In Groningen

(Senlis -) Groningen, 4 mei, 22 hr, 9 ºC, (met auto: 700 km, lopend: 0 km), Totaal: 1774 km

Dit is de vreemdste plek waar ik ooit een blog heb geschreven. Deze keer zit ik niet te tikken bij een toegangsdeur tot een slaapzaal, of in een verlaten hotellobby, niet vanuit de slaapzak in ons tentje, niet vanaf een terras temidden van 5 pratende pelgrims, maar vanuit het huis van Frederieke en Jelmer.
In Groningen.
Misschien is het wel een unicum, pelgrims die tijdens hun Camino heen-en-weer racen naar Nederland en daarna verder lopen. Knettergek zijn die mensen.
Wat een autorit was het vandaag. Gisteren reden we vrij gemakkelijk over rustige snelwegen tot boven Parijs, alleen op de periphérique was het druk, maar dat was ingecalculeerd. Vandaag leken België en Nederland massaal naar huis te reizen om Hemelvaartsdag te vieren. Colonne’s van vrachtauto’s, campers en caravans bevolkten de wegen vanaf Saint Quentin tot aan Almere. Rond 4 uur waren we bij Frederieke en hebben daarna Puck naar Agnes gebracht, die liep daar binnen 5 minuten kwispelend met een krokodil in haar bek. Onze heldin begint nu aan een verdiende, rustige vakantie!
Maar wij zitten nu in een Groninger tuin en missen onze bruin-met-wit-en-oren-met-zwarte-punten-viervoeter, en morgen opnieuw als we niet gewekt worden door het geluid van een zwiepend staartje en een viervoeter die op haar rug heen-en-weer kronkelt om gekrabbeld te worden.
Maar nu weer terug naar de blog, ons verslag van een tocht dat ons met beide benen op de grond heeft gezet en ons heeft losgemaakt van de dagelijkse maelstroom van huishoudelijke en zakelijke vragen. Een ongelooflijk lange tocht die maar blijft voortduren, die maar niet verveelt, waarbij we dagelijks nieuwe mensen ontmoeten en daarbij nieuwe inzichten en ideeën krijgen.
René te A. heeft ons vriendelijk maar indringend geschreven dat onze blog enkele onderwerpen negeerde. René, je had helemaal gelijk en ik ben blij dat ik nu, op de dag van dodenherdenking, een gat kan vullen. Want is er een betere dag denkbaar om te praten over & te luisteren naar muziek?
We hebben de afgelopen twee dagen in een Camino-bubble geleefd, we wilden niet lastig gevallen worden met de nieuws- noch de fileberichten van Frankrijk of Nederland. We wilden met ons hart bij de Camino blijven. In onze Fiat 500L bleef de radio uit en ging de muziek aan.
En uren vulden zich met John Elliot Gardiner, een dirigent, een wonderkind, een genie. Ik hoorde hem voor het eerst bij Bergmann, een klassieke muziekwinkel aan de Koningstraat te Arnhem. Daar heb ik zijn Mozart opera’s ontdekt met als hoogtepunten Idomeneo (wie had ooit daarvan gehoord?) en Don Giovanni (ik herinner mij nog een concertante uitvoering in het Concertgebouw, op de TV uitgezonden maar nooit op video uitgebracht. Als iemand hiervan een copie heeft: stuur een bericht!). Beide zijn klassieke opnames, referentie uitvoeringen. En Gardiner ging door, hij richtte een eigen label op, Soli Deo Gloria waaronder hij de Cantates van Bach uitgaf op 28 CD’s. Zwarte hoesjes met op de omslag een kleurenfoto van Steve McCurry (een Magnum fotograaf met fenomenale kleurenreportages uit Zuid-oost Azië). Sta zaterdag of zondag vroeg op, neem de koffie mee naar je fauteuil, laat de gordijnen dicht, schuif een Bach-Cantate CD van Gardiner in de speler, doe je ogen dicht en geniet, zweef boven de daken of struikel en val in je eigen afgrond, alles is mogelijk behalve verveling.
En daarna, zijn roem was reeds lang gevestigd, is Gardiner met het Monteverdi Choir naar Spanje gegaan, We komen weer terug bij de Camino. Het is 1999 of 2000 en Gardiner loopt met zijn koor enkele etappes van de Camino en geeft onderweg uitvoeringen in kerkjes. Wat een geluksvogels waren de pelgrims die met Gardiner opliepen. Ik zou graag met de koorleden de kerken binnenglippen, mijn Credencial tonend en mij achter een pilaar verstoppen totdat ’s avonds het licht uitgaat, het koor zich heeft opgesteld en ik naar een leeg plekje vooraan sluip. Om daarna te luisteren naar de juweeltjes die werden opgenomen en gebundeld in zijn twee CD’s “A Piligrimage to Santiago” en “Santiago a Capella”. Ik geef het toe, het zijn geen sexy titels maar de muziek is betoverend en neemt je mee naar Romaanse kerken langs de Camino, je ziet de hoge gewelven, de draakjes en een paar kaarsen bij een altaar. Neem plaats in één van de banken en luister.
 Gardiner1
Over twee dagen zijn we weer in Logroño met verlichtte rugzakken. De tent en alle kampeerspullen hebben we in Groningen achtergelaten. Zullen we dan fluitend de heuvels oplopen? Zullen we de achterstand op enkele Engelse en Duitse pelgrims inhalen en opnieuw met hen dineren? Wat ook gebeurd, ik zit nu in Groningen, luister naar en geniet van het Monteverdi Choir die in hun uitvoering de essentie van de Camino openbaart.

3 gedachtes over “In Groningen

  1. dat moet onwerkelijk geweest zijn. Wekenlang gaat het om: je niet bezeren, eten en slapen. Dan plotseling slaap je in Groningen…….

    1. Ha Paul, Inderdaad, we hebben echter onze woning gemeden om niet helemaal “terug” te komen. Gelukkig hebben nog wel een paar goede vrienden gesproken en bij de AH gewinkeld voor een gezonde maaltijd. Maar op Hemelsvaartdag zaten we om 9 uur ’s ochtends al in de auto voor de tocht naar het Zuiden….

  2. Ja, Gardiner… Echt iets bijzonders, en de afgelopen jaren met zijn Monteverdi Choir tweemaal te bewonderen in de Oosterpoort! En komend theaterseizoen komt ie weer!!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *