5 april 2025. Dag 31. Böhringen – Konstanz: 25 km. Dag 32. Konstanz: 0 km. Dag 33. Konstanz – Tobel: 27 km.

We hebben Konstanz bereikt en daarmee voltooiden we onze doorkruising van Duitsland. Langs de Bodensee was het zomer, boven ons kleurde de hemel diepblauw, het land rondom was sappig groen. Een kleuterklas in lentekleuren kreeg les langs ons pad op een grasheuvel met narcissen, de juf onderbrak haar les, een paar seconden rumoer, daarna stonden de kinderen klaar en zongen ze ons toe:

Januar, Februar, März, April
Die Jahresuhr steht niemals still
Mai, Juni, Juli, August,
Weckt in uns allen die Lebenslust
September October, November, Dezember
Und dann, und dann,
Fängt das Ganze schon wieder von vorne an (usw.)

We mochten helaas geen foto maken vanwege privacyregels voor kinderen, u zult het hiermee moeten doen. Maar wij hadden het gezien en gehoord, we zagen even later in een weide de eerste lammetjes en de ooievaars broedden in Spaanse aantallen op en rond de kerktorens. Is het lente? Of zomer?

Van Konstanz kunnen we u geen spannend toeristisch verslag doen. Maar dat bent u inmiddels al van ons gewend. Net zoals in Aken en Trier genoten we van ons matras en de douche en ditmaal zelfs van een zonnig terras tegenover het hotel en natuurlijk van de zomerse boulevard langs de Bodensee. Dan blijft er weinig tijd over.

Konstanz heeft de oorlog goed doorstaan. Veel oude gebouwen in het centrum tonen trots de steen met het bouwjaar erop. Ik lees dat het in de Tweede Wereldoorlog nooit was gebombardeerd omdat de geallieerden bang waren dat ze ook Zwitserland zouden raken. De grootste kerk bleef daardoor goed behouden, totdat ze een paar jaar geleden besloten om de buitenkant een grondige “opknapbeurt” te geven. Niet alleen bouwtechnische mankementen worden daarbij aangepakt, de zandstraler haalt ook het patina van de muur, een monumentale botox-behandeling, en wat overblijft is een kerk met een blote billen gezicht. Alles ziet er spiksplinternieuw uit, nieuwer dan dat het ooit is geweest.

We wandelen verder door Zwitserland, over Caminopaden. Die zijn goed gemarkeerd, gaan door mooie landschappen en maken geen overbodige hoogtemeters. Onderkomens, van luxe hotels tot eenvoudige pelgrimsonderkomens staan op een lijst en kan je in de vroege lente moeiteloos reserveren. Die overnachtingsadressen en ook de kerken langs het pad hebben elk hun eigen stempel die je in je pelgrimspaspoort, je credencial, zet als bewijs dat je er was. Aan het eind van de tocht is de credencial dan een blad vol stempels van verschillende groottes, stijlen en kleuren. Het document toon je in Santiago of Rome aan een Hoge Autoriteit die het zeer serieus en langdurig bekijkt en vervolgens Zijn Genegenheid toont door een officieel certificaat te schrijven waarop in zwierige letters staat dat je de tocht echt hebt gelopen.
Het onderkomen van vandaag is een eenvoudige kamer op een boerderij. Koeien loeien op de achtergrond. De zoon van de boer reed met een vriendje op een knetterende bromfiets vele rondjes over het erf. Het geluid was goed, zeker niet te zacht en het kon niet te hard, en daarna knetterden ze weg, naar een belangrijke afspraak in het dorp. 
We hebben gedoucht, een pizza gegeten en het is nog voor zevenen. Morgen, zondag, staan we vroeg op, iedereen ontbijt hier om half acht ’s ochtends. Vandaag, zaterdag, wordt het zeker niet te laat.