De optocht is afgelopen. Muzikanten gaan naar huis.

18 mei 2025. Dag 76: Podere San Giorgio – Acquapendente: 31 km.

Twintig tot vijfentwintig kilometer, zolang zouden de dagetappes zijn, dat spraken we af bij ons vertrek in Eijsden. We hadden berekend dat we Rome voor 1 juni zouden bereiken bij een gemiddelde dagafstand van tweeëntwintig kilometer. Tochten van dertig kilometer of meer wilden we zeker niet meer maken, die hadden ons eerder tijdens de Camino uitgeput. De afgelopen twee weken hielden we ons niet aan het plan. Regelmatig liepen we etappes van meer dan vijfentwintig kilometer maar de dertig tikten we gelukkig niet aan. Vandaag is het dan zover, vandaag lopen we voor de eerste, en naar ik jullie verzeker, ook de laatste keer meer dan dertig kilometer. Aan het begin van de ochtend waren we behoorlijk nerveus. Slechter kon de voorbereiding niet zijn. Monique had de hele nacht gehoest. Het zou zomaar een licht gevalletje corona kunnen zijn. We hadden dus nauwelijks een moment geslapen. Ik had bovendien een blessure aan de linkervoet, bij elke stap schoten de pijnscheuten door mijn lijf, ik wist gisteren uiteindelijk niet meer hoe ik mijn voet moest neerzetten.

Enfin, je bent blij als de wekker om kwart over zeven afgaat. We hadden al lang op het verlossende geluid gewacht. Snel douchen en de nacht vergeten. Later lopen Jut en Jul naar de kantine, Monique hoestend en ik strompelend over het terras. Dit zijn de giganten van meer dan 1500 kilometers. Van het Italiaanse ontbijt moet je het niet hebben tenzij je van met chocopasta gevulde croissants of allerlei mierzoete taarten houdt. Desondanks, als we later de rugzakken omgorden voelen we ons beter dan toen we opstonden. En na een paar kilometer lijkt het alsof zich een mirakel voltrekt. Ik hoor geen gekuch meer. En de pijnen in mijn voet en rug zijn verdwenen. Vanochtend heb ik twee keer in de roos geschoten. Ik had mijn schoen minder strak aangesnoerd omdat de pijn misschien van een in de schoen beklemde voet kwam en ik had mijn donsjack op de bodem van de rugzak gelegd zodat dit kussentje de zenuwen in mijn onderrug beschermt. Een extra bonus is het weer. Wat houden we van bewolkte luchten en hoe prettig kan een licht regenbuitje van een kwartier wel niet zijn. Weg is de zon, weg is de hitte, weg is het zweet. In de koelte, het lijkt wel Groningen, tippelt Cees vrolijk voor ons uit. Laat de dertig kilometer maar komen

Het Groningen team is als een Lazarus herrezen of, we zijn tenslotte in Toscane, als Dante & Dante (daar hem je hem weer…) uit de onderwereld geglipt. 

Acquapendente wacht op de uitslag van de parade.

Toevoeging om 21 uur: na eenendertig kilometer arriveren we moe maar voldaan in Acquapendente. De stad gaf geen rust maar zat vol energie. Muzikanten en vaandeldragers van elke wijk paraderen door de straten.

De optocht in Acquapendente.

We kruisen de optocht en bereiken ons bed. Vanuit ons raam is niemand te zien. Nog hoger, op het dakterras, hang ik later de was op. De marsmuziek is overal en het blaast maar door. Het voelt als Una giornata particolare van Ettore Scola. Ik ben dan natuurlijk de Marcello (Mastroianni) maar was is mijn tegenspeelster?

Sophia Loren en Marcello Mastroianni in Una giornata particolare van Ettore Scola [1977]