Ik (Tim) probeer het nieuws in Nederland niet meer te volgen om de hypes te ontlopen en mijn hoofd vrij te maken voor andere, belangrijke zaken waar je in het dagelijkse leven te weinig tijd voor vrijmaakt. Dat lukt vrij aardig.
Maar niet altijd.
Ik lees de laatste tijd te veel berichten over het Oekraïne referendum. Een bizar evenement in de Nederlandse parlementaire geschiedenis. De Nederlandse bevolking moet zich uitspreken over een kwestie waarover 99.9+% van de mensen geen enkele kennis had, 50+% het nog altijd niet heeft en het ook nooit zal krijgen. Miljoenen Euro’s worden uitgegeven voor een voorlichtingscampagne terwijl het land van oudsher een uitstekend systeem heeft om over dergelijke ingewikkelde kwesties te beslissen: het parlementaire debat in de Eerste en Tweede Kamer.
De bevolking moet naar de stembus omdat het rellerig nieuwsmedium GeenStijl in staat is geweest om 300.000 Nederlanders zo gek te krijgen om hun handtekening te zetten onder een petitie. Ik wantrouw de beweegredenen van GeenStijl. GeenStijl is geen politieke beweging maar een commercieel bedrijf dat leeft van advertenties. Het gaat GeenStijl en Jan Roos niet over de Oekraïne maar over poen, over het verdienen van zoveel mogelijk poen.
En het referendum?
dat gaat niet over: “Bent u voor of tegen de wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne?”
maar over: “zullen we de politici in Den Haag en Brussel voor joker zetten”
en in ons land wonen meer dan 300.000 figuren die dat heel graag willen.
Ik ben op 6 april niet in Nederland. Anders had ik voor de eerste keer in mijn leven NIET gestemd. Ik laat mij niet voor het karretje van Jan Roos, GeenStijl en linkse of rechtse populisten spannen.
Ik heb een droom dat het land en de (meeste) politici in opstand komen, dat de 30% stemdrempel niet wordt gehaald, dat Rutte en Asscher zich tegen het referendum keren en dat de Tweede Kamer een wet zal aannemen die dit soort referenda onmogelijk maakt.
en dat Bram Moszkowicz zich bij GeenStijl aansluit
en hierover denk je dus als je door de heuvels van de Limousin loopt. Ik (Tim) kwam in de herberg aan en las mijn mail. En lees een mail van R., een goede vriend die ik al meer dan 30 jaar ken. Terwijl ik mij lopend ergerde over het Oekraïne referendum, tikte R. een mail met precies dezelfde argumenten en conclusies. That’s where friends are for…
Hoi Tim en Monique
Ik probeer me hier in NL niet te ergeren aan het referendum (lukt niet), ik hoop dat jullie je inderdaad kunnen richten op belangrijke(re) zaken. Dus grijp jullie Leica’s, doe ik dat ook, het lenteweer vraagt er om!
En morgen maar weer eens kijken bij die ene kapperszaak in de Oranjebuurt of de pluche vervang(st)er van Puck nog een beetje bij de les is.
Groeten, en bon voyage maar weer!
Paula Dieterman