Natte hond

voordat de hoosbui losbarstte

(Orthez -) Osserain, 21 april, 21 hr, 13 ºC, 28 km, Totaal: 1553 km

Onze kamer in de chambre d’hôtes van Osserain rook naar een vochtige Puck, intens en animaal. We zijn in de buurt van de bergen en dus kan het weer onverwacht en snel veranderen. Wat begon als een droge, grijze, sombere ochtend ging over in een redelijk zonnige middag en sloot af met een èchte hoosbui uit een pikzwarte lucht op 6 kilometer voor onze eindbestemming. Je kijkt naar de lucht (een donker wolkendek tot aan de horizon – dit gaat voorlopig niet veranderen…) en dan, zucht, zakt de blik naar de grond, wordt de rugzak stevig omgegord en loop je maar domweg verder. De regenjas wordt nat, alles wordt nat maar een uur later werden we door de gastvrije Pascal in zijn (droge) huis ontvangen.

We hebben een fantastische maaltijd gehad, lekker en veel, de maag moet immers goed gevuld worden. De groentesoep en tomatensaus had Pascal bereid volgens de beste Slow Food tradities met ingrediënten uit de eigen tuin en pannen die urenlang pruttelden op een vlammetje. Een diner met stevige Spaanse invloeden en daarbij dronken we de eerste Rioja van de Camino. Het schenken en drinken van Spaanse wijn in Frans Baskenland is natuurlijk een subtiele vorm van protest waar we knorrend van genot aan hebben meegedaan.

En vervolgens? Niets! Rust, bijkomen, lezen en slapen! De dagetappe was gevuld met veel venijnige heuveltjes, we zijn alledrie gevloerd en vertrokken na het eten gelijk naar de slaapkamer en liggen nu op onze mandjes.

Puck snurkt. Het was opnieuw een langere tocht dan wat de boekjes vermelden (ditmaal 28 i.p.v. 25 km). Telkens als we op een asfaltweg kwamen hebben we haar de hondenschoentjes aangebonden en dat lijkt goed te werken. We zetten dit voort en hopen dat ze daarmee helemaal herstelt.

3 gedachtes over “Natte hond

  1. Gisteren teruggekeerd van ons bezoek aan Vlieland. Na 5 dagen off-line te zijn geweest is de lust om dit blog weer te lezen des te groter.
    Maar even over mijn bezoek aan de wadden; Met de zeehondenpopulatie lijkt het goed, misschien wel te goed te gaan. Op Richel lagen er honderden te luieren in de zon, maar vlak daarbij lag een eenzame huiler langzaam dood te gaan, terwijl een zwerm meeuwen hem al begon te pikken. Wat te doen in zo’n geval, de natuur zijn werk laten doen of toch de dierenbescherming verwittigen? Maar ja wat is erger voor zo’n zeehond, langzaam te worden dood gepikt door de meeuwen of in de klauwen van Lenie ’t Hart en consorten vallen?
    Verder hebben we bij een gevoelstemperatuur van rond het nulpunt de Vliehors bezocht. Hier was ik voor het laatst ongeveer 30 jaar geleden geweest met de Tim niet onbekende Stefan. Ondanks de toen geplaatste rode vlag waren we toen toch de Vliehors, tevens militair oefenterrein opgegaan en werden toen bijkans platgebombardeerd.
    Deze anekdote deed me denken aan het bezoek van Tim, Stefan en mij aan Terschelling en we een Bosplaat-traverse hadden gepland. (nog enig idee in welk jaar dit was?) Na een uurtje baggeren door de modder veranderde het weer plotsklaps en konden we door de mist geen hand voor ogen zien. Ja, verdwalen op de Bosplaat is mogelijk. Gelukkig had Tim een kompas bij zich (zo’n Recta in een doosje?). Echter Stefan was het niet eens met de door het kompas aangegeven richting en opperde dat het kompas misschien was omgepoold. Als ik me goed herinner begon Tim toen hevig aan de verstandelijke vermogens van Stefan te twijfelen. Heerlijk zo’n discussie tussen bèta’s.
    Maar misschien was Stefan toch wel een visionair. In de Volkskrant van 20 april 2016 stond namelijk het volgende; “Omdraaiing van magnetisch veld aarde duurt hooguit 15 jaar. Leonardo Sagnotti lijkt het bijna zelf niet te kunnen geloven, maar zijn metingen laten weinig ruimte voor twijfel. De laatste keer dat het magnetisch veld van de aarde is omgeklapt duurde dit maximaal 15 jaar. Volgen sommige geofysici stevenen we in rap tempo op volgende ompoling van het magnetisch veld af”. Stefan heeft natuurlijk bedoelen te zeggen dat de magnetische flip op handen was. Hierdoor wordt natuurlijk de oriëntatie op kompas steeds onbetrouwbaarder. Daarom de volgende tip; Mochten het kompas van Tim (nog steeds zo’n Recta in een doosje?) en Monique’s vrouwelijke intuitiegevoel voor richting niet overeenstemmen, laat dan Puck de doorslag geven. Van oudsher is het immers bekend dat dieren veel beter dan mensen schommelingen in het magnetisch veld van de aarde aanvoelen. Zij zal jullie moeiteloos naar het graf van Sint Jacob leiden.

    Houd vol en veel geluk.

    1. Ha Rene,
      Bedankt voor deze reactie en de herinnering aan de Terschellinger tocht door blubber, mist en kou waarbij het Recta kompas, made in Swiss, niet meer werd geloofd.
      Wat betreft het laatste nieuws over het aardmagnetisch veld kan ik kort zijn. Ik geloof het niet. Want bij een aantal type berichten moet je inherent argwanend zijn.
      Allereerst als het begint met “wetenschappers van de bekende North-Wyoming Malcolm Paul University hebben recentelijk gemeld dat”, hetzelfde geldt voor wetenschappers van de Inner-Brunei PolyTech, of de Iranian True Science Institute. Want dan weet je: alles wat hierna volgt kan regelrecht de vullisbak in.
      Verder: in welk medium is het bericht gepubliceerd. Je leest niet het Wieringer Weekblad voor de wetenschappelijke bijlage. Evenmin de Telegraaf. Je kent mijn argwaan over De Volkskrant, met Kees Fens had het nog een aardige columnist, Joost Zwagerman is er ook mee gestopt en Nooteboom vertrok rond 1970 uit die krant. Tja, en daarna is het er niet op vooruit gegaan, ik gebruik maar een understatement. Het krantje heeft bijlagen met vrolijke kleurtjes. Maar het formaat is verkleind zodat het zijn functie dreigt te verliezen. De paling kan je er niet meer mee verpakken en voor het drogen van natte bergschoenen bevat het nog maar net voldoende papier. Het zou overigens beter zijn als het geen inkt zou bevatten, dan kan het ook niet meer zwart afgeven. Misschien iets om aan hun ombudsman te vragen (ik spreek alleen voor mijzelf, Monique is een Volkskrant abonnee).
      De Recta doet het overigens nog uitstekend en is ook met deze tocht meegegaan. Bij het pelgrimsbureau heb ik toch maar mijn rugzak aan een vleeshaak gewogen. 22 kilogram, inclusief het kompas. Ver boven de richtlijnen van de Jacobsverenigingen maar in Spanje is bagage- en personenvervoer tussen de etappeplaatsen mogelijk. We hebben in St Jean Pied de Port al pelgrims met rolkoffers gezien en gehoord.
      De groeten en denk maar aan ons als je met een zware Albert Heijn tas zeult.
      Tim

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *