Cruz del Ferro

op de Cruz del Ferro

(Foncebadón -) Ponferrada, 23 mei, 22 hr, 14 ºC, 26 km, Totaal: 2177 km

Vandaag heb we een ander icoon van de Camino bereikt, de Cruz de Ferro. Het is een 15 (?) meter hoge heuvel stenen, van knikker- tot tennisbalgrootte, waar fier in het midden een grote, houten paal staat met bovenop een metalen kruis. Ik heb het bekeken, het kruis roest niet, het is dus niet, zoals de naam vermoedt, van puur ijzer maar van een andere legering dat niet roest. Elke steen van deze heuvel is de laatste 100 jaar door een pelgrim neergelegd en staat symbool voor een last die hij hier wilde achterlaten.

Op de top van de berg, bij de paal, liggen de nieuwste stenen, de meesten met naam, een spreuk en sommige met een gravure of zelfs een metalen filigraan. Pelgrims staan om de paal, hier tikken zware seconden weg, een man bijt op zijn lippen, een ander rust met een hand en gebogen hoofd tegen het hout, hij neemt een foto van Cruz de Ferro en later maakt iemand anders een foto van hem op deze plek, op DE plek. Dan stapt hij langzaam naar beneden en gaat naar zijn fiets, Een half uur later, wij lopen al lang weer verder over het pad naar Ponferrada, fietst hij voorbij. Ik steek mijn hand op, hij ook, hij is moe. Een belofte is ingelost of heeft hij vandaag het doel van zijn Camino al bereikt?

CruzdelFerro1

op de top van Cruz del Ferro

Maar hoe verlicht je je, moet je daarvoor oude lasten afwerpen of kan je beter plaatsen opzoeken waar je opgelicht wordt en waar je hart en je hoofd open staan?

Ik denk daarbij aan een artikel in de mare over een Italiaans expeditieteam dat in 1925 met een zeppelin van Spitsbergen naar de Noordpool vloog. De leider, Umberto Nobile was al een held toen hij vertrok, hij was als eerste over de Noordpool gevlogen, van Rome, via Spitsbergen, naar Nome (Alaska). Dit waren de mannen die Mussolini nodig had. De tweede expeditie, in 1925 dus, had als doel om vanuit Spitsbergen naar de Noordpool te gaan en daarna weer terug te keren. Ditmaal was de tocht minder succesvol, het weer verslechterde op de terugreis en het het luchtschip kwam naar beneden. Het team crashte en heeft weken op het ijs gebivakkeerd voordat de meesten werden gered. En dan kom ik weer terug bij mijn vraag, hoe verlicht je je. Wat deed Umberto Nobile toen hij het pakijs vlak onder zijn boeg zag opdoemen? Heeft hij bevolen om bagage uit het schip te werpen, om het voedsel en de navigatieapparatuur weg te werpen die hij hard nodig zou hebben na een eventuele landing op het ijs, of zou hij de gaskraan vol hebben opengedraaid in een ultieme poging om weer hoogte te winnen? Ik kan mij niet voorstellen dat de koffers overboord zijn gegooid.

CruzdelFerro3

Umberto Nobile

Dat is een lang verhaal om uit te leggen waarom we niet diep geraakt werden door Cruz del Ferro. Lasten draag je met je mee, dat is het leven. Om tevreden of succesvol te worden moet je plekken opzoeken of activiteiten verrichten waarvan je gelukkig wordt. Wij beleefden dat in de San Isidoro in Léon of de kathedraal in Vézelay. Op de Cruz del Ferro waaide het vooral en hadden we het koud.

Lees: mare nr. 64 (2007), Der Getriebene, Karl-Ludwig Wetzig

(ter info: mare is een fantastisch tijdschrift over de zee en alles wat daarbij hoort. Wees niet verbaasd als er een reportage instaat over het Uyuni zoutmeer op 5000 meter hoogte in Bolivia, mare heeft dan toch een verband gevonden tussen dit prachtoord en de zee. Afleveringen van de mare  kun je lezen bij kapsalon Zus & Zo in Groningen….).

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *