wandelen met de wandelschoenen aan je rugzak

(Lorca -) Azqueta, 30 april, 18 km, Totaal: 1729 km

(Azqueta -) Sansol, 1 mei, 17 hr, 14 ºC, 22 km, Totaal: 1751 km

De start van de Tour de France laat al jaren hetzelfde beeld zien. Etappes door vlakke gebieden waarbij toch veel coureurs uitvallen door massale valpartijen of zwaar gehavend verder fietsen, het rijden met een gefaked ingezwachteld arm of been lijkt nu zelfs een trendy gadget te worden onder zondagfietsers.

Bij de Camino Francès blijkt een soortgelijk proces te verlopen. De meeste lopers arriveren fris in St. Jean Pied de Port en beginnen na hun eerste (slapeloze) nacht in een snurkerige albergue met de beklimming van een 1400 meter hoge pas om daarna nog 500 meter af te dalen naar Roncesvalles. De afdaling is verraderlijk, de mensen zijn moe van de beklimming en lopen dan ongecontroleerd over een steile stenige afdaling naar beneden. Het gevolg: dikke knieën, talloze blaren en een run op Compeed pleisters bij farmacias, supermercados en automaten waar je niet alleen een blikje Cola en Fanta maar dus ook een pakje Compeed kunt kopen.

In de dagen na de pas zien we steeds meer mensen op Teva’s en ander slippers lopen. De wandelschoenen zijn uitgegaan en bungelen achterop hun rugzak. Het pad in Spanje is normaliter een stenig pad met kleine kiezels, kijk je naar Teva-lopers dan voel je de kiezels al in je eigen zolen prikken. Maar de wandelschoenen blijven bungelen, die zijn blijkbaar nog erger.

Andere, meestal oudere lopers, lopen héél langzaam of hellen naar één zijde om een pijnlijke voet te ontzien. Ik kan me niet voorstellen dat die ooit in Santiago zullen aankomen. De middenstand reageert op de blessures met massagesalons, sauna’s in de luxere albergues en een paar outdoor zaken waar je je vervloekte schoenen kunt vervangen door anderen. Verder wordt elke bar aangegrepen om schoenen en sokken uit te doen en tips uit te wisselen over medicijnen en het voorkomen van blaren.

Een aparte categorie is tenslotte de rolkofferloper, een Buckler-variant van de pelgrim. Je kunt ze herkennen aan rugzakjes waar nog net een lippenstift inpast. Òf ze lopen de hele etappe en arriveren in hun albergue waar de koffers trots naast de balie prijken òf ze zitten halverwege op een terras en wachten op de taxi.

we moeten naar links, op de Camino

Oeps, ik ben nog wat andere Caminogangers vergeten. We hebben mensen gezien die dagenlang in hun auto over de Camino rijden en bij elke bar de lopers aanmoedigen. Ze wisten alles over de Camino, welke monumenten we niet mochten missen, waar de moeilijke passages zijn etc. We zwegen, diep onder de indruk. Over de motorrijders en de mountainbikers die volledig bepakt langs je razen wil ik niets zeggen, laten de waakhonden ze maar verscheuren.