Madame Finot

…. En dan zit je uren in de auto, soms kwebbelend en soms uren stil met muziek op de achtergrond en ieder heeft zo zijn gedachtes.

Bij madame Finot hebben we ergens in Noord Frankrijk overnacht. Madame Finot was een dame op leeftijd en haar man was ernstig ziek, lag in een ziekenhuis in Parijs.  In Parijs, want daar was het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat betekende dat ze twee uur met de auto moest reizen, heen en daarna weer terug. Dat hij nooit weer uit het ziekenhuis zou komen was duidelijk. Dat zij hem slechts zelden kon bezoeken was ook duidelijk. Zij was afhankelijk van iemand die haar naar Parijs kon brengen en weer thuis kon brengen, wat zomaar zes uur tijd kost.

Dit geeft een deel van de problemen van het Franse platteland weer. Geen geld voor een taxi voor zo’n afstand. Bussen en treinen bestaan er gewoon niet. Kinderen zijn vertrokken naar de “grote” stad. En zo ligt de man waar je je leven mee hebt gedeeld, te wachten in een ziekenhuis op zijn sterfdag ver weg.

Madame Finot ontvangt pelgrims om haar pensioen een beetje te spekken en om misschien haar man toch nog eens te kunnen bezoeken. Zij had een eigen moestuin, want er was ook geen winkel meer in haar dorp.

Stel je voor, je bent tegen de tachtig, er is geen “tafeltje dekje”. Je moet iedere dag nog in je tuin werken om voldoende eten te hebben. Het eerste ziekenhuis is niet in Groningen, Assen, Leeuwarden, Zwolle, maar in Amsterdam!

Dit is ook Europa, het land waar veel Nederlanders op vakantie gaan. “Leven als God in Frankrijk”. Maar soms ook zeer armoedig.

Het maakt mij verdrietig. Madame Finot zal ik niet meer vergeten. Maar ik besef mij heel goed dat wij in Nederland hier ook naar toe gaan.

Vlak voor ons vertrek, bleek dat onze oude buurman van ver in de negentig geen thuiszorg meer kreeg. De thuiszorg organisatie was failliet gegaan.  Zijn dochter leeft niet meer en hij is afhankelijk van zijn kleinzoon, die gelukkig in Groningen woont en hem iedere dag bezoekt.

In een hele hoop opzichten is het in ons land, denk ik, toch nog beter dan in Frankrijk, de medische hulp is dichterbij, er wordt nog snel gezocht naar oplossingen, hoewel een week zonder thuiszorg is een week teveel. Ook bij ons wonen kinderen niet meer in hetzelfde dorp, die altijd standby kunnen zijn.

Zomaar gedachtes tijdens een lange reis terug naar Spanje.

 

4 gedachtes over “Madame Finot

  1. Ik weet nog goed hoe jij, Monique, toen je pas kapster in onze straat was, vertelde over je grootouders en hoe vaak jij hen bezocht. Deze dame heeft jou dus ook meer geraakt dan iemand die zijn (groot)ouders vlak bij heeft. Jullie maken een mooie serie met dezé blogs. Vaak blijf ik er nog een tijdje aan en over aan het denken.

  2. Wat een sombere gedachten op weg naar het geliefde Spanje. Willen jullie s.v.p. wel goed het oog op de weg houden. Misschien nog een mooi onderwerp voor later, de camino en de dood.

    Juist in dit verband, houd vol en veel geluk.

    1. Ha Rene, we zien niets anders dan de dood in de kerken die we onderweg bezoeken. Vooral in de barokke en rococo kerken worden het lijden, bloed en helse pijnen inspirerend weergegeven. Alsof ze vroeger in te kleine bergschoenen wandelden.

  3. Welkom terug Puck, ik zal naar je zwaaien in je vensterbank.
    En een goed vervolg van de camino gewenst voor je baasjes!

Laat een antwoord achter aan René Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *