De weg naar Eijsden kenden wij al en ook de stadia van de reis daarnaartoe. Zoals een processie elk jaar hetzelfde rondje door een dorp aflegt en de mannen van de parochie met op hun schouders een loodzware draagbaar en daarboven iets heel heiligs, elke keer voor de belangrijkste kerk een kwartslag maken, dan even uitpuffen, en daarna, onder aanzwellend en dan oorverdovend koperen muziek, de kwartslag terugdraaien, en dan stap-stap-stapvoets hun lijdensweg vervolgen, want vrolijk kijken ze meestal niet, zo voerden wij de handelingen uit die we al in 2016 aan het begin van de Camino hadden gerepeteerd.

Opnieuw ruimden we voor het vertrek ons huis op alsof het een vakantiewoning is, daarna een foto in de deuropening, en dan is de deur dicht en lopen we door de stad. Dit is het dan, we zijn op weg. Een eerste stop bij het bisdom, de even vriendelijke dame ontvangt ons, een eerste stempel in de credencial, een foto en dan naar de trein. Opnieuw is het zonnig, en dat zal zeker geen toeval zijn.

Vier uur later staan we in Eijsden, we kennen de weg naar het hotel. Het enige wat verschilt met de vorige keer zijn mensen met roze pruiken, paarse pakken, veel glitter op de gezichten en rood-geel-groene shawls, sokken en vlaggen. “Het is carnaval” volgens de Limburgers. Een reiziger uit het Noorden ziet het en zegt, “Hier is het carnaval”. Hier is een wereld van verschil.

De route was hetzelfde maar de reis naar Eijsden was volstrekt anders dan negen jaar geleden. We zijn ditmaal door vertrouwd gebied gegaan al slapen we nu aan de grens met het onbekende. Vanaf morgen zijn we ontdekkingsreizigers.