Staking!

Pelgrimbagage met de bus gebracht

(Carrion de los Condes -) Moratinos, 16 mei, 30 km, Totaal: 2014 km

Vanochtend zag ik hèt op het nieuws tijdens het ontbijt, anders zou het mij zijn ontgaan. Een gebeurtenis dat een uitslaande brand in het Spaanse sociale bestel had kunnen veroorzaken maar beperkt bleef tot een vuurpijl, gedooft voordat je het weet.
Luis Ramires uit Burgos was de aanstichter. Hij bracht meer dan 7 jaar de bagage van Camino-gangers naar hun volgende adres. In principe was dat een goede baan. In de eerste jaren moest hij twee keer heen-en-weer rijden en had tussendoor nog genoeg tijd voor een espresso met zijn maten. Maar de drukte werd elk jaar maar erger, inmiddels moest Luis zich continu haasten, wel vijf ritten in een ochtend maken. Alle bagage moest voor 1 uur zijn afgeleverd, de pleuris breekt uit als zo’n verwende pelgrim, zo’n bureauklerk die nu bij ons in Spanje moet rennen, in zijn hotel aankomt en ontdekt dat de bagage nog niet is aangekomen. Zeikerds.
Hij had er genoeg van. Al een paar keer hoorde hij dat in Galicië en Navarra de stress nog groter was. De stakkers! De eigenaar van het bagagevervoerbedrijf hield zijn poot stijf en wilde geen nieuwe mensen aannemen, ze moesten maar harder werken.
Op de zaterdag voor Pinksteren gebeurde het. De grote staking. Luis had Pedro in Leon en Jaime in Santiago gebeld en met zijn drieën hadden ze alle chauffeurs benaderd en hen overtuigd om deel te nemen. Iedereen zou de bagage naar opslagruimtes bij de spoorwegen brengen, daar kende hij een paar mensen van de vakbond.
Op zaterdag hadden alle rolkoffer-sukkels, alle mensen die te veel bagage bij zich hadden, alle mensen die eigenlijk de Camino niet konden lopen maar het toch forceerden, hun bagage in de hotels achtergelaten. Alles werd opgehaald en verdween spoorloos.
Zaterdag om 1.05 uur in de middag werd baas Pascual Ortega voor het eerste gebeld en binnen een kwartier stond zijn telefoon roodgloeiend. Zijn vloeken donderden door het kleine bureau. Zijn chauffeurs hadden hem een streek geflikt, hij wist wat ze wilden maar hij zal niet toegeven. NOOIT! Zijn grootvader had nog in burgeroorlog gevochten. Dat gajes.
In de hotels zaten de eigenaren met de handen in het haar. Aan iedereen hadden ze uitgelegd dat het hun enorm speet maar dat zij hier helemaal niets aan konden doen. Een driftig persoon viel de baliemedewerker aan, een spiegel ging aan diggelen, een deur werd ingetrapt. Maar de meesten bleven jammeren, ik zweet en heb vieze kleren, waar zijn mijn kleren!, ik wil mijn schone kleren!! Anderen hadden medicijnen in hun bagage. Of hun geld en paspoort. De politie raakte erbij betrokken, en daarna de gouverneur van Castillie y Leon.
Arme Luis uit Burgos, arme Pedro uit Leon, arme Jaime uit Santiago. Eenvoudige hardwerkende mensen die in opstand kwamen tegen de hogere heren. Misschien hebben jullie gelijk en misschien is jullie zaak nobel en eervol. Maar wisten jullie niet dat de meeste opstanden tegen het gezag tragisch eindigen, dat de eenvoudige rebel wordt gekraakt in de tandraderen van het staatsapparaat, dat ze geen antwoord hebben op het gekonkel van de hoge heren. Jullie hebben teveel naar de propaganda van de vakbonden geluisterd, jullie gek laten maken door oude anarchistische propaganda.
Luis, Pedro en Jaime hadden pech. Tegenover hen stond Dr. Zarzalejos, 68 jaar, de gouverneur, een wijs man, een integer bestuurder, die voor hetere vuren had gestaan. Hij wist dat de staking niet met militairen of stakingsbrekers opgelost kon worden, de stakers zouden gelijk tot helden promoveren. Hij zou de staking een draai geven die de trots van het Castilliaanse volk zou krenken.
Op zondagmorgen, eerste pinksterdag, reden busjes langs de hotels die gratis kleiding uitreikten aan de getroffen pelgrims. Nieuwe, frisse broeken en shirts werden uitgedeeld, tezamen met de excuses van de provincie voor deze zo onfortuinlijke staking die zij, in overleg met de betrokken partijen, zo spoedig mogelijk hoopten op te lossen. De kleding werd in dank aanvaardt, de stinkende kleren werden in de rugzak gestopt of bleven achter. Om te declareren bij de reisverzekering. En daar liepen de pelgrims over de wegen, in het conservatieve Navarra waren ze gehuld in rode tenues van de Spaanse socialistische jeugd, in Cantille y Leon van een Baskische separatistische beweging en in Galicia werden tenues van een vereniging uitgereikt die de Castiliaanse taal bevorderde (en de Galicische negeerde). Het was toevallig, de autoriteiten gaven het toe, maar dat waren net de tenues die in hun depots lagen en die ze al jaren niet aan de straatstenen kwijtraakten. Dan geef je ze maar gratis aan de pelgrims.
Luis, Pedro en Jaime kregen geen brood meer bij de bakker. Aan de toog van hun bar stonden ze alleen, in hun restaurant moesten ze zelfs langer wachten dan de toeristen. De bevolking kwam in opstand. Dit nooit! Ik wil geen propaganda van ….. op de shirts van die buitenlandse sukkels in mijn straten zien. Stop die onzin, geef die koffers terug. STOP!
En Luis, Pedro en Jaime gaven toe. Werden ontslagen en eindigden ergens in een fabriek, maar ontvingen hun kopje koffie weer met een glimlach.

Een gedachte over “Staking!

  1. Zondag maar 10 kilometer en bagagevervoer? Het is geen SNP-vakantie. Maar goed het doel heiligt de middelen. De naamgever van deze site heeft er ook 10 jaar over gedaan om Santiago te bereiken en dat nog wel met de auto. Ik zal trachten nog wat prikkelende posts te bedenken voor de laatste loodjes. Immers op rancune en wrok functioneert men het beste. Wie had immers kunnen bedenken dat Cruijff ooit Feijenoord in de nadagen van zijn carrière nog kampioen zou maken? Inderdaad door rancune en wrok omdat Ajax hem geen contract meer aanbood.

    Nog even terugkomen op een eerdere post die over gieren ging. Zoals zo vaak wordt de fantasie overtroffen door de werkelijkheid; Zo lees ik in de door Tim zo geliefde Volkskrant van 4 mei 2014 (mooi artikel op een dag waarop men de doden herdenkt) het volgende:
    “Van de gier valt niet te winnen.
    Gieren worden vertroeteld door de vogelbeschermers. Gevolg is dat er te veel zijn en dat ze zich steeds meer als roofdieren gaan gedragen. Met akelige natuurtaferelen tot gevolg. Zo was het kalf maar een paar uur oud toen de eerste gieren boven zijn hoofd verschenen. Ze kwamen af op zijn placenta en roken ook de navelstreng. Niet veel later verdrongen zich wel honderd gieren om hem heen. Nog een paar botjes, meer bleef er niet over van het kalf. Gieren waren aaseters, maar veranderen in roofdieren (en dat binnen een paar jaar, mijn fantasie over de evolutie van de mens slaat op hol). Toch gaan de gieren bijna dood van de honger. Dat komt doordat boeren de laatste 10 jaar geen kadavers meer mogen achterlaten op het land om de verspreiding van ziekten tegen te gaan. Ze vallen dus jonge kwetsbare dieren aan. Als een wolf een dier van een boer doodt krijgt de boer compensatie, bij een aanval voor gieren nog niet”.

    Blij dat Puck ondertussen veilig in haar mandje in de kapsalon in Groningen ligt. Maar nu jullie de Picos de Europa naderen, de thuisbasis voor de Spaanse gieren, is ook voor jullie een welgemeende waarschuwing op zijn plaats.

    Houd vol en veel geluk.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *