Auteur: Monique

Morgen… Morgen… Morgen…

Morgen, zullen we Santiago de Compostela binnenlopen (langzaam, van ieder moment genietend)

Morgen, zullen we feest vieren

Morgen, zullen we dansen op Plaza Obradoiro

Morgen, zullen we cava drinken op een terras

Morgen, zullen we slapen in de Parador (het oudste hotel ter wereld)

Morgen, zullen we geen pelgrims meer zijn, na 2455 km lopen

Morgen, zal ik Tim omhelzen: “hebben we toch maar mooi geflikt samen”

…. Maar eerst pakken wij morgenvroeg zoals altijd onze rugzakken systematisch in. Eten we twee tostados, drinken verse zumo de naranja en gaan we wandelen. 20 kilometers maar….

Madame Finot

…. En dan zit je uren in de auto, soms kwebbelend en soms uren stil met muziek op de achtergrond en ieder heeft zo zijn gedachtes.

Bij madame Finot hebben we ergens in Noord Frankrijk overnacht. Madame Finot was een dame op leeftijd en haar man was ernstig ziek, lag in een ziekenhuis in Parijs.  In Parijs, want daar was het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat betekende dat ze twee uur met de auto moest reizen, heen en daarna weer terug. Dat hij nooit weer uit het ziekenhuis zou komen was duidelijk. Dat zij hem slechts zelden kon bezoeken was ook duidelijk. Zij was afhankelijk van iemand die haar naar Parijs kon brengen en weer thuis kon brengen, wat zomaar zes uur tijd kost.

Dit geeft een deel van de problemen van het Franse platteland weer. Geen geld voor een taxi voor zo’n afstand. Bussen en treinen bestaan er gewoon niet. Kinderen zijn vertrokken naar de “grote” stad. En zo ligt de man waar je je leven mee hebt gedeeld, te wachten in een ziekenhuis op zijn sterfdag ver weg.

Madame Finot ontvangt pelgrims om haar pensioen een beetje te spekken en om misschien haar man toch nog eens te kunnen bezoeken. Zij had een eigen moestuin, want er was ook geen winkel meer in haar dorp.

Stel je voor, je bent tegen de tachtig, er is geen “tafeltje dekje”. Je moet iedere dag nog in je tuin werken om voldoende eten te hebben. Het eerste ziekenhuis is niet in Groningen, Assen, Leeuwarden, Zwolle, maar in Amsterdam!

Dit is ook Europa, het land waar veel Nederlanders op vakantie gaan. “Leven als God in Frankrijk”. Maar soms ook zeer armoedig.

Het maakt mij verdrietig. Madame Finot zal ik niet meer vergeten. Maar ik besef mij heel goed dat wij in Nederland hier ook naar toe gaan.

Vlak voor ons vertrek, bleek dat onze oude buurman van ver in de negentig geen thuiszorg meer kreeg. De thuiszorg organisatie was failliet gegaan.  Zijn dochter leeft niet meer en hij is afhankelijk van zijn kleinzoon, die gelukkig in Groningen woont en hem iedere dag bezoekt.

In een hele hoop opzichten is het in ons land, denk ik, toch nog beter dan in Frankrijk, de medische hulp is dichterbij, er wordt nog snel gezocht naar oplossingen, hoewel een week zonder thuiszorg is een week teveel. Ook bij ons wonen kinderen niet meer in hetzelfde dorp, die altijd standby kunnen zijn.

Zomaar gedachtes tijdens een lange reis terug naar Spanje.

 

Duizend kilometer!

Wanneer vier je een feestje?

Van Alice kreeg ik slingers mee om, waar je ook bent, ze op te hangen om iets te vieren. Let wel: mini-slingers, want ze begreep dat we ze anders niet mee zouden nemen op onze tocht. Het mocht eigenlijk niks wegen.

Vandaag is de dag dat we ze opgehangen hebben. Tim verrast! Hoe kom je eraan?

….maar we hebben de duizend kilometer overschreden… , lopend. En we zijn allemaal nog “fit”! Tijd voor een feestje en bij een feestje hang je de slingers op. Dus ook vandaag.

Op naar de volgende duizend.

La France et Moi

Ik ben vroeger als klein kind twee keer naar Frankrijk op vakantie geweest. Daarna nooit weer, mijn ouders kozen toch voor Italie of Oostenrijk. Waarom? dat zal ik nooit meer te weten komen.

Maar goed ik loop nu een maand door Frankrijk en kom in stadjes en vooral veel in kleine dorpen. De dorpen zijn leeg, zoals eerder gezegd geen bakker, cafe of winkel. We vallen serieus kilo’s af, simpelweg ,omdat er meestal echt niets is. De eerste supermarkt of winkel? 20 kilometer verderop. Oost-Groningen is er niks bij. Dan kies je  bewust voor een hotel met restaurant. Daar lopen we dan toch maar weer 5 kilometer extra voor. Restaurant dicht. Zucht……… En dan denken jullie thuis, dan neem je toch even de bus of een taxi? Is er ook niet! Uiteindelijk nadat we de hotel eigenaar een beetje onder druk hebben gezet heeft ze ons met de auto ergens naar toe gebracht, een Michelin sterren restaurant. Goed toeven en we werden ook nog weer thuis gebracht.

Ook nog zoiets raars wat de fransman in het weekend doet. Motorcrossen in het bos. Op zaterdag of zondag wandel je hier niet ontspannen door de bossen, de hele tijd ben je aan het luisteren of er al weer motorcrossers eraan komen. Zij verwachten jou niet, dus ze komen er met een ongelooflijke snelheid eraan, ook hun vizier zit onder de modder, dus echt zien zullen ze ons ook niet. Oppassen dus.Vooral erg toch zonde van de natuur hier.

…..Maar dan nu zitten we in Vezelay! Een van de meest toeristische stadjes van Frankrijk. Prachtig! Toch overkwam ons het  hier weer dat we nergens in de middag konden eten, zelfs nog geen stuk droog brood kopen. Dit keer zitten we in een superhotel,  het heeft geen restaurant,maar de eigenaar heeft ter plekke iets voor ons bereid. Kijk dit is nog eens gastvrijheid.Het kan dus wel…..en willen jullie vanavond samen in de basiliek de dienst bezoeken met het koor? Wij passen wel even op de hond.

Mijn liefde voor Frankrijk en de fransman moet nog een beetje groeien, het gaat niet allemaal vanzelf.

We hebben nog anderhalve maand te gaan in Frankrijk en dan duiken we Spanje in. Vanaf Vezelay lopen ieder jaar duizenden mensen de Camino, dus je zou verwachten dat alles nu makkelijker zal worden. We zullen zien!

Champagne!

Champagne, alles staat hier in het teken van de champagne. Het eerste dorp waar we door komen na Reims zitten er al zeker meer dan tien champagne huizen. Een dorp van misschien 100 inwoners. Puck en ik maar trekken aan Tim, want Tim wil eigenlijk wel alles bekijken en proeven, maar we lopen de camino en met veel champagne , worden het wel heel erg grote omwegen.

Een prachtig dag vandaag met veel zon, we krijgen nu al gekleurde gezichten. Puck stapt nog steeds dapper verder en zo tussen de wijngaarden door kan ze lekker vrij lopen ,ook op naar de volgende stop, want dan krijgt ze een paar brokjes, een kommetje water. Haar leven bestaat uit rennen, konijntjes jagen, hap ,een paar brokjes eten en uiteindelijk braaf naast haar baasjes lopend, want de dag heeft toch ook vandaag weer iets meer kilometers dan wanneer thuis zijn.

27,9 kilometers zijn er vandaag weer weggestapt en we zijn aangekomen in Champillon,een gehucht, maar we slapen wel in een champagnehuis en krijgt Tim alsnog zijn beloning…….een glaasje champagne!

Blubber

Rocroi, 21.30 hr, 1 ºC, 30 km

Er is iets merkwaardigs aan de hand: we vertrekken steeds vroeger maar we blijven om dezelfde tijd aankomen. Dus vandaag gingen we al om 9.30 uur uit Vierves-sur-Viroin maar stapten pas om 17.30 uur over de drempel van het hotel in Rocroi (F).

En in die 8 uur hebben we 30 kilometer gelopen waarin we slechts één korte pauze hebben genomen om een croissant te eten. En voor de rest: door bossen banjeren over belachelijke paden. Dat betekent, een gemiddelde van 3.75 km/hr, niet een score die je terloops op een verjaardagspartij noemt. Hoe kan dat?

Het St Jakobspad gaat naar Santiago, dat betekent dat pelgrims vooral kilometers willen maken. Ze hebben nog ongeveer 2300 km voor de boeg. Een mooi paadje in de natuur, met een huppelend hertje of een grazend zwijntje, is welkom maar – als het moet – is een grasstrook naast een provinciale weg ook wel zo praktisch. Daarom verwachtten we  dat het Jakobspad over gebaande paden zou lopen. Maar nee, in België ziet de wereld er heel anders uit. Het typische Jakobspad is hier een modderpad waar een boer met zijn trekker doorheen is gereden. En daarna is teruggekeerd. En toen wat vergeten is. En daarna nog eens terugkwam om iets te doen. Met als resultaat: BLUBBER.

Schoenen tot diep in de modder. Veel lopen om de grootste plassen te ontwijken. En bij een stroompje heen-en-weer lopen: waar haal ik droog de overkant? Dat alles vreet tijd.

Maar we hebben het gehaald, we hebben de Via Mosana van Liège tot Rocroi afgelegd en zullen in Frankrijk verder lopen. Tot aan Santiago. De overnachtingsmogelijkheden in Frankrijk lijken beperkter dan in België. Morgenochtend zullen we een paar adresjes bellen (of vragen we een ober om die te bellen). En anders vertrekken we gewoon. En zijn we als doorgewinterde pelgrims: vertrouw op St Jakob. Uiteindelijk komt het allemaal goed.

Tenslotte een foto van onze heldin. Puck. Loopt al 230 kilometers met ons mee. Elke avond is ze doodmoe maar ochtends vroeg springt ze weer kwispelend tegen ons op!

Bos2

Mist

Vandaag aan mij de eer om een stukje te schrijven.

26km, 650 hoogtemeters. Van Givet naar Vierves-sur-Viroin. Totaal nu 224km (bijna 10%).

Met zeer dichte mist zijn we vertrokken en raakten direct de eerste 50m al totaal gedesoriënteerd. Liepen precies de verkeerde kant op, maar Puck haar neus gaf aan, hier zijn wij gisteren ook al geweest, we gaan toch naar het zuiden? Rechtsomkeer mars! Waar Puck wel niet goed voor is.

De weg naar de Maas eenmaal terug gevonden, waren het  enige kilometers langs de Maas,tot er een afslag kwam. Niet , omdat de weg zo goed gemarkeerd was,Tim is vooral een erg goede gids, ouderwets met een boekje, kaart en kompas. Vanaf dat moment gingen we de heuvels opnieuw in. In een idyllisch dorpje werden we zeer hartelijk binnengehaald om iets te komen drinken. Heerlijke warme chocomelk gedronken een praatje gemaakt, ons Frans vordert snel????

Rond het middaguur brak de zon door en ja, de muts ging af, handschoenen uit, jas uit. Jaaaaaa! Het lijkt wel lente!!!! We hadden al ravijnen vol sneeuwklokjes gezien, bloesem in de bomen ,de eerste eendenkuikens, maar nu voelen we het. Laten er nog veel van deze dagen komen.

 

 

 

Laatste werkdag

image

Vandaag de laatste werkdag voor onze reis. Wat een bijzondere dag! De een na de andere klant kwam nog even binnen om ons een goede reis te wensen of nog voor een knipbeurt of een klein cadeau brengen. In het bijzonder Jacco en Annemarie met zes dwarsliggers. Dit zijn hele kleine leesboeken,maar echte boeken, dus GEEN e-reader. Ze gaan mee in de tas. Iedereen heel erg bedankt!

De lunch had Jet verzorgt en ook die stond in het teken van de reis, een echte tapaslunch. Wat bof ik toch met mijn collega’s. Nu mogen zij  samen de kapsalon runnen. Heel veel succes! Ik zal ze alledrie nog missen onderweg.

Vrije maandag

Wat doe je zoal op zo’n laatste vrije dag voordat de reis begint?

Briefjes maken over de verzorging van Puma, gebruiksaanwijzing huis, briefje voor de accountant, briefje voor Agnes……. en zo door.Ehbo doosje goed aanvullen. Puck in bad( ze moet schoon en fris op reis).Bankzaken en administratie bijwerken.Voldoende brokjes voor Puma gekocht. En nadenken wel of geen e-reader, heb ik zo’n ding in de handen in een winkel ,het lijkt mij eigenlijk niks, dan toch maar boeken?

De dag is weer voorbij, nu nog een week flink werken.