Prachtig groen landschap. Noodweer in Toscane.

13 mei 2025. Dag 71: Colle di Val Elsa – Monteriggione: 24 km.

Toscane is nu prachtig groen en zal dat voorlopig blijven want er valt een aardige bak water op het land. In de middag werd het donker, daarna begon het in de verte te donderen, later zagen en hoorden we bliksems steeds dichterbij komen en op een kilometer voor onze bestemming werden we toch nog door de hoosbuien ingehaald.

In onze kamer hangen overal kleren te drogen, het enige geluid is de regen en het geloei van de ventilator in de badkamer, maar die je hoor je al snel niet meer. Dit is het moment om twee min of meer Toscaanse helden van mij te introduceren.

Het plan om naar Rome te lopen is een paar jaar oud. Dat was een goede aansporing om enkele Italiaanse klassiekers alsnog te lezen. Sommigen zoals Ariosto’s Orlando Furioso en Tasso’s Jeruzalem bevrijd zijn best lang, in versvorm geschreven en meer dan 500 jaar oud. Toch kan je enorm van deze werken genieten, als je de tijd neemt en wat over de context van het verhaal leest.

Tekening over De goddelijke Komedie door Federico Zuccari.

De grote jongen in de Italiaanse literatuur is natuurlijk Dante. Zijn meesterwerk De goddelijke Komedie had ik wel eens opengeslagen maar na wat regels gaf ik het op. Niet om door te komen. Eind 2023 zei ik tegen mijzelf dat ik niet over een middeleeuws pad naar Rome kon lopen zonder dat ik dit werk had gelezen. Dante was een Florentijn, heeft rondgezworven door het Toscaanse gebied dat we nu doorkruisen en zijn verhaal gaat niet alleen over de Hel, de Louteringsberg en de Hemel maar ook over de Welfse en Ghibellijnse twisten in de 12de en 13de eeuw. In die periode voerden de Duitse keizer en de Paus een machtstrijd in Noord- en Midden-Italië. De samenleving was in clans uiteengevallen die bij de Welfen (ondersteund door de Paus) of de Ghibellijnen (gesteund door de Duitse keizer) hoorden. Was je lid van de verkeerde groep, werd je clan door de tegenstander verslagen, dan moest je vluchten want anders kon je hoofd zomaar op het schavot liggen. Dante heeft daarom zijn stad verlaten en is er nooit meer teruggekeerd. In De godelijke Komedie lees je welke vreselijke pijnigingen hij zijn tegenstanders toewenst.

Dit was een lange inleiding voor mijn eerste held: Professor Giuseppe Mazzotta, Emeritus Professor in Italiaanse letterkunde aan de Yale universiteit. Mazzotta gaf een reeks colleges waarin hij elke week enkele hoofdstukken, of canti, van De goddelijke Komedie behandelde. Ik stuitte op video’s van zijn college’s Dante in Translation die Yale heeft vrijgegeven en op YouTube staan. Zijn enthousiasme tijdens het introductiecollege maakte mij nieuwsgierig. Dante was toch saai en ondoorgrondelijk? Maar ik zie de professor, ik zie hoe hij zijn doorleefde Dante-exemplaar dat barst van uitpuilende papiertjes met aantekeningen, oppakt en dan vol passie enkele delen daaruit voordraagt en vervolgens de tekst virtuoos analyseert. Ik viel als een blok voor Mazzotta.

Hij verwelkomt bij aanvang zijn studenten en daarna, zonder gebruik te maken van ondersteunende aantekeningen of computerpresentaties, begint hij aan zijn betoog. Hij spreekt tot zijn gehoor en kijkt of zijn woorden aankomen. Regelmatig onderbreekt hij zijn analyses van De goddelijke Komedie, moedigt de studenten aan om vragen te stellen en vraagt ze hoe zij een tekst hebben geïnterpreteerd. Het is gewoon indrukwekkend hoe hij dan volledig geconcentreerd naar een student luistert, soms de student een vraag stelt of zijn/haar betoog in eigen woorden herhaalt om zeker te zijn dat hij precies begrijpt wat de student bedoelt. Dan antwoordt hij de student waarbij hij, indien nodig, moeiteloos connecties legt met passages uit de klassieke literatuur, met levens van voor mij volstrekt obscure heiligen, de politieke perikelen uit het Italië van toen en natuurlijk met het leven van Dante. Ter controle vraagt hij de student of hij zijn vraag heeft beantwoord, of die wellicht een andere mening heeft en, zo ja, waarom. Bij onderwerpen die voor mij een onbeduidend detail lijken herken ik de passie van de expert. Kleine details zijn ook interessant, bovendien vaak nog onbekend en kunnen nieuw inzichten geven op grotere, bekende zaken. Zie vooral niets over het hoofd! Wat een kennis heeft Mazzotta maar ook: wat een wellevendheid, wat een achting voor zijn pupillen en wat een liefde voor zijn vak.

Aangemoedigd door Mazzotta begon ik aan De dodelijke Komedie. Ik las elke keer enkele hoofdstukken en volgde daarna Mazzotta’s college over de gelezen delen. In een maand was ik klaar, had ik het boek en zijn collegereeks voltooid. Ik ben geen liefhebber van De goddelijke Komedie geworden, ik geniet meer van Ariosto en Tasso, maar ik ben diep onder de indruk geraakt van Mazzotta.

Val di Elsa. Toscane.

We genoten van het avondeten en hoorden hoe je Toscaanse cannellini boontjes in tomatensaus maakt. Buiten is het stil, de regen is voorbij, de nacht begint. Een andere Toscaanse held komt later langs.