2 april 2025. Dag 29. Donaueschingen – Stetten: 25 km. Dag 30. Stetten – Böhringen: 27 km

Als ik tijdens vakantie in een plaats ben geweest en ik heb hiervan geen foto’s bewaard dan zijn er twee mogelijkheden OF er was niets te zien OF ik had een pesthumeur. Maar misschien ligt het genuanceerder, in de foto’s van gisteren, 1 april, zie je mijn stemming.

Gisteren was het geen goed weer. Nu klaag ik niet over het weer want we zijn al bijna een maand onderweg en tot op heden hebben we maar drie regendagen gehad, en dat waren nog geeneens echte plensdagen maar eerder van die dagen waarvan je zegt dat ze “goed voor de tuin” zijn. Maar toch, op een april was het geen topweer, er hing bewolking, het was ongeveer 6 graden maar door een krachtige wind voelde dat guur aan, als een lichte vorst. In de stad heb je dat nog niet goed in de gaten maar als je die verlaat en door het open veld loopt, dan stop je en haal je kleding uit je rugzak die je voor de Alpen had bestemd.

Enfin, van Donaueschingen zagen we weinig. Dat geldt overigens voor de meeste plaatsen onderweg. Op de reis, ik heb het maar de Via Romana gedoopt, krijg je een vluchtige impressie van de steden, voldoende om te besluiten welke je later met de auto bezoekt en welke andere je gewoon vergeet. Donaueschingen valt in de eerste categorie. Hier huisde het hof van de Fürstenbergs, bekend van het bier inderdaad, en die naam ontloop je niet in de stad. De grote brouwerij zit aan de rand van het centrum, raad eens welk bier in elke tent wordt geschonken, en verder zie je in de oude stad de standbeelden en paleizen van deze voormalige heersers.

Het centrum bevat voor Duitse begrippen veel mooie oude gebouwen zoals:

Dat is de enige foto van het centrum. Het was guur, mijn vingers tintelden, het was geen weer om de toerist uit te hangen. De route verliet de stad, we gingen langs akkers, plaatselijke wegen, regionale wegen en stukken Autobahn

en langs buurten die je doen verlangen naar Vinex-wijken.

het bleef guur, de stemming daalde verder

maar op enig moment verschijnen er eindelijk struiken langs het pad, de wind neemt af, de zon komt tevoorschijn, de temperatuur, en het humeur, stijgen gelijk.

Dan, aan het einde van de tocht, na 25 kilometer, slaat het noodlot toe. Ik had een overnachting geregeld in Stetten bij Gasthof Rebstock. Als we vermoeid de heuvel naar het nietige plaatsje afdalen, open ik de mail, ik check het adres en dan ontdek ik dat die straat niet in Stetten voorkomt.

Vijftig kilometer van “ons” Stetten ligt een tweede Stetten, eveneens in Baden Württemberg. En daar was ons bed. Het voelt alsof de gedeputeerden van Groningen in hun oneindige wijsheid besluiten om de naam van Lauwersoog in Hoogezand te veranderen.

Een mislukte 1 april grap.

Alarmfase rood.

GEEN PANIEK!.

We lopen het dorp in, het moet er sipjes uitgezien hebben. Cees, met een licht hangend koppie aan het einde van de dag, maakt het plaatje compleet.

Op dat hopeloze moment neemt onze beschermengel een menselijke gedaante aan. Breed lachend haalt een dame ons in en vraagt wat wij zoeken. En hoe we haar het drama ook uitleggen en we onze uitzichtloze toestand beschrijven, ze blijft lachen. Ik denk dat zij mij niet goed begrijpt dus ik schets nogmaals het voorgeborchte waarin we ons bevinden. Nog steeds lacht ze. “Kein Problem” en ze wijst naar het enige Gasthof en daarmee de enige zaak in het dorp. “Die is vandaag gesloten”, leg ik haar uit en de duisternis valt nog dieper om mij heen. “Maar nee, dat zijn heel vriendelijke mensen. Je moet gewoon aanbellen, die hebben vast een bed en kunnen ook wat te eten maken”. Onderweg naar de voordeur passeren we een schuur waarin een dame rondscharrelt. Onze engel zweeft ons voorbij en praat opgewekt met de dame, of zij “die junge Leute” kan helpen. Maar natuurlijk! Kort en goed, tien minuten later zaten we met een kop thee voor een warme, spekstenen kachel in een verder lege eetzaal. En een uur later achter een kop soep en een bord Wurstsalat.

Op de Camino maak je je geen zorgen, Jacobus zorgt altijd voor een oplossing. En nu, op de Via Romana, lijkt het alsof we in de gaten worden gehouden door een Livia, een Julia of een Octavia. Kom maar op!