders onder hen had hij een bloedhekel nadat enkelen van hen hem in het Engels (in het Engels!) hadden aangesproken over de lengte van de door de burgemeester verordonneerde middagrust. Zwaar over het paard getild volk dat in onze bars zich volpropt met koffie en chocola en monsieur Hercule Casting wist zelf maar al te goed hoe lekker de chocoladetaarten van het Noosa Café zijn. Maar hij kon hier niet naar binnen stappen, de eigenaar was namelijk van de verkeerde partij en zou ongetwijfeld in de wekelijkse raadsvergadering een betoog houden over politieagenten die onder diensttijd, zelfs als buiten het lopen door slagregens onmogelijk wordt gemaakt, de drempel van zijn etablissement overschrijden om een kop koffie met slagroom te drinken. De zeikerd, dan maar naar Le petit Café om de hoek.
Grommend draaide Monsieur Hercule Casting zich om. De commissaris had bij zijn oekaze vergeten om waterdichte schoenen uit te reiken zodat Monsieur Hercule Casting het gevoel had dat hij, zelfs onder de arcade, met zijn schoenen door een rivierbedding liep. Morgen moest hij Bobbeltje maar vragen om de laarzen uit de garage te halen.
Monsieur Hercule Casting wilde verder lopen maar op dat moment zwiepte de deur van de bar open en wat volk, gehuld in een koffie-chocolade geur, stapte naar buiten. Hij keek naar binnen en zag nog net de jongste bediende Sophie een Forêt noir taartje uit de koelvitrine pakken. Toch niet voor die pelgrims! De volgende keer zou hij het paspoort van één van hen in Parijs laten controleren, dat is geen probleem met de huidige aangescherpte anti-terrorisme maatregelen. Kunnen ze twee uurtjes op het politiekantoor piepen, hij krijgt ze wel klein.
Vergeef mij lezer, ik heb veel geduld van u gevraagd met deze korte schets van het gevoelsleven van Monsieur Hercule Casting, waarbij ik nog tal van interessante maar niet ter zake doende details heb overgeslagen. Het voorgaande diende slechts om u een indruk te geven van het karakter en de gemoedstoestand van deze politieambtenaar in functie.
De confrontatie was onafwendbaar. Monsieur Hercule Casting was de hoek omgegaan bij de bar chocolaterie Noosa Café en liep door de Rue Saint Martin omhoog toen de regen stopte en zijn borend oog twee kwajongens opmerkte die met een Mac boven op de auto van een mede-citoyen zaten.
Monsieur Hercule Casting had al veel in Bazas beleefd, kinderen hadden gerugbyd met de openstaande ramen van de raadszaal als doel, hadden een vreugdevuur van kerstbomen onder het standbeeld van Jeanne d’Arc gemaakt en hadden hem laatst zelfs gevraagd waar ze hash konden kopen. Maar dit sloeg alles. Monsieur Hercule Casting stond als door de bliksem getroffen voor de auto, hyperventilerend en donderde “Canaille. Wat doen jullie daar. Waar halen jullie het lef vandaan?”
En waarde lezers, dan nu de wekelijkse psychologische quiz. Wat is het beste antwoord dat de jongens kunnen geven om de dreigende escalatie met niet te voorziene effecten op hun verdere educatieve en productieve carrière te voorkomen:
  • Wie ben jij, eikel?
  • Volgens mijn vader mag het, als we maar niet op zijn auto gingen zitten
  • Ha Hercule, heb jij het wachtwoord voor de WiFi?
  • Sorry, maar hier hadden we het beste internet ontvangst.
  • Hé, effe dimmen, mijn oom is burgemeester hier
We zullen de inzendingen voorleggen aan Monsieur Hercule Casting. Een prijs kan natuurlijk alleen worden uitgereikt als hij zo bereidwillig is om mee te werken en een winnend antwoord te kiezen.

4 gedachtes over “Quiz

  1. He, effe dimmen, mijn oom is burgemeester hier…
    Wij zijn op missie om de veiligheid te testen in deze regio. Wij turven dagelijks hoe vaak wij worden aangesproken op onaanvaardbaar gedrag door gezagdragers. Wij houden dit keurig bij in een Excel bestandje.
    De resultaten zullen gepresenteerd worden op de verkiezingsbijeenkomst volgende maand in het achterzaaltje van het Noosa Café. Tot nu toe kwam u nog niet in deze statistiek voor Hercole, maar er is kans dat wij u nu hier in gaan vermelden… tenminste… heeft u ook zo’n zin in zo’n klein rond chocoladetaartje?

  2. Bovenstaande argumenten klinken goed, maar de praktijk leert dat het antwoord twee moet zijn. Onze bloemen in de tuin waren niet veilig, de kinderen mochten ze niet plukken in hun eigen tuin……

Laat een antwoord achter aan Johan Kuiper Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *