Saint Severin, 18 februari, 18 hr, 0 ºC
We horen er nu bij! Nadat we drie nachten in hotels sliepen, zitten we vandaag in een echt pelgrimsonderkomen te Saint Severin. Het is een lokaal met 6 bedden maar wij zijn de enige gasten. Of sterker: we zijn de eerste gasten van dit jaar. Daarnaast is er een keukentje met kasten vol serviesgoed van de parochie en een badkamer met een oude douche waar heerlijk warm water uitkomt. Na 27.1 kilometer lopen ben je hiermee al meer dan tevreden.
Overnachten in een hotel staat niet in hoog aanzien onder pelgrims. Ik heb nog geen lyrisch verhaal gehoord van een pelgrim die in een hotel uit zijn dak ging. Maar lees het reisverslag van een pelgrim en je krijgt gratis tips over overnachtingen in kloosters, pelgrimsherbergen en bij privé-personen.
Inderdaad, wij zijn wat sceptischer (of wellicht zijn we nog niet in de Camino “geaard”). Ik vrees om in een huis te komen waar je met de eigenaar aan tafel zit en na een kwartier ontdekt dat de taalkloof Grand Canyon afmetingen heeft en je een doorzichtige smoes verzint om naar je kamer te vluchten en je daar te barricaderen.
Dus met frisse tegenzin ging ik met Monique om 19 uur naar mevrouw Marie Paule Dejardin, de beheerder van de slaapzaal die een diner organiseerde voor buurtbewoners en de passerende Hollandse pelgrims. De stemming was katholiek zodat we ons tijdens het diner maar ongemerkt gehuwd hadden verklaard.
En toch, ik ben onder de indruk van Mevrouw Dejardin. Een sociaal bewogen vrouw die haar huizen heeft opengesteld voor “degenen die het nodig hebben” en daarnaast ook zorgt voor pelgrims zoals wij. Door zulk soort mensen blijven kleine dorpen zoals Saint Severin levensvatbaar. Het eten was prima. De taalkloof was gigantisch maar overbrugbaar door cruciale lacunes in het vocabulaire op te vullen met Engels, Spaans of Italiaans. Maar toch, ik was opgelucht toen we terugkeerden naar onze slaapzaal. Morgen kopen we in Hoei/Huy een Franse krant, kranten lezen is immers de beste manier om opnieuw kennis te maken met een ooit geleerde taal. En mocht dat allemaal niet helpen dan veranderen we de koers en lopen door Duitsland naar Rome.
zo te zien heeft Puck ook haar plekje gevonden, Tim en Monique nog een prettige voortzetting op jullie nep”huwelijksreis”
groetjes Lies Hoeks
Ik wist het ook niet, maar vooralsnog zijn wij nu een huwelijk aan gegaan. Wel zo gemakkelijk in het katholieke zuiden. Misschien een dingetje bij thuiskomst?
Een rustige foto, Monique en Puck in ruste. Heerlijk na zo’n tocht in de lichte vrieskou. En hoe bevalt de huwelijkse staat? We voelen de pittige tochten enigszins in onze benen. Of zou dat liggen aan het sjouwen van verhuisdozen?
Op W62 gaat het zeer goed, Puma speelt elke avond even met balletje en een muizenrups, leuk hoor. Ze komt trouw binnen voor het lekkers en ’s morgens vroeg snel naar buiten om te genieten van de koude maar zonnige ochtenden. WIj slapen heerlijk op de tweede verdieping met bewaking voor de deur. Vanavond naar de bios geweest en een prachtige Japanse film An gezien. Wij wensen jullie een goede voortzetting met goede benen en voeten, tot de volgende keer, H+S