Puck in Groningen

Puck ligt weer als vanouds in de vensterbank van de salon. Maar pas op, denk niet dat ze daar slaapt! De vensterbank is op het zuiden gericht en Puck kijkt, liggend door haar oogleden, over daken en door huizen, hoe wij onze weg verder afleggen. Als ze blaft worden we belaagd door waakhonden of dreigen we een verkeerde afslag te nemen. Als ze haar bek aflikt dan zitten we ergens op een terras. En als ze zachtjes knort dan komt dat omdat wij haar, in onze gedachten, een krabbel geven.

De Europese Akademie

Tims’s Molsvacht -2

Nog een korte toegift op de vorige blog Door Europa over Wim Wenders.

Is het niet gek dat er geen Europees equivalent is van de Académie Française? Dat wil zeggen, een college waarin alleen de grootste geesten mogen plaatsnemen. In de Académie zitten vooral Franse schrijvers en Franse filosofen. Ik hoop dat de EU een soortgelijk college opricht waarin mensen zitten die een grote bijdrage hebben geleverd aan de Europese identiteit. En dan begin je niet met een schone lei maar stel je een lijst op van bijv. 1000 personen die met hun genie het Europa van nu hebben geschapen. Schrijvers, filosofen, kunstenaars, wetenschappers (en filmregisseurs) uit bijvoorbeeld de laatste 1000 jaar. Erasmus, Cervantes, Rafaël, Darwin, Curie, Bach etc..

De diplomaten zullen een enorm gevecht voeren voordat de definitieve lijst is opgesteld. Maar wat een prachtlijst zal dat worden en hoe groot zal de eer zijn om – als levende – tot dit college toegelaten te worden.

Laten we de academie maar een Duitse naam geven, in het Engels degradeert het al snel tot een Hall of Fame en met een Franse naam wordt het door de Franse staat geannexeerd en blijken vervolgens alle leden Fransen te zijn. De Akademie der Gründer der Europäische Identität dus, moet duidelijk maken wat Europa is, moet scholieren tonen wat de waarden van ons continent zijn en kan de strijd tegen nationalisme en religieus fanatisme steunen.

Door Europa

(Groningen -) Niort, 6 mei, 22 hr, 18 ºC, (auto: 1050 km, voet: 0 km), Totaal: 1774 km

Vandaag hebben we de derde etappe van onze Pan-Europese auto-tocht gemaakt. Dit keer in de juiste richting, naar het Zuiden. Alles bij elkaar zullen het 3200 kilometers worden. Ik heb nog nooit zo lange auto-tocht gemaakt. Normaal nemen we een vliegtuig en een huurauto voor zulke lange afstanden.

Hoe moet je zo’n lange afstand afleggen?, het vereist een andere rijstijl dan het dagelijks woon-werkverkeer. En zijn er nog zaken waarop ik moet letten? Ik heb daarvoor vandaag een expert gebeld, Wim Wenders, een filmregisseur die in 1994 een soort Europese road-movie maakte, Lisbon Story, waarin de hoofdpersoon van Frankfurt naar Lissabon rijdt en daar de band Madredeus ontmoet. Bekijk de film als je binnenkort naar Lissabon gaat!

Ik bel Wim Wenders maar moest eerst langs de secretaresse komen. En dan help maar één ding: de dood of de gladiolen, de dame overbluffen. Ik gaf dus aan dat we bezig zijn met een kunstproject (klinkt altijd goed) waarin we het effect van ruimte, tijd en verplaatsing op de menselijke psyche onderzoeken (iedereen knikt, niemand weet wat je bedoelt). Dat we eerst, in twee maanden, 1800 kilometer lopend hadden afgelegd (wat een idioten) en in een meditatieve stemming waren gekomen maar dat we nu, terwijl ik haar (=Wim Wenders) bel, een experiment uitvoeren waarbij we gedurende twee dagen in een auto 3200 kilometers afjakkeren (die zijn niet goed snik, maar dat is Wim ook niet, dit komt wel goed) en dat….

en ik werd doorverbonden

met Wim Wenders

met Tim van der Graaf, Herr Wenders, beste Wim, ik reis door Europa, allereerst te voet als pelgrim over het Jakobspad naar Santiago en nu per auto, in een paar dagen door West-Europa. Ik wil het continent zien, voelen, spreken, beleven, ik maak mij zorgen over ons Abendland. Ik rij van Nederland naar Spanje, enigzins zoals Phillip Winter (de hoofdpersoon van Lisbon Story), hoe moet ik zo’n grote afstand rijden? (gelijk ter zake komen en kijken hoe hij reageert)

Oeps, eh, wat zei je? Loop je en rij je door Europa?

Ja, we lopen van Nederland naar Santiago en we zijn nu op twee derde van de pelgrimage. Maar nu hebben we een break en rijden met de auto van de Rioja streek naar Groningen bij Hamburg, en daarna weer terug. 3200 kilometers. Hoe pak ik dat aan, dit is de eerste keer dat ik zo’n grote tocht maak.

Ik weet niet waar je het over hebt of waarom je het doet maar het klinkt maf en daarom interessant. Ik zal je een paar tips geven

Bedankt Wim, ik ben benieuwd..

Rij rustig, hou je aan de snelheden, laat anderen voorgaan, je hebt immers geen haast. Forenzen haasten zich, loonslaven haasten zich, reizigers hebben de tijd en zijn nieuwsgierig

verder, verbrand alle kaarten, haal de TomTom van je Handy..

ehhh…

kijk naar de zon om uit te vinden welke kant je moet oprijden, je zult in de buurt komen van je bestemming en terwijl je zoekt zul je jouw eigenlijke doel vinden

daar had ik nooit aan gedacht

en denk aan de manieren waarop je vroeger door Europa reisde. Per koets, internationale trein of, nog beter, per internationale nachttrein

die nu opgeheven worden…

inderdaad eh.. Tim, voor het mooiste vervoer zijn geen klanten meer te vinden, ze zitten liever in een vliegtuig als sardientjes op elkaar en eten kleffe broodjes dan dat ze in een ruime fauteuil plaatsnemen en in de restauratiewagon dineren. Maar ik ga verder. Denk aan de restauratiewagon. Een huis maar ook een vervoermiddel moet naar eten ruiken. Leg salami in de auto, of een truffel en je zult merken dat de gedachten en gesprekken beter zullen lopen. Draai geen muziek maar luister naar de omgeving, de banden, de motor en kijk naar buiten. En dan mijn Geheim-Tipp, en daarna moet ik weer verder: zet de radio aan en luister naar het nieuws van Roemenie of een discussieprogramma van de Albaneze wereldomroep.

Sorry Wim, nou volg ik je niet meer. Waarom..

Tim, denk aan de internationale trein, nergens heb ik zo veel inspiratie gehad als in die treinen, ik staarde uit het raam of luisterde naar de mede-passagiers en hoorde talen die ik niet verstond. Er bleken achter mij Montenegrijnen te zitten die met elkaar spraken over het voedseltekort in hun regio. Dat hoorde ik later. Ik heb hun gesprek beluisterd en ik fantaseerde waarover ze het hadden, over tegenslag en dat hun beschermengel hen zou redden, daaruit is het script van Der Himmel über Berlin voortgekomen

Wim, wat een idee, dat ga ik doen, we zoeken de korte golf af naar nieuwsbulletins uit Finland, of Hongarije of Armenië of Ethiopië…

of Laos. Ha, ha! Tim veel succes met je tochten. Ik zal nog wel van je horen als het je heeft geholpen…

(en zo stapten we in Groningen in de auto, luisterden tijdens de rit naar de motor, stelden ons voor dat de BP-winkel een restauratiewagon was en hebben gezocht naar de Finse radiozender)

Ondertussen in Spanje

We zitten nog in Frankrijk, in een hotel langs een snelweg ca. 150 km boven Bordeaux en denken met weemoed aan Spanje; morgen zullen we daar gelukkig weer zijn.

In Pamplona zagen we de winkel waarop we, zonder dat we het wisten, altijd hadden gewacht:

Viandas de Salamanca (www.viandasdesalamanca.es)

Het is niet voor vegetariërs. Je kunt er sandwiches en stokbroden kopen die zijn belegd met allerlei soorten worsten maar vooral met Iberico ham. Tientallen broodjes Iberico ham wachten bij de kassa op de ongeduldige koper. Wat een geur….. Mmmmm…. En ze zijn toch lekker!

Ga je binnenkort naar Spanje, check dan of je in de buurt komt van één van hun winkelsl!

 

In Groningen

(Senlis -) Groningen, 4 mei, 22 hr, 9 ºC, (met auto: 700 km, lopend: 0 km), Totaal: 1774 km

Dit is de vreemdste plek waar ik ooit een blog heb geschreven. Deze keer zit ik niet te tikken bij een toegangsdeur tot een slaapzaal, of in een verlaten hotellobby, niet vanuit de slaapzak in ons tentje, niet vanaf een terras temidden van 5 pratende pelgrims, maar vanuit het huis van Frederieke en Jelmer.
In Groningen.
Misschien is het wel een unicum, pelgrims die tijdens hun Camino heen-en-weer racen naar Nederland en daarna verder lopen. Knettergek zijn die mensen.
Wat een autorit was het vandaag. Gisteren reden we vrij gemakkelijk over rustige snelwegen tot boven Parijs, alleen op de periphérique was het druk, maar dat was ingecalculeerd. Vandaag leken België en Nederland massaal naar huis te reizen om Hemelvaartsdag te vieren. Colonne’s van vrachtauto’s, campers en caravans bevolkten de wegen vanaf Saint Quentin tot aan Almere. Rond 4 uur waren we bij Frederieke en hebben daarna Puck naar Agnes gebracht, die liep daar binnen 5 minuten kwispelend met een krokodil in haar bek. Onze heldin begint nu aan een verdiende, rustige vakantie!
Maar wij zitten nu in een Groninger tuin en missen onze bruin-met-wit-en-oren-met-zwarte-punten-viervoeter, en morgen opnieuw als we niet gewekt worden door het geluid van een zwiepend staartje en een viervoeter die op haar rug heen-en-weer kronkelt om gekrabbeld te worden.
Maar nu weer terug naar de blog, ons verslag van een tocht dat ons met beide benen op de grond heeft gezet en ons heeft losgemaakt van de dagelijkse maelstroom van huishoudelijke en zakelijke vragen. Een ongelooflijk lange tocht die maar blijft voortduren, die maar niet verveelt, waarbij we dagelijks nieuwe mensen ontmoeten en daarbij nieuwe inzichten en ideeën krijgen.
René te A. heeft ons vriendelijk maar indringend geschreven dat onze blog enkele onderwerpen negeerde. René, je had helemaal gelijk en ik ben blij dat ik nu, op de dag van dodenherdenking, een gat kan vullen. Want is er een betere dag denkbaar om te praten over & te luisteren naar muziek?
We hebben de afgelopen twee dagen in een Camino-bubble geleefd, we wilden niet lastig gevallen worden met de nieuws- noch de fileberichten van Frankrijk of Nederland. We wilden met ons hart bij de Camino blijven. In onze Fiat 500L bleef de radio uit en ging de muziek aan.
En uren vulden zich met John Elliot Gardiner, een dirigent, een wonderkind, een genie. Ik hoorde hem voor het eerst bij Bergmann, een klassieke muziekwinkel aan de Koningstraat te Arnhem. Daar heb ik zijn Mozart opera’s ontdekt met als hoogtepunten Idomeneo (wie had ooit daarvan gehoord?) en Don Giovanni (ik herinner mij nog een concertante uitvoering in het Concertgebouw, op de TV uitgezonden maar nooit op video uitgebracht. Als iemand hiervan een copie heeft: stuur een bericht!). Beide zijn klassieke opnames, referentie uitvoeringen. En Gardiner ging door, hij richtte een eigen label op, Soli Deo Gloria waaronder hij de Cantates van Bach uitgaf op 28 CD’s. Zwarte hoesjes met op de omslag een kleurenfoto van Steve McCurry (een Magnum fotograaf met fenomenale kleurenreportages uit Zuid-oost Azië). Sta zaterdag of zondag vroeg op, neem de koffie mee naar je fauteuil, laat de gordijnen dicht, schuif een Bach-Cantate CD van Gardiner in de speler, doe je ogen dicht en geniet, zweef boven de daken of struikel en val in je eigen afgrond, alles is mogelijk behalve verveling.
En daarna, zijn roem was reeds lang gevestigd, is Gardiner met het Monteverdi Choir naar Spanje gegaan, We komen weer terug bij de Camino. Het is 1999 of 2000 en Gardiner loopt met zijn koor enkele etappes van de Camino en geeft onderweg uitvoeringen in kerkjes. Wat een geluksvogels waren de pelgrims die met Gardiner opliepen. Ik zou graag met de koorleden de kerken binnenglippen, mijn Credencial tonend en mij achter een pilaar verstoppen totdat ’s avonds het licht uitgaat, het koor zich heeft opgesteld en ik naar een leeg plekje vooraan sluip. Om daarna te luisteren naar de juweeltjes die werden opgenomen en gebundeld in zijn twee CD’s “A Piligrimage to Santiago” en “Santiago a Capella”. Ik geef het toe, het zijn geen sexy titels maar de muziek is betoverend en neemt je mee naar Romaanse kerken langs de Camino, je ziet de hoge gewelven, de draakjes en een paar kaarsen bij een altaar. Neem plaats in één van de banken en luister.
 Gardiner1
Over twee dagen zijn we weer in Logroño met verlichtte rugzakken. De tent en alle kampeerspullen hebben we in Groningen achtergelaten. Zullen we dan fluitend de heuvels oplopen? Zullen we de achterstand op enkele Engelse en Duitse pelgrims inhalen en opnieuw met hen dineren? Wat ook gebeurd, ik zit nu in Groningen, luister naar en geniet van het Monteverdi Choir die in hun uitvoering de essentie van de Camino openbaart.

Nieuwe carriëre kansen voor Puck

(Logroño -) Sensol, 3 mei, 22 hr, 9 ºC, 1200 km (auto), 2 km (te voet), Totaal: 1774 km

We rijden met Puck van Logroño naar Agnes in Groningen en zijn tot voorbij Parijs gekomen. Puck lag aan de voeten van Monique en heeft zich 10 uur lang nauwelijks bewogen tenzij ze een krabbel wilde hebben.

De rentree in Frankrijk verliep stormachtig. In het hotel sloeg ik uiteindelijk op de balie, wilde de medewerker de politie bellen en heb daarna met een afdelingschef gesproken om een stommiteit van het personeel te herstellen. Welcome back!

Maar nu de belangrijke zaken. Het vertrek van Puck geeft ons nieuwe mogelijkheden. We kunnen nu (zonder hond) in de Parador hotels slapen. Om dit te vieren hebben we alvast een suite in de Logroño Parador gereserveerd met een speciaal VIP-ontvangst en bijbehorend diner. De kosten hiervan hadden we niet ingecalculeerd en daarom hebben we in de auto gebrainstormd hoe we de 5000 Euro snel en simpel konden verdienen. We bedachten wat mogelijkheden en hebben met een paar mensen gebeld.

Telefoongesprek met John de Mol

Ha John!

Dag Tim

Hoe gaat het?

Tim, Time is money, waarom bel je?

Lees je mijn blog?

Elke dag, ik heb gisteren gelezen over jullie hond, wat een pech. Maar ga verder.

John, ik heb een geweldig idee voor een nieuw TV programma en het kost maar 5000 Euro

Tim, voor 5000 Euro doen we niets. We willen grote dingen hebben!

OK John, je hebt geluk, ik heb een tweede idee maar dat kost 100.000 Euro.

Klinkt beter alhoewel het nog altijd klein bier lijkt. Wat is het? En niet te veel details, vertel het in twee zinnen

OK John, een wedstrijd tussen een aantal equipes die een auto krijgen en daarmee zoveel mogelijk kilometers moeten rijden. Ze mogen onderweg eten en drinken kopen, maar geen brandstof tanken en niet naar de WC gaan.

Eh….., klinkt als iets van Top Gear…

John, hoeveel mensen keken naar Top Gear?

Ok, Ok, maar het klinkt eenvoudig, gewoon rijden totdat de tank leeg is, wat is daar nu spannends aan?

Nou John, het is niet zo maar gassen, je moet rijden op een zo zuinig mogelijke manier, dat past lekker in de huidige groene, energiebewuste tijd, dus 100 km/hr rijden, files ontwijken en geen berghellingen pakken maar tegelijkertijd moet je het ook volhouden, niet in slaap vallen, niet te veel RedBull drinken om je ogen open te houden want je mag immers niet naar de WC. Kan je het je voorstellen, 10 groepen die naar Santiago moeten rijden, degene die het verst komt ontvangt de prijs voordat die naar de WC stormt…

OK, ik vat hem, ik bespreek met met anderen, je hoor nog van me

Mooi, OK, juist, bel me maar als je meer info nodig hebt. Je hebt mijn nummer…

Oh ja Tim, nou ik je toch spreek. We gaan binnenkort een moderne versie van Lassie maken. Heb jij vroeger Lassie gezien?

Tuurlijk John

Wel, we hebben de cast compleet maar we zoeken nog een hond, als jij een hond kent met veel pit, uithoudingsvermogen en levenservaring dan moet je mij bellen..

Ok John, ik snap hem, moet even bespreken, we spreken elkaar nog!

Hm, dat had niets opgeleverd. Maar we hadden nog een troef achter de hand. Voor Wilfred Kemp van RKK-KRO hadden we eveneens een aanbod dat hij niet kon afslaan.

Telefoongesprek met Wilfred Kemp

(Wilfred is presentator van De Weg naar Santiago, een programma waarin hij op de Camino in Spanje staat en pelgrims aanspreekt. Op 22 en 29 mei worden hiervan weer twee afleveringen uitgezonden. Aanbevolen!)

Ha Wilfred!

Met Wilfred Kemp, met wie spreek ik?

Met Tim, Tim van der Graaf, van www.omwegnaarsantiago.nl

Ach, natuurlijk. Hoe is het met jullie Puck?

Het gaat Wilfred, we brengen haar nu naar Groningen.

Wat een prachthond, maar vertel, waarom bel je mij?

Wilfred, we hebben een weergaloos idee over een nieuw format voor een radioprogramma van de RKK of de omroep waarmee jullie zijn gefuseerd.

Wel Tim, het is geen fusie zoals in het zakenleven maar eerder een reddingsboei die we toegeworpen kregen en in dank aanvaard hebben. De oude RKK tak heeft weinig zendtijd op de radio. Maar toch, geef aan waaraan je dacht.

Wilfred, het is een idee voor een wekelijkse radio uitzending van een half uur met als werktitel “De Speed Camino” en het kost 5000 Euro.

Speed Camino? Onze luisteraars hebben geen interesse in geestverruimende middelen..

Sorry Wilfred, een foute titel, anders zou je kunnen denken dat het gaat over een stel junks die hun lijn naar Santiago snuffelen. Ha ha!!

Eh, Wilfred, sorry ik ben te enthousiast. Noem het maar de Expres Camino

Onze luisteraars richten zich ook niet op het vluchtige 

(na ongeveer 15 minuten praten kwamen we overeen dat ik wellicht een idee had voor een radioprogramma getiteld “Korte overpeinzingen over de pelgrimsweg naar Santiago de Compostela”)

Maar Tim, wat is je idee eigenlijk? Let wel, het geldbedrag dat je noemde heb ik onthouden maar wil ik nu niet bespreken.

Wilfred, we maken korte uitzendingen van 30 of eventueel 15 minuten. Geen moeilijke, diepgravende thema’s. We houden het lekker luchtig. Jij belt mij op en ik zit in de auto onderweg van Nederland naar Santiago, of van Spanje naar Nederland, en praat snel wat over de plaatsen die we passeren. Chartres, Tours, Poitiers, St. Jean Pied de Port, dat soort zaken. Vrolijke berichten over kathedralen en zo

Ja…

En dan niet alleen ouwe kost maar dan geef ik het ook een moderne twist, vertel ik ook wat over de snelweg, de Franse snelwegrestaurants en de laatste auto’s die ik ben tegengekomen. Raad eens wat ik vandaag zag!

De gebrandschilderde ramen in Chartres?

Nee! De nieuwe Alfa Giulia! Ik werd helemaal gek, wat een power! Wat een geluid, recht in je onderbuik! Daar praat ik dan over, haal ik ook nog Ferrari erbij en wijd dan uit over de Renaissance hofen van Modena en Imola om vervolgens de verschillen te benadrukken tussen de vele kleine Italiaanse stadstaten en het centralistische Habsburghof in het Escorial en daarna…

daarna?

begin ik over de Camino en vul daarmee de rest van de uitzending. Wat denk je ervan?

Beste Tim, wat een ideeën, ik ben overdonderd. Ik weet niet of onze leden op een Alfa of een Ferrari zitten te wachten maar het is in ieder geval iets Italiaans. Als je over een protestantse Volvo was  begonnen hadden we beter kunnen stoppen. Ik moet dit even laten bezinken.

Ok Wilfred, ik begrijp dat ik je overval…

Maar voordat je ophangt. Leuk dat ik je nu aan de lijn heb, we nemen namelijk een serie op over diepgaande relaties tussen mens en dier. We hebben al meerdere dieren gehad maar zoeken nog een hond. Met een baasje. Ken jij een hond die voor ons interessant kan zijn? Het liefst een hond met pelgrimservaring. Begrijp je wat ik bedoel? We zijn kritisch, het is voor een prime-time programma.

Ik begrijp het. Ik gooi het bij ons in de groep en in de mand (haha, grapje..) en kom er nog op terug

Naschrift:

[de 5000 Euro hebben we dus niet van John de Mol of de RKK-KRO ontvangen. In plaats daarvan hebben we een 8 uur durende video van onze autotocht gemaakt. Sommige mensen kunnen uren lang kijken naar het beeld van een aquarium, of naar een video met de branding op een strand. Wij hebben de autoreis met een iPhone opgenomen, je ziet dan precies wat de bestuurder ziet en hoort het geluid van de motor. Perfecte video voor de wachtkamer van een tandarts. Monique en ik hebben de hele weg niets gezegd zodat de kijker niet afgeleid wordt. De komende drie dagen maken we deel 2, 3 en 4. Het is goud waard. Ik voel het!].

De Spaanse verzoening

team Puck voor de kathedraal in Logroño

(Sansol -) Logroño, 2 mei, 21 hr, 16 ºC, 23 km, Totaal: 1774 km

Het was de laatste dag dat we samen met Puck over de Camino liepen. Snik. Maar Puck stapte als vanouds parmantig verder, tenminste als het pad horizontaal liep of naar beneden ging want zodra we stegen zwoegde Puck. In Frankrijk trok ze Monique de heuvels over, in Spanje loopt ze naast of achter je. Het is goed dat ze binnenkort dagenlang kan uitrusten in haar mandje bij Agnes of in de salon en daarbij aan al die geurtjes, pelgrims en Mediterrane straathapjes zal terugdenken.

Spanje leek haar excuses aan Puck te maken, speciaal voor vandaag hadden ze het beste wandelweer besteld en juist vandaag werden we door de mooiste landschappen geleid. Heuvels vol met Navarra en Rioja wijngaarden, olijfboomplantages en hellingen bezaaid met in het wild groeiende venkel, rosmarijn en tijm. Hier hoef je niet naar de markt te gaan om een lekkere salade te maken. Tussen alle kruiden prijken prachtige bloemen, witte en roze zonneroosjes (Helianthemum), diep-paarse Cistus struiken, gele brem en, natuurlijk, overal dieprode klaprozen. Plotseling zagen we ook een eerste ooievaarsnest waar moeder haar kroost voedde en vaders maakte later een eresaluut boven Puck.

Logrono2

in zo’n omgeving wil ik als Jamie Oliver tussen de bomen koken

Ook de bevolking liet, geinstrueerd door Rajoy, hun diepe verbondenheid met het kooikerras zien. De Hollandse opstandeling tegen het Spaanse juk, Willem van Oranje, had weliswaar ook een kooikerhond maar dat feit is hier vergeten of de Spanjaard is over haar eigen schaduw heengesprongen (iedereen springt nl. in navolging van onze volksvertegenwoordigers over zijn schaduw) en omarmt alsnog de kooiker. Het resultaat van deze grootmoedige houding was dat Puck zowel in de middag als in de avond tot onze stomme verbazing toegelaten werd in een restaurant (ter info: beide keren hebben we -met goede wijn- gegeten voor minder dan 35 Euro, je leeft hier als God in Spanje). Sterker nog: Puck was de lieveling van de bediening.

En zo ging het maar door: tijdens deze laatste tocht kreeg Puck innige afscheidskrabbels van Engelse, Nederlandse, Australische, Amerikaanse, Duitse en Spaanse pelgrims. Puck is beroemd in het pelgrims-peleton. Mensen die we nog nooit hebben gezien komen op ons af, kijken naar Puck en zeggen: jullie moeten degenen zijn die uit Groningen komen. Want in de herbergen spreekt men over het hondje dat al meer dan 1750 km heeft gelopen. En iedereen vindt het jammer dat ze naar huis gaat.

Wat zullen we Puck missen als we over 5-6 dagen uit Nederland zijn teruggekeerd en verder lopen.

Logrono1

Puck leidt de afdaling door de Rioja heuvels

Tips:

voor liefhebbers van Mediterranse tuinkruiden: Bastin in Aalbeek (Zuid-Limburg) heeft de grootste verzameling rosmarijn, tijm, lavendel, oregano’s en nog wat andere kruiden. Ga een weekend naar Zuid-Limburg, verwen jezelf, en kom terug met een geurende bagagebak (daarna gelijk in de tuin planten!)

en als je toch in Zuid-Limburg bent: ga dan langs Wien en Woosj in Geleen. een klein zaakje ergens bij het centrum van Geleen maar met een weergaloos assortiment Italiaanse wijnen. En terwijl je de flessen bekijkt ruik je de worsten en valt je oog op de kaas. Allemaal topproducten! Met je creditcard afrekenen, niet kijken naar het bedrag en gewoon met een innige glimlach naar buiten stappen!

en voor de heenweg, als je op de vrijdagavond met een hongerige maag in de auto bent gestapt, richting het zuiden, stop dan in Arnhem en eet bij La Rusticana. Italiaans, prijzig, maar ENORM goed.

en, laatste tip, als je goed hebt getafeld en de Brunello als sneeuw voor de zon is verdwenen moet je niet meer in de auto stappen maar gewoon in Arnhem blijven slapen bij Hotel Molendal, een Art Nouveau pand aan de rand van Sonsbeek.

Laatste nieuws: Ik ga naar huis!

over een paar dagen lig ik zo in mijn mandje terwijl mijn baasjes verder naar Santiago lopen

Zoals ik al eerder zei, mij wordt niets gevraagd.

Mijn baasjes hebben besloten dat ik naar huis moet…

Nu ben ik het wel voor een deel met ze eens. Mijn pootjes doen zeer sinds we in Spanje zijn want we lopen hele dagen op scherpe kiezels. Auw! Ik vind het veel fijner om op gras of in het bos te rennen! En het is inderdaad soms erg warm, maar mijn vrouwtje zorgt dat ik steeds genoeg water kan slobberen dus de hitte vind ik niet zo heel erg. Het ergste vind ik dat de Spanjaarden mij niet leuk vinden. Ik word vreselijk verwend door alle andere pelgrims maar wanneer we een slaapplaats zoeken kunnen wij heel moeilijk iets vinden. Ik mag nergens slapen! Mijn baasjes dachten slim te zijn en hebben door heel Frankrijk gelopen met een tent in hun rugzak maar zelfs op de campings mag ik niet komen (ook niet als we de enige gasten zijn) en evenmin in de tuin van een herberg. Het is zo erg dat we al met ons drieën in een schuur hebben geslapen. Maar toen lag ik wel lekker dicht bij en op de slaapzakken van mijn baasjes.

Ik ga dus naar huis! Ik ben te lastig voor de Spanjaarden. Morgen rijden de baasjes met mij in een huurauto naar Agnes. Ook wel gezellig hoor! Bij Agnes zit ik super!, ik krijg krokodillen van haar en die zijn heel lekker!, ik kan Baloe (de hond van Agnes) lekker een beetje plagen, ik zal tegen hem blaffen over de 1800 kilometer die ik heb gelopen, het lekkere Franse stokbrood, de brokjes uit de Pyreneeën en de Ardennerham die ik een keer op de grond vond en ik zorg dat iedereen met mij gaat rennen want ik heb nu een héél goede conditie!

Wanneer ik bij Agnes ben, gaan mijn baasjes alleen terug naar Spanje om verder naar Santiago te lopen (knettergek zijn ze, we kunnen toch ook gewoon gezellig in Drenthe wandelen?) en over een paar weken zijn ze dan weer thuis. Nou ja, ik snap niet alles, behalve dat IK volgende week weer gewoon werk en ZIJ nog vakantie vieren. Dat kan toch eigenlijk niet, maar ik hoorde ze smoezelen (ze denken dat ik niets hoor) dat er een kleine pup komt… Ik zal ze helemaal nat likken als bij ons thuis een klein kooikervriendje komt!

Ik heb me voorgenomen voortaan niet meer te blaffen naar die ene Labradoedel die iedere dag langs de kapsalon loopt. Ik vond het blaffen van al die grote Franse Herders, Mastino’s en Pitbulls best eng en ik wil daarom niet dat alle Oranjebuurthonden voor mij sidderen als ik de salon bewaak. Je kunt maar beter kwispelen en daar ga ik echt mijn best voor doen. Dat heb ik van de Camino geleerd. En dat Belgische, Franse, Navarraanse en Baskische brokjes ook lekker zijn. Het was best een toffe tijd.

Puck61

ik zal mijn baasjes missen en hoop dat ze snel weer bij mij zijn

Nou Puck, wij zullen jou ENORM missen, je bent een kanjer en we gaan in de zomer weer lekker veel samen wandelen!

Het slagveld

wandelen met de wandelschoenen aan je rugzak

(Lorca -) Azqueta, 30 april, 18 km, Totaal: 1729 km

(Azqueta -) Sansol, 1 mei, 17 hr, 14 ºC, 22 km, Totaal: 1751 km

De start van de Tour de France laat al jaren hetzelfde beeld zien. Etappes door vlakke gebieden waarbij toch veel coureurs uitvallen door massale valpartijen of zwaar gehavend verder fietsen, het rijden met een gefaked ingezwachteld arm of been lijkt nu zelfs een trendy gadget te worden onder zondagfietsers.

Bij de Camino Francès blijkt een soortgelijk proces te verlopen. De meeste lopers arriveren fris in St. Jean Pied de Port en beginnen na hun eerste (slapeloze) nacht in een snurkerige albergue met de beklimming van een 1400 meter hoge pas om daarna nog 500 meter af te dalen naar Roncesvalles. De afdaling is verraderlijk, de mensen zijn moe van de beklimming en lopen dan ongecontroleerd over een steile stenige afdaling naar beneden. Het gevolg: dikke knieën, talloze blaren en een run op Compeed pleisters bij farmaciassupermercados en automaten waar je niet alleen een blikje Cola en Fanta maar dus ook een pakje Compeed kunt kopen.

In de dagen na de pas zien we steeds meer mensen op Teva’s en ander slippers lopen. De wandelschoenen zijn uitgegaan en bungelen achterop hun rugzak. Het pad in Spanje is normaliter een stenig pad met kleine kiezels, kijk je naar Teva-lopers dan voel je de kiezels al in je eigen zolen prikken. Maar de wandelschoenen blijven bungelen, die zijn blijkbaar nog erger.

Andere, meestal oudere lopers, lopen héél langzaam of hellen naar één zijde om een pijnlijke voet te ontzien. Ik kan me niet voorstellen dat die ooit in Santiago zullen aankomen. De middenstand reageert op de blessures met massagesalons, sauna’s in de luxere albergues en een paar outdoor zaken waar je je vervloekte schoenen kunt vervangen door anderen. Verder wordt elke bar aangegrepen om schoenen en sokken uit te doen en tips uit te wisselen over medicijnen en het voorkomen van blaren.

Een aparte categorie is tenslotte de rolkofferloper, een Buckler-variant van de pelgrim. Je kunt ze herkennen aan rugzakjes waar nog net een lippenstift inpast. Òf ze lopen de hele etappe en arriveren in hun albergue waar de koffers trots naast de balie prijken òf ze zitten halverwege op een terras en wachten op de taxi.

Sansol-2

we moeten naar links, op de Camino

Oeps, ik ben nog wat andere Caminogangers vergeten. We hebben mensen gezien die dagenlang in hun auto over de Camino rijden en bij elke bar de lopers aanmoedigen. Ze wisten alles over de Camino, welke monumenten we niet mochten missen, waar de moeilijke passages zijn etc. We zwegen, diep onder de indruk. Over de motorrijders en de mountainbikers die volledig bepakt langs je razen wil ik niets zeggen, laten de waakhonden ze maar verscheuren.

Het wonder van de Camino

(Puenta de la Reina -) Lorca, 29 april, 15 ºC, 17 hr, 14 km, Totaal: 1711 km

 Pelgrims1

Günther

Günther is 5o en officier bij de KSK, de Duitse Special Forces. Günther woont uit Zuid-Duitsland maar was de jaren meestal in het Midden-Oosten voor diverse missies. Om een lang verhaal kort te maken, die taken zijn hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hij voelde zich slecht, labiel, en na aarzelen vroeg hij afgelopen november aan zijn officier of hij een aantal maanden uit dienst kon gaan. Het was te veel, hij moest even afkoelen. Dat wat hij nooit had verwacht gebeurde, kapitein M. stemde toe. En gaf hem als advies om de Camino te lopen, mensen kwamen daar weer op verhaal. Günther wist niet dat de zoon van de kapitein de weg was kwijtgeraakt, gekke dingen had gedaan en met de politie in aanraking was geweest. En daarna de Camino had gelopen en als een herboren mens, vol energie en met nieuwe ideeën, was teruggekeerd.
Günther maakte je niet gek, een zware opleiding van 5 jaar en missies onder de meest extreme omstandigheden vormt mannen die niet met elke wind meewaaien. Hij had zich goed voorbereid, over zijn conditie maakte hij zich geen zorgen, en had met zorg zijn uitrusting gekozen. Hij was gewend om vroeg op te staan en bleef dat doen tijdens de Camino. Elke dag behoorde hij tot de de eersten die Het Pad opgingen. Hij volgde de pijlen en liep zijn weg. Dacht aan zijn laatste taak in Irak en de paar goede vrienden die hij daarbij had verloren.
Op 29 april vertrok Gunther om 6 uur ’s ochtends vanuit zijn Albergue in Puenta de la Reina, de bakker had zijn rolluiken nog niet gelicht, laat staan de andere winkels of, nog onwaarschijnlijker, de Municipalidad. De Puenta de la Reina was verlaten toen hij hier aankwam, de brug lichtte rose op door de zonsopgang, hij is geen fotograaf anders zou zijn dag nu al geslaagd zijn geweest. Günther loopt de brug over, gaat naar links, volgt de pijlen en denkt aan zijn vrienden. Ergens mist hij een aanduiding en loopt rechtdoor. Het pad is goed en golft verder door de heuvels langs wijngaarden en olijfbomen. Na een half uur merkt hij dat hij van de weg is afgeraakt. En loopt door, kijkt niet op of om, hier is het goed, heeft hij eindelijk de rust waar hij zo naar verlangde en loopt verder. Na drie uur lopen bereikt hij Oteiza.
 Pelgrims2

Lisa

Lisa is een 52-jarige Parisienne, elke dag druk en medewerker van een kankerkliniek. De laatste jaren ging ze met steeds meer moeite naar haar werk. Ze kon de slecht-nieuws gesprekken die ze met haar patiënten voerde, niet meer van haar privé-leven scheiden. Haar man en kinderen klaagden daarover, moeder was alleen maar met haar werk bezig en wilde nooit meer iets met de familie doen. Lisa zat in het weekend alleen maar in de tuin, ze was gesloopt van een week lang werken. Op een van die zondagmiddagen las ze in de Happinez (of beter: een Frans equivalent van de Happinez), over mensen die de Camino lopen en de rust die daarna in de hoofden van overbelaste, moderne kosmopolietenen was teruggekeerd. Toen wist ze het zeker: dat moet ik ook doen. Het gesprek hierover met haar familie was intens maar voor iedereen was het uiteindelijk duidelijk dat Lisa gelijk had.
Ondanks alle goede voornemens bleef Lisa tot het laatst werken en had zich nauwelijks voorbereid. Een week voor vertrek werden alle spullen gekocht en stapte in de trein denkend aan de laatste afdelingsvergadering. Nu loopt ze al vier dagen over de Camino maar haar werk is nog dichtbij. Ze had zich voorgenomen om geen mails meer te lezen maar dat voornemen moet nog ingelost worden. Vandaag heeft ze bovendien nog om 10 uur een telefoonconferentie gepland, tot haar eigen ergernis. Vandaar dat ze om 6 uur de straat op stapt en begint te lopen. Ze ziet een andere pelgrim en volgt hem, terwijl ze loopt overdenkt ze het ziektebeeld van de patiënt die geopereerd moet worden. En blijft lopen waarbij ze de pelgrim in het oog houdt die voor haar loopt.
 Pelgrims3

Joyce

Joyce is een 45 jarige marketeer uit New Jersey die de eerste sabbatical van haar leven beleeft. Het was genoeg geweest, met haar partner had ze alleen nog maar ruzie en op haar werk was ze uitgekeken. Het werd tijd voor een nieuwe fase in haar leven. Het afscheid van de man viel uiteindelijk mee, de liefde leek van beide kanten te zijn bekoeld. Haar leidinggevende had haar kort toegehoord en daarna naar personeelszaken gebeld; het ontslag was binnen een dag geregeld.
Ze had vaker een nieuwe start gemaakt maar elke nieuwe start bleek een valse start. Haar psycholoog had haar aangeraden om nu niet gelijk verder te gaan maar eerst een rustperiode in te lasten en noemde een aantal boeken die ze maar moest doorlezen. Een van de boeken was de roman van Paolo Coelho over de Camino. Een week later stond ze bij de incheckbalie van JFK voor de vlucht naar Madrid. Vanuit Madrid reisde ze gelijk naar Pamplona en nam vandaar een taxi naar Roncesvalles. Het leek alsof een pantser was afgevallen; gesprekken, indrukken, geuren voelden veel intenser en aan het eind van elke dag is ze uitgeput, door alles wat ze heeft beleefd en de jet-lag. Elke dag wordt ze om 4 uur wakker, het irriteert haar, ze had pillen genomen maar die hebben niet genomen. Die farmaceuten, die absurde prijzen vragen voor hun rotzooi. Ook op vrijdag 29 april heeft ze wekker niet nodig. De jet-lag neemt af, ditmaal wordt ze “pas” om 5 uur wakker en staat een half uur later maar op. Het is net licht als ze om 6 uur slaperig op straat staat.
De gids had ze nog niet doorgebladerd, ze heeft geen flauw idee waar ze vandaag heen loopt. Maar ze ziet een grote pelgrim langslopen en daarachter volgt een tweede pelgrim, een vrouw. OK denkt ze, en begint met nog stijve benen aan haar dagtocht. Haar twee voorgangers achterna.
 Pelgrims4

Beppe

Giuseppe is 38 jaar en woont in Torino. Giuseppe heeft samen met een compagnon een klein bedrijf, iets met IT-services, opgericht. Het bedrijf groeide als kool, wat begon als een overmoedige jongensdaad is uitgegroeid tot een miljoenen business. Veel werk besteden ze inmiddels uit aan anderen zodat Beppe zich vooral concentreert op financiële en management zaken. Beppe wordt daar niet gelukkig van, het plezier haalt hij uit de discussies met zijn vakbroeders van de universiteit en andere bedrijven. Zijn compagnon begrijpt hem, die heeft hetzelfde probleem maar heeft het geld nodig voor zijn ex-en, kinderen en de vele dure liefhebberijen (snelle Italiaanse auto’s etc.). Beppe heeft een veel eenvoudiger levensstijl en ziet op zijn bankrekening inmiddels absurd hoge bedragen. Op een ochtend in December, tijdens een wandeling in de bergen, was het plotseling duidelijk. over 3 maanden zou hij stoppen om rust te nemen, niet voorgoed maar slechts voor een paar maanden. Wil hij op deze manier verder leven? Hij weet het antwoord al: nee, hij zal hiermee stoppen. Op de Camino heeft hij dan tijd om te overdenken in welke richting hij verder wil gaan. Beppe is naar St Jean Pied de Port vertrokken en heeft sindsdien zich niet meer met praktische zaken beziggehouden. Tijdens het lopen sluit hij zich aan bij andere pelgrims en is benieuwd te horen waarom iedereen onderweg is. Wat een energie krijgt hij van de vaak diepgaande gesprekken, gesprekken waarvoor hij in zijn normale leven geen tijd meer had. Hij is niet de enige die zich heroriënteert op zijn leven. Hij ontmoet anderen, stopt bij een bar, drinkt met hen koffie en kiest een albergue in de plaats waar hij in de namiddag eindigt. Op de 29ste staat Beppe vroeg op, komt uit de herberg en begint aan een nieuwe dag. Hij heeft geen flauw idee waarnaar hij die dag zal lopen maar ziet drie pelgrims gaan en loopt achter hen aan.

Señor Etxagarrika (Burgemeester van Oteiza)

Señor Etxagarrika heeft grote zorgen. Hij is een vooraanstaand lid van de Partido Popular afdeling in Navarra en burgemeester van Oteiza. Afgelopen week heeft hij via de TV naar de koning gekeken die nieuwe verkiezingen op 26 juni aankondigde. Dat was slecht, hoewel ook voorspelbaar, nieuws aangezien Rajoy, de PP premier van Spanje, niet populair is en de verkiezingen hoogstwaarschijnlijk in een dramatisch PP verlies zullen uitmonden.
Etxagarrika ijsbeert door zijn werkkamer heen-en-weer. Hij moet zorgen dat de PP in zijn gemeente, in zijn regio acceptabele scores bereikt anders kan hij een verlenging van zijn burgermeesterschap, of meer, wel vergeten.
Hij zucht en loopt naar zijn tafel waar zijn assistente het koffieservies had neergezet. Als hij de koffie heeft ingeschonken en het kopje aan zijn lippen zet kijkt señor Etxagarrika naar buiten en ziet Günther de Plaza de Navarra oplopen, kort daarna gevolgd door Lisa. Daarachter verschijnen Joyce en Beppe en als hij opstaat ziet hij tot ver buiten Oteiza een stoet van pelgrims zijn kant opkomen. Hij stokt, de koffie wordt die dag niet gedronken want hij beseft de kans en beleeft zijn Sternstunde. Terwijl hij de telefoon grijpt ziet hij visioenen van een monument met zijn naam erop en zelfs van een Plaza Etxagarrika in zijn geliefde oord.

Padre Ayegui (Priester van Oteiza)

Padre Ayegui nam de telefoon op en begreep direct de mogelijkheid om, in deze voor de kerk moeilijke tijden, de Roomse boodschap krachtig in Oteiza te laten klinken. Sterker nog, bij doortastend optreden zou Oteiza een nieuwe weg in de herkerkelijking van Spanje kunnen inluiden, een mijlpaal waaraan zijn naam zou zijn gekoppeld.
Het grote beeld van Maria della Misericordia hadden ze afgelopen week al op de baar gemonteerd en van alle 12 mannen die Maria de komende maand door het dorp zouden dragen had hij de telefoonnummers in zijn agenda genoteerd. Binnen 15 minuten waren alle mannen in de kerk en 5 minuten later waren sjerpen om Maria gedrapeerd en een schilderij van St. Jacob van de muur gehaald en tegen Haar voetstuk geplaatst.
Ook de beiaard was gebeld en die had zijn mouwen opgestroopt, een uur lang zou hij de klokken laten luiden.
En, ziedaar, Günther bestelt om 9.15 uur op het terras voor de kerk van Ayegui een koffie als de klokken beginnen te luiden, de kerkdeuren zich openen en een Mariabeeld op een baar naar buiten wordt gedragen dat aan alle kanten glinstert van het goud. Mensen komen aangerend, Wat is dit nu?, de processie is toch pas over een maand?, en vormen een haag langs de straten waar Maria doorheen schrijdt. Steeds meer mensen bewonderen de processie want pelgrimsgangers blijven arriveren en ook zij willen allemaal zien wat hier aan de hand is. En wat ze zien is wonderbaarlijk want voor Maria schrijdt Padre Ayegui en hij loopt met een groot vaandel waarop staat “Santiago es llegado” (St. Jacobus is aangekomen), dat al klaarstond voor het symposium dat hij met ondersteuning van Señor Etxagarrika had georganiseerd op de naamdag van de heilige Jacobus in Juli.
Opnames zijn gemaakt en werden door de Navarraanse televisie uitgezonden, bovendien werden nieuwsberichten naar alle Spaanse kranten gestuurd. Het bericht vermeldde hoe de pelgrims door onverklaarbare redenen op de 29ste naar Oteiza kwamen, dat de heiligen S. Maria en S.Jacob reeds op hun komst leken voorbereid en hoe het dorp de pelgrims met een grootse processie van de twee heiligen verwelkomde. Het bericht onderstreepte echter vooral dat, om de gebeurtenis te herdenken (het woord wonderbaarlijk werd zorgvuldig in de tekst vermeden al had men aan de bisschop reeds een schrijven gericht waarin hierop werd gezinspeeld), de processie voortaan elke vrijdag om 9.15 uur zal plaatsvinden en hoe de gemeente attent & energiek had opgetreden door het pad tussen de bekende Camino halteplaats Puenta de la Reina en Oteiza, de gedenkwaardige 15 kilometers waarover al die pelgrims op de 29ste hadden gelopen, gelijk van de Camino signalering te voorzien.
Na de komst van de pelgrims is Oteiza 3 bars, 2 restaurants, 2 albergues en een kruidenier rijker en is de werkloosheid gedaald van 20 naar 7%. Men verwacht dat er eveneens plaats is voor een souvenirwinkel en een voetmaseur. Señor Etxagarrika kijkt met vertrouwen naar de verkiezingen.