25 maart 2025. Dag 22. Drusenheim – Bühl: 22 km.
Cees is weer in Duitsland en wij liepen hem achterna. Het land zal hiervan niet onder de indruk zijn, en Cees evenmin. Grenzen interesseren hem niet, alleen alles wat met eten of zijn baasjes te maken heeft. In vijf minuten kruiste het pontje de Rijn, van Drusenheim naar Greffern. De rivier is hier nog weinig bevaren, in een uur tijd zagen we slechts drie grote vrachtboten, een bejaardencruise en verschrikkelijk veel zwanen en die leken ook op vakantie.
Let op de heuvels aan de horizon…
Vanaf de veerboot zagen we over de gehele oostelijke horizon een lange reeks toppen van het Zwarte woud. Stil, donker en vreselijk hoog. Alleen al door die aanblik schrompelden onze ambities ineen. We plannen geen traverse, eigenlijk willen we op geen enkele heuveltop terechtkomen, maar een tocht maken die zoveel mogelijk door valleien gaat.
Aan ons oorspronkelijk routeplan, overgenomen van de Vereniging Pelgrimswegen naar Rome, hebben we niets. Die route volgt het Europese lange afstandspad E8 en gaat van top naar top naar top en maakt hiervoor zelfs overbodige kronkels (“Erger kunnen we het niet maken, wel langer”).
Het geplande Zwarte Woud-traject, met enkele opties.
In plaats daarvan doorkruisen we het woud via verschillende Caminopaden. Eén van die paden (van Lossburg naar Straatsburg) liepen we met Puck in 2015 als training voor de tocht naar Spanje. Vanuit Bühl gaan we daarom eerst door het Rijndal naar Gengenbach en dan Oostwaarts door het Zwarte Woud langs de ach-ach-treurweg (Haslach, Hausach, Wolfach, Schiltach) en vervolgens zuidwaarts, over twee andere Caminopaden, via Villingen-Schwenningen, Donaueschingen en langs de Bodensee naar Konstanz. De komende vier overnachtingen hebben we geregeld en daarna… kan alles anders gaan.
Uit voorzorg heb ik een eerste pakket met 600 gram gelezen boeken aan DHL gegeven. Bestemming Groningen. Een week terug had ik gezworen om ook de Leica M9 met twee lenzen en batterijen terug te sturen, dat zou al gauw twee kilo en een gebroken rug schelen. De afgelopen dagen testte ik daarom het fotograferen met de iPhone en ik ben onder de indruk: automatische scherpstelling en belichting, een groot zoombereik, werkt goed in de schemer, compact, makkelijk en snel. Maar… sinds gisteren hangt het metalen kreng weer om de hals, het is gewoon leuk om zelf alles in te stellen en met de scherptediepte te spelen. In de Alpen vervloek ik mijzelf en tot die tijd geniet ik. Hopelijk.
Leica m 9 is geen kreng, beter is er niet.
Ik geniet met jullie mee.
Weer een interessant verslag, goed geschreven en mooie foto’s
Hoeveel leesgrammen kun je nog lichter worden? En wat bijzonder dat je zelfs keuze hebt in Caminopaden! Zet hem op, mens en dier!
Mooie horizon! Maar toppies kijken niet kopen 😉
Benieuwd hoe jullie weg zich ertussendoor gaat kronkelen.
Zet ‘m op!
Henk wil jullie ook graag volgen
Wat toch weer een ervaring, op pad, toch nog behoorlijk lezend, dan overdenken welke route-mogelijkheden zijn er. Dan beslissen en zo verder. En wat worden de schouders gevoeld van die rugzak met boeken en een weliswaar prachtige en waardevolle, maar ook zware camera. Dit zijn de lotgevallen van caminolopers, we gunnen jullie lichte rugzakken, voortreffelijke onderkomens, prachtig wandelweer, mooiste nabij- en vergezichten, echt waar! Maar we weten dat het vaak net iets anders is. Succes voor jullie en Cees, die weer zijn eigen hondenbeslommeringen heeft.
Even bijsloffen na een week Algarve, op de foto’s ziet het weer er in elk geval aardig uit…. Een M9 is geen SL, “ hold that thought”, de dagen vliegen voorbij, jullie afgelegde afstand eveneens…. RESPECT 👏👏👏💐