Dit is een verhaal over de ontvolking die veel gemeenschappen in het noorden van Wyoming bedreigt. Ik zit in de patrouillewagen van sheriff Sgt. Jeremy Kurtz, onderweg naar Troyes, slechts 380 kilometer van de grens met Montana. Troyes is een nederzetting van circa 100 zielen, vergeten op de meeste kaarten en zelfs internet biedt weinig informatie over het dorp. Kurtz legt uit dat Troyes in ongeveer 1830 werd gesticht door migranten uit Frankrijk (Europa) en genoemd werd naar een oude stad in hun vaderland. Al in 1850 was het dorp een welvarend centrum van de bizonjacht. Foto’s getuigen dat de hoofdweg gevuld was met luxe winkels en een saloon waar de meisjes naast het dansen en zingen nog andere activiteiten hadden. De bizonjagers in Troyes waren beroemd tot in Canada en effectief, binnen 20 jaar was de bizon in Wyoming uitgeroeid en droogden de inkomsten op. Jonge mannen weken uit naar Montana en N-Dakota om hun broodwinning voort te zetten of gingen naar Detroit om in de Ford fabrieken te werken, werden kompel in de kolenmijnen of, nog later, scheepten zich in naar Verdun om nooit meer terug te keren.

De exodus had dramatische gevolgen. Leerlooiers en slagers sloten hun zaken, daarna de kleermaker, schoenmaker, smid, Chinees en slijters. Rond 1920 was het dorp onherkenbaar veranderd, in de drie nog bewoonde straten was alleen de saloon geopend die geen variété meer aanbood maar melkpoeder, thee, koffie, noten en andere kruidenierszaken naast de gebruikelijke fluïde zaken zoals bourbon en bier. Kurtz toont een ansichtkaart uit 1924 waarop een T-Ford voor de saloon is geparkeerd, een hele gebeurtenis omdat maar zelden een automobiel Troyes bereikte. Voor de auto staat slechts een kind temidden van een groep oude mannen, de meeste andere jongeren waren op moment al vertrokken.

Nog later, in 1970 sloot Chevron de benzinepomp die er tijdens de oorlogsjaren was neergezet. Wat overbleef was de saloon met een vriescel waarin pizza’s, hamburgers en donuts lagen opgeslagen en een koelkist die elke maand tot de nok toe met Coke en Coors werd bijgevuld. Uiteindelijk is afgelopen maart deze laatste zaak van Troyes ook dichtgegaan. De eigenaren (77 en 82) waren te oud om de zaak voort te zetten en onder de bevolking was niemand te vinden die de winkel wilde voortzetten. Kurtz zegt dat het een publiek geheim was dat de zaak verlies maakte en niemand had vertrouwen dat dit ooit zou veranderen.

We rijden de Troyes binnen en stappen uit. Het dorp staat vol vervallen woningen. Er is onweer op komst, het is windstil en donkere wolken pakken zich samen boven de horizon. Van alle kanten buldert het geblaf van honden die tegen tuinhekken opspringen. Auto’s staan voor huizen en op oprijlanen, in veel huizen brandt licht maar niemand laat zich zien. Ik weet dat we worden bekeken maar niemand komt te voorschijn om te vragen wie we zijn, of om ons uit te nodigen voor een kop koffie.

We lopen door Grand Bullstreet, de hoofdstraat en Kurtz vertelt dat het dorp ten dode is opgeschreven. “Vroeger had je hier elk jaar nog twee markten waar mensen uren voor in de auto zaten. Een rodeo, veel muziek, bier, vechtpartijen, het gebruikelijk spul. Nu spreken ze elkaar nauwelijks nog, in Troyes vind je geen sportverenigingen, vissersclubs, helemaal niets. Helemaal niets, ze zijn gek dat ze hier nog in hun huizen hokken! Eten, TV kijken en de hele dag gamen, ik zou niet weten wat ze hier anders doen. De mensen kennen elkaar niet meer, van je buurman krijg je sneller een blauwe boon tussen je ribben dan een kopje suiker”.

Pas aan het einde van de Grand Bull zien we de eerste bewoner. Maar Hank is een Hollander die hier afgelopen September is neergestreken. Hij is de enige die de laatste jaren één van de verlaten panden in Troyes heeft gekocht. Of eigenlijk een ruïne want bij de aanschaf stonden alleen de buitenmuren overeind, binnenin heerste de chaos van 60 jaar verval. Hollanders blijken een volk te zijn dat vervuld is van frontier melancholia. Niet alleen in Troyes (WY) maar ook elders kopen ze panden op de meest verlaten plekken. De TV in Nederland heeft zelfs een show waarin het leven, en vaak de deconfiture, van de lone wolves wordt getoond. Over 9 maanden moet het pand weer bewoonbaar zijn. Hank denkt dat zijn vrouw dan ook naar Troyes komt en hij wil dan een ecologisch centrum beginnen waar stadsbewoners kamperen en cursussen volgen. De plannen zijn nog in een embryonaal stadium maar het zal iets groots en groens worden. Hank’s initiatief is de uitzondering die de regel bevestigd. In N-Wyoming sluiten slechts zaken, volgens de Kamer van Koophandel zijn hier in de afgelopen drie jaar maar twee nieuwe bedrijven geregistreerd.

(het erf waar Hank’s ecologisch centrum moet komen)

Vooralsnog ziet de toekomst van Troyes er somber uit. De US Dept. of Health rapporteert dat de meeste mensen die in afzondering leven geestelijke labiel raken. Kurtz vat dit kort samen: “ze worden knettergek, of Jezus (althans dat denken ze), of geniaal of terrorist. Wij volgen vooral de laatste twee groepen”.

Navraag bij Buffalo County waaronder Troyes valt, leert dat een buurtverrijkingsplan wordt voorbereid. In deze prachtwijk komt een buurthuis met poolbiljart en dartborden. Bovendien zal eens per maand een welzijnswerker langskomen. Het meesterplan hiervoor wordt a.s. juni gepresenteerd.