Naar Léon!

(Calzadilla de los Hermanillos -) Mansilla de las Mulas, 18 mei, 22 hr, 15 ºC, 24 km, Totaal: 2064 km

De groep pelgrims zit uitgelaten aan tafel. Ze hebben de Meseta overleefd. Alle weertypes hebben ze gehad: regen, hagel, wind, kou, zon, hitte. Ze arriveerden en herkenden de Meseta niet, zo groen was zij, en ze verlieten haar in de brandende zon, blij dat ze haar in mei en niet in juli passeerden.
We houden van de Meseta, de vlakte waar wegen recht tot aan de horizon lopen, waar pelgrims van de aardbodem verdwenen leken, waar we voor noch achter ons mensen zagen. Het leek hier net zo rustig als in Noord-Frankrijk.
Meseta10
op de Meseta
In een paar Meseta plaatsjes hebben we overnacht. Plaatsjes waar je niemand op straat ziet, de luiken voor de ramen hangen, alles bruin is en de lucht van hitte en krekels verzadigd lijkt.
We schuiven aan tafel tijdens het diner van een groep pelgrims.
Hai!
Moin!
Hello!
Ola!
Hoe gaat het?
Helemaal goed!
Waar ben je vandaag vertrokken?
In Mansilla nog wat, ik vergeet die namen. Hoe kleiner het gat, hoe langer de naam.
Heb je gisteren nog een slaapplek gevonden?
Ja, in een albergue. Vreselijk. Ik schoof aan in een wachtrij. Er waren te veel mensen, maar ze hebben matrassen op de grond gelegd, kon ik toch nog slapen. Het is hier veel beter.
Hé, hoe is het met jou?, tijd niet gezien!
Te gek, ik geniet, wat een ervaring!
En, in vorm?
Neee! Ik overnacht te vaak in albergues. Gisteren ook weer. Ik lag vlak naast iemand die zwaar verkouden was, de hele tijd rochelde en nieste hij. En om 3 uur was iedereen wakker!
Huh?
Er zakte een stapelbed in elkaar, niemand raakte gewond maar de vrouw op het onderste bed gilde. Heb daarna geen oog dicht gedaan. Ik lag bij de douches, om half zes stonden de eersten alweer op. Maar dat hoort erbij, ik denk dat het bij de Camino hoort om oververmoeid en met te weinig slaap verder te lopen…
Ha Friedrich, jij ook hier!
Ha Tim, wie geht’s?
Met mij altijd goed, lekker gelopen over de vlakte, het leek net alsof we in Groningen waren. En jij?
Niet goed, blaren aan mijn kleine tenen. Ursula heeft het gelukkig vakkundig verbonden maar ik loop nog niet lekker. hoe dan ook, we gaan verder. Waar is de wijn? Op Léon! Daar neem ik helaas de trein, naar Madrid, en vlieg naar Frankfurt. Naar Tübingen
Ha Julia, leuk, kom erbij, hoe gaat het met je voeten?
Hm, het gaat beter maar ik kan nog niet lang lopen, ik heb de knoop doorgehakt, ik neem de bus naar Léon, dan neem dan een dag rust en daarna start ik met mijn tocht. Ik hoop dat mijn voeten dan voldoende hersteld zijn en ik naar Santiago kan lopen.
Dat is geen straf, Léon is een van de leukste steden in Spanje!
Ik ben er nog nooit geweest maar ik wil er niet lang zijn, op 1 juni vlieg ik weer terug naar Duitsland voor een festival.
Tien van dit soort gesprekken galmen door elkaar in de Comedor van een hostal. Informeel, open, hartelijk. Je schuift bij een groep aan en je hoopt na afloop dat je ze morgen opnieuw ontmoet. En als dat niet zo mocht zijn dan wens je elkaar toch maar alvast “Buen Camino”. Wat een groep, wat een mensen, wat een geluk dat we dit beleven.
Morgen zullen we lopend in Léon aankomen. Dat is voor ons een heel bijzondere mijlpaal. Elk jaar bezoeken we onze geliefde stad maar dan met een huurauto, gaan we naar de San Isidoro kerk om daarna te eten in de binnenstad. Maar morgen is alles anders en sluipen we via een industriegebied de stad in, rechtstreeks vanuit Nederland. Rond 1 uur denken we het centrum van Léon te bereiken. Lunchtijd! en dan gaan we natuurlijk eerst naar ons adresje, een restaurant in een zijstraat met deftige maar vriendelijke obers en een vibrerende groep klanten. De twee rugzakken zullen wel ergens onderdak krijgen en daarna strekken wij de benen en gaan we aan tafel. Het is onwerkelijk, het voelt alsof we morgen een beetje thuiskomen, te voet, 2000 kilometer van huis. We overnachten in de Real Collegiata San Isidoro, inderdaad naast onze kerk zodat we ’s avonds laat en ’s ochtends vroeg de kerk kunnen  binnenstappen en de Camino ervaren en pas dan ècht de afstanden beseffen voordat we verder lopen. Ultreia.
Maar we zijn nog niet in Léon, we zitten nog in een gehucht waar je het net een middag kunt volhouden. Maar niet veel langer. Maar desondanks, pluk de dag. Elke dag.
Meseta11
op de Meseta

Een gedachte over “Naar Léon!

  1. Als ik dit schrijf zijn jullie er bijna… nog een uurtje… Léon.
    Respect voor jullie, al zo veel afstanden afgelegd, super!
    Veel succes met jullie tocht.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *