Castiglione Olona.

Dag 46. Varese – Fagnano Olona: 25 km

Dan is alles anders, zijn de luchten blauw, met schapenwolkjes, hemelsblauw. Dan schijnt de zon en is er een briesje voor de wandelaar.

We verlaten Varese, gaan door het centrum en buitenwijken. Een oma staat op het balkon, kijkt naar de drukte op straat voor haar, wegwerkzaamheden, luidruchtig kruipende files. Ik loop en het lijkt alsof ik alles al heb gezien, als een jongen, in Rome. De appartementen, trottoirs van asfalt en stoffige kantoren, het is allemaal zo vertrouwd en zo anders dan in Nederland.

In Lozza, iets buiten Varese, ligt een bar aan het plein, op een plek waar je hem verwacht. Mannen praten over voetbal, over Torino en Juve, en drinken witte wijn, om elf uur.

We vermijden onverharde paden na de stortbuien van eerder, we volgen een eigen route. Een paar kilometer snelweg, dan buigen we af. We bereiken Castiglione Olona, een schone slaapster. Zij biedt alles wat je in een Italiaans dorp kunt verwachten. Een Via Cavour, een Via Roma en de Piazza Garribaldi, een klein oud plein met een restaurant en een terras dat leeg blijft op twee buitenlanders na. De bediening zet een extra tafel buiten, we zijn nog meer alleen. 

Op de rand van het plein zijn tien parkeerplaatsen geschilderd. Italianen stallen hier zo maar twintig Fiat’s. Maar vandaag is er een estafette. Als de een wegrijdt vult een ander de plek. Een chauffeur stapt uit en loopt langs ons naar binnen. Op het terras zit je later op de dag.

Portret van een jonge vrouw. Antonio del Pollaioulo [1429 – 1498]

Medaille met portret van de oost-Romeinse keizer Johannus VIII Palaeologus. Pisanello [1380/95-1450/55]

Portret van Francesco Gonzaga. Andrea Mantegna [1431 – 1506]

Aan het plein staat een oud paleis, dat is nu ook een museum. Een grote affiche hangt aan de muur van een man uit de Renaissance. Ik schat uit het Quattrocento, mijn favoriete periode. Een portret en profil, denk aan Mantegna, Pisanello of Pollaioulo. De man kijkt onverstoorbaar voor zich uit, niemand let op hem, niemand gaat naar binnen en als de kerktoren twaalf keer slaat komt het personeel naar buiten, de deur gaat dicht en even later rijden opnieuw een paar auto’s weg.

Dit plein, in een gat van niets, is een hoogtepunt van onze tocht en als klap op de vuurpijl, alsof het zo moest zijn, bestellen we een allereenvoudigste lunch van kaas, vleeswaren en brood met een witte wijn. En dan blijkt de wijn die uit de koelkast van de bar komt een goddelijke witte wijn te zijn, een pecorino met kruidige, ziltige tonen die smacht naar risotto met parmezaan, venkelzaad en veel citroenrasp. Maar die ook uitstekend past bij het terras, de zon en bij ons.

De tijd hielden we niet in de gaten. De zaak draaide Fleetwood Mac, Rumours, Tusk of een Greatest Hits. Al jaren niet meer gehoord, alle zintuigen vieren feest. 

Bij elke slok ben ik opnieuw onder de indruk en ondanks dat we nog vijftien kilometer moeten lopen koop ik een fles, stop het in de rugzak om het later, dus nu, in onze kamer, te openen.

Bij Sara verlieten we het Caffè del Borgo, en met zo’n lied beloof je ooit terug te keren, het museum te bezoeken, de edelman te prijzen en in een auto rondenlang over het plein te rijden.

Het is een goede vrijdag.