Foto: Piazza del Campidoglio, het mooiste plein van Rome en misschien het eindpunt van onze tocht.

Dag lieve lezer, jij die wellicht dacht dat deze blog voorgoed was ingedut. Lang geleden, in 2015, startte die toen we ons voorbereidden op de Camino, onze voettocht naar Santiago. Onderweg hielden we jullie via deze blog op de hoogte maar nadat we op 1 juni 2016 ons doel hadden bereikt begon de blog aan een winterslaap.

Een lange periode van rust brak aan maar nu, na 3177 dagen, heeft de blog zijn ogen weer geopend. Wakker worden jij, we hebben je nodig!!! Want, lezer, hou je vast. We beginnen aan een nieuw avontuur. Begin maart trekken we de schoenen aan en zetten we de eerste stappen op weg naar Rome.

De afgelopen negen jaar dachten we vaak aan de Camino. Daarvoor kwamen we nooit in Frankrijk maar sindsdien reisden we vrijwel elk jaar naar Vézelay en naar andere plaatsen die we tijdens de Camino passeerden zoals Chablis, Reims en Troyes. Enkele favoriete etappes liepen we opnieuw zoals een route over de spectaculaire wijnheuvels ten zuidwesten van Chablis. De uitzichten waren hetzelfde, de Fransen gedroegen zich helaas nog als Fransen, maar wij, als dagtoeristen, waren geheel vervreemd van onszelf uit 2016 die met een zware rugzak naar een volgende, onbekende slaapplaats liepen.

Monique en Puck tussen de wijngaarden van Chablis

Wij misten de rust en de onthechting van de pelgrim die elke dag de deur van een pensioen achter zich sluit, daarna zijn gedachten door de lucht laat fladderen, verdwijnt in de omgeving en van de grote, kleine gebeurtenissen geniet. We vierden de lang verwachtte dag waarop tere, felgroene bladeren aan de bomen verschenen of waarop het koolzaadveld een eerste, schuchter gele kleur vertoonde. Zeeën van tijd om na te denken, nieuwe ideeën die je kilometers laat rijpen en uren lopen met alleen de wind, de vogels en de struiken langs het pad.

Alle wegen leiden naar Rome en ons pad daarheen ging via een omweg naar Santiago. Wij wilden opnieuw een trektocht door Europa maken, door ons continent, onze cultuur, ons land. Niet nogmaals naar Santiago maar door andere gebieden waar alles anders of soms juist hetzelfde is. De keuze ligt voor de hand, naar Rome natuurlijk!

Rome, ooit was dit het centrum van de beschaafde wereld, daarna een ruïne, een spookstad, een steengroeve en vervolgens het centrum van een steeds verder uitdijend geloofsimperium, het hoofdkantoor van de eerste multinational. Zoals bij elk machtscentrum waar het geld zich ophoopt en de centen guller worden uitgegeven, spoedden zich handelaren en potentaten, wetenschappers en kunstenaars, sloebers en gajes naar het hof van de allerhoogste. En dat is nog niet alles want waar het water twee keer per dag tijdens de vloed het hoogste punt bereikt, zo groeien de hordes die Rome bezoeken om hun heil in een volgend leven veilig te stellen, eens in de vijfentwintig jaar, tijdens een jubeljaar, tot ongekende proporties. 2025 is zo’n heilig jaar maar dat ontdekten we pas nadat we ons besluit hadden genomen.

In 2025 moet je Rome dus mijden. Het Colosseum, het Pantheon, de villa Borghese, en alle andere schatten kunnen dit jaar onder de stormvloed bezwijken. Ik vrees een nieuw Sacco di Roma, een nieuwe verwoesting van de eeuwige stad. Ditmaal niet door Visigoten (augustus 410), Spaanse en Duitse troepen (mei 1527) of Feyenoord-supporters (februari 2015), maar door een vreemdelingenlegioen dat is uitgerust met flip-flops, zonnebrillen, earplugs en T-shirts.

Vignole. Het Romeinse lentegerecht. Ik waarschuw de lezer: Italiaans eten wordt een terugkerend thema.

Hoe graag we dit schouwspel ook zouden missen, we hebben geen keuze want de biologische klok is onverbiddelijk. In 2016 liepen we naar Santiago met ons kooikerhondje Puck. Ze was zeven jaar en liep stoer naast ons door België, Frankrijk en Spanje. Een jaar later had ze het zeker ook nog gekund maar daarna begonnen de kwaaltjes. Cees, de eveneens stoere kooiker die ons ditmaal zal vergezellen, is nu acht jaar. De kritische leeftijd. Hij bereidt zich voor en doet net alsof hij niets in de gaten heeft. Aan het einde van onze oefentochten door Groningen en Drenthe, na twintig kilometer of meer, kwispelt hij nog steeds, spurt achter een bal aan en rent wat rondjes om zijn baasjes.We gaan nu of nooit. We gaan nu! Naar Rome!

Links: Puck, de ervaren Caminoloper. Rechts: Cees, zich voorbereidend op Rome.