2 mei 2025. Dag 59. Bardone – Berceto: 21 km. Dag 60: Berceto – Previdè: 18 km.

We zitten middenin de Apennijnen en hebben inmiddels de andere zijde, de Toscaanse kant, bereikt. Cees loopt als vanouds over bergpaden omhoog, tippelt een paar kilometer over een Strade Statale en neemt dan de afdaling alsof we zijn avondrondje in Groningen maken.

Het Pieterpad van Italië: een puinweg door de bergen.

De afdaling is een staaltje locale wegenbouw. Op enig moment reed een enorme kar met een laadbak vol stenen over het pad. Arbeiders openden de klep en zorgden dat de groene laan onder een laag split verdween. Stenen die geen steun geven, ze schuiven zo weg, waarop je, als je niet goed oppast, je enkel verzwikt of waarover je struikelt en op de helling naar beneden valt. En sindsdien is niets veranderd. 

Een andere verklaring voor het beroerde wegdek is erosie door overvloedige regenval. Het water neemt het zand mee en wat achterblijft zijn de grotere stenen. Wat de oorzaak ook is, we begrijpen niet dat dit pad, dat net als de Camino een door de EU erkende Culturele Route is, zo slecht wordt onderhouden. Zulke beroerde stukken ontbraken op de Camino en die gaat toch ook over de Pyreneeën en andere Spaanse bergketens. Het klinkt bozig en dat klopt, dat zijn we ook.

Cees hijgt en puft van de hitte en vindt het heerlijk.

We stopten halverwege de afdaling, vijfhonderd van de duizend meters hebben we gehad. We hijgen uit van de inspanningen en Cees van de hitte. Cees was een paar dagen geleden nog misselijk van de warmte maar ligt nu, zoals gebruikelijk, op het hete terras te zonnebaden.

De bergpaadjes waarover wij liepen hebben niets te maken met een route naar Rome. De vroegere pasovergang van Emilio Romagna naar Noord-Toscane is de huidige Strade Statale SS62. Op een zonnige middag hoor je de weg al van verre. Deze bochtige route is inmiddels het domein van de in leer gestoken, vaak dikbuikige 50-plusser met een motor. Zijn jeugd ligt achter hem, die van zijn vrouw ook, en zijn kinderen stellen zijn aanwezigheid vaak niet meer op prijs. De motor op twee wielen moet zijn ego troosten en maakt een kolereherrie zodat de mensen alsnog naar papa omkijken. 

Nietsvermoedend begonnen wij om 7 uur ‘s ochtends, twee uur vroeger dan op eerdere dagen, aan de beklimming van de pas en bereikten rond een uur ‘s middags de SS62. De wedstrijd zonder start of finish was in volle gang. Wij liepen langs de weg en op het asfalt, een tot twee meter van ons, scheurden motoren langs groepjes fietsers, een verdwaalde Vespa, een sluipende truck, wat personenauto’s en bij voorkeur langs andere motoren.

 In Berceto, een dorpje aan de voet van de Passo della Cissa, hadden de motoren zich op het dorpsplein verzameld. Een Tesla is al fout maar wie op een Harley Davidson met wapperende  Confederatievlaggen rijdt, krijgt van mij een enkele reis Alabama met een slavenbaan op een katoenplantage.

Berceto. Nog maar 571 kilometer en dan zijn we in Rome.

Desondanks, Berceto is een juweeltje. Het verleden van het dorp is nadrukkelijk aanwezig, de tijd toen het een afgelegen plek aan het einde van het dal was en in de winter nauwelijks bereikbaar. Huizen van (berg)stenen, straten van (berg)stenen, met enkele bars waarin men elkaar het nieuws verteld en een paar winkeltjes die het dorp van voedsel voorzien. En met hostels voor Rome-gangers. Over tien jaar is dit een toeristische hotspot. Je bent er zo, een afslag van de A15 (Parma – La Spezia – Pisa) leidt naar Berceto.

Het panorama van een Apennijnen-pas en een zeldzaam, goed stuk wandelpad.