(Vézelay -) Charpuis, 15 maart, 23 hr, 6 ºC, 33 km

We hebben Vézelay verlaten. Een dorpje waar we zullen terugkeren. Een dorpje van niets, slechts een paar straten breed. Harmonisch van aanzicht, er staan wat nieuwe gebouwen maar die vallen niet op. Het beeld wordt bepaald door kerken en stadsvilla’s die 100 jaar oud zijn of nog bejaarder.

Vézelay benader je van onderen. Net zoals de landmeter K. in “Het Slot” van Kafka loop je een lange weg omhoog totdat je het kasteel (en hier: de basiliek) hebt bereikt. Maar waar K. siddert en niet weet hoe hij het kasteel kan betreden is je tred in Vézelay licht en staan de poorten van de kerk wijd open, wil je naar binnen om de Romaanse pracht te bekijken.

Gisteravond hebben we nog een avondmis bijgewoond in een intiem kerkgebouw direct achter de basiliek. Met prachtig gezang van Ursulinenzusters. Na afloop stap je met slechts een paar anderen naar buiten, lijkt iedereen in de duisternis op te lossen en daal je door de verlaten straat weer naar beneden. Zullen we nog een dag blijven?

Maar we weken niet van het plan af en lieten dat alles vanochtend achter ons. Met betraande ogen keken we over de schouder voor een laatste blik op de heuvel. En zij leek ons uit te wuiven, Ultreia! (ga verder!), nu begint het echt. We lopen nu op de Via Lemovicensis  (de weg van Limoges) die naar St. Jean Pied de Port in Franse Pyreneeën gaat en daar dan aansluit op de Camino Frances richting Santiago. De bewegwijzering op deze nieuwe weg is veel beter dan de afgelopen weken. Je bent een sufferd als nu nog je weg verliest – maar ook dat zal ons wel lukken.

Door glooiend heuvellandschap en onder de allerbeste weeromstandgheden liepen we naar Anthien waar een pakket van 7 kilo op ons lag te wachten. Dit is het pakket dat we vanuit Leffe hadden gestuurd naar de herberg L’Esprit du Chemin van de Nederlanders Arno en Huberta in Anthien. Zij zijn nu helaas in Holland maar hadden prima geregeld dat we het pakket bij andere Anthien bewoners konden afhalen. Fijn, die kilo’s erbij. En fijn dat de afstand tot ons onderkomen 3 km langer bleek te zijn dan wat de gids van het St. Jacobsgenootschap het gemeld. De laatste 3 extra kilometers zijn dan de zwaarste van de dag.

Maar het ontvangst in het pelgrimsonderkomen L’Herminière was zoals je het hoopt met vriendelijke mensen, een knapperend haardvuur, Puck die van harte welkom is en als afsluiting een prima maal en een gesprek over de Franse economie en de omvangrijke kolonie Nederlanders (4000 gezinnen) in de Morvan.

(de heuvels van de Morvan)