Tsja, daar lagen we voor de pelgrimsherberg van Roncesvalles in onze lichtgewicht tent (2 kg) met lichtgewicht slaapzakken. Spullen met een laag gewicht zijn altijd gewild onder de wandelaars, vaak heeft de gewichtsreductie een te verwaarlozen effect op de prestaties (vergelijk de huidige bergschoenen of fleecejacks maar met die van twintig jaar geleden) maar er is één categorie waarbij het gewicht niet zomaar verlaagd kan worden: de slaapzak. Minder gewicht = minder dons = een probleem. Monique en Tim lagen dus met onderkleding, fleece-shirt, muts en sokken in de slaapzak terwijl Puck met haar wintermanteltje in een fleece-jas was gewikkeld en aan het voeteinde lag.
We werden om 7 uur wakker door pelgrims die al zo vroeg met hun tocht begonnen. We hoorden later dat iedereen in de slaapzalen om 6 uur was gewekt met stichtelijke muziek en een gong. Dan ren je inderdaad gelijk naar buiten. Van de nacht konden we ons niets herinneren. Puck ook niet, die had zich geen centimeter bewogen en snurkte zachtjes.
We hebben het dus overleefd, voor wie bezorgd zou zijn geweest. Maar het Groninger team had zich natuurlijk goed voorbereid en was in de relevante literatuur van voorgaande expedities gedoken. Kies altijd grote voorbeelden en laat je door hen inspireren.
Voor het Belgische en Franse deel werden we zeer geïnspireerd door de Michelin gids. Hiermee kan je de grootste gewichtsreductie bereiken, laat alles gewoon thuis. We hebben echter met de tent, slaapzak, kookpannen en brandertje in onze rugzakken gelopen omdat we het zo lekker vinden. En je kunt ook nonchalant naast een andere pelgrim leunen om daarna in zijn oor kunt fluisteren “mijn rugzak is groter”, en als dat niet helpt, hij is koppig en wil zijn verlies nog niet toegeven, ga je tot onder de gordel en fluistert opnieuw “en is zwaarder dan die van jou”.
Op de Camino werkt dat. Het appelleert aan het normale leven waarin mannen iets soortgelijks doen met auto’s. Mensen tillen je rugzak op en zeggen “Waauw”. Ik zou eerder denken “sukkel, je hebt veel te veel meegenomen”, hetzelfde wat je denkt als je een SUV ziet die tot boven het dak is volgepropt met klaarblijkelijk onmisbare zaken. We-gaan-op-vakantie-en-willen-al-onze-zitzakken-meenemen. Maar nu zijn wij dus die sukkels.
Afgezien van dit puntje hebben we ons heel goed voorbereid. Voor overnachtingen in de kou raad ik Shackleton’s boek “South” aan. Shackleton wilde rond 1914 met een groep Engelsen en honden naar de Zuidpool. Maar faalde. En won zijn plaats in de historie door zijn ploeg te leiden bij onwaarschijnlijke omzwervingen en vrijwel iedereen levend Punta Arena in Chili bereikte. En daarna naar de Belgische slachtvelden van de 1ste Wereldoorlog trok.
Shackleton (r) voor zijn tent
Shackleton toont aan:
- vertrouw voor je bagagevervoer niet op honden. Altijd gedonder, sommige van Shackleton’s honden konden niet tegen de kou en anderen bleken niet genoeg te kunnen trekken. Puck draagt dus niets, zelfs haar brokjes worden door haar baasjes naar de volgende slaapplaats gebracht
- eet zo vaak en veel als je kunt, je weet immers niet wanneer de volgende pinguïn of albatros langskomt. In Frankrijk stopten we bij elke bar en bakker. In Spanje proberen we dat ook nog vol te houden maar we dreigen onder de extra load te bezwijken
- laat zo veel als mogelijk achter, zelfs overtollig eten, met minder kilo’s kan je meer kilometers maken. De Franse post heeft aan onze pakketjes met overbodige zaken een vermogen verdient
- slaap zo dicht op elkaar in één tent, hoe meer mensen in een tent, hoe warmer het blijft. Ons record van twee volwassenen met hond in een Lowland Trailrunner tent moet nog gebroken worden
Voor de overnachtingen op de warme Meseta, de hoogvlakte in Spanje waar het ’s winters vriest en ’s zomers bakt, lieten we ons inspireren door Humboldt die rond 1800 een fenomenale ontdekkingstocht uitvoerde door het Amazone gebied van Columbia en Ecuador en daarbij talloze nieuwe planten en dieren ontdekte en allerlei nieuwe inzichten in de geologie formuleerde. Een uomo universalis, op zijn minst van hetzelfde niveau als Darwin maar buiten de Germaanse grenzen nauwelijks gekend en erkend. Het comfort van de overnachtingen van Humboldt vertoonde een Dirac-functie. Òfwel hij was te gast in een ambassade of het paleis van een Spaanse gouverneur (Z-Amerika was nog grotendeels Spaans grondgebied) en werd een 7-gangen diner met bijpassende wijnen geserveerd òf hij sliep met zijn assistent Bonpland in een tent, omgeven door mosquitos, spinnen, slangen en al het andere duivelse gebroed. De tocht duurde ongeveer drie jaar, denk je eens in wat voor een doorzettingsvermogen dat vereiste.
Het verslag hebben van zijn Zuid-Amerikaanse reis hebben we voor een deel gelezen. En we wisten: DAT NOOIT! Dus vertrokken we in Februari vanuit Nederland. Op kou kan je je kleden, tegen hitte helpt alleen stilzitten in de schaduw. Maar dan kom je niet in Santiago…
Lees ook:
Ernest Shackleton, South, veel uitgaven
Alexander von Humboldt, Ansichten der Kordilleren und Monumente der eingeborenen Völker Amerikas. Die andere Bibliothek, 2004
Leuk Tim, het boek van Shackleton wordt hier juist gelezen. Wat een moed! Maar jullie kunnen er ook wat van.
Het slaapzakprobleem is bij ons bekend. Mooie verhalen over bruikbaarheid tot wel -10C blijken meestal niet te kloppen. Maar ja, het alternatief betekent dat je een sledehond nodig hebt, die buiten slaapt.
Veel sterkte! En een (schrale) troost: de meest vreselijke ervaringen leveren de mooiste verhalen op. (ja ja ik weet het, ook dan zijn er grenzen)
Ha Paul!
Veel plezier met Shackleton (en met de foto’s van zijn tocht) altijd goed om de eigen problemen in perspectief te plaatsen!
En ja, onze slaapzak moet tot beneden het vriespunt gaan maar dat ga ik niet uittesten…
Tim