De voetreis naar Santiago wordt zorgvuldig gedocumenteerd. Althans, dat is het huidige plan. Misschien zijn we na drie weken zat van het schrijven en bloggen. Lopen we incognito verder naar Spanje.

Maar wel met een camera. De camera der camera’s.

De Leica.

Ik herhaal: de Leica. Laaaaaaica.

Voel hoe subtiel de naam uit de mond glijdt. En de rust die daarop volgt..

Maar nu ter zake. Een Leica M9 gaat mee. Een digitale meetzoeker camera (Meβsucher) zonder auto-focus, GPS, Bluetooth of andere ” features”. Met een 21 mm lens voor panorama’s, een 35 mm voor reportage werk en een 50 mm lens voor foto’s in schemer en close-ups. Messing camera en lenzen, ze wegen eigenlijk veel te veel voor in de rugzak maar je pakt ze met een grijns. De optiek van de Leica lenzen is zonder weerga. Ik weet het, de kwaliteit van foto’s wordt niet door de optica maar door de fotograaf bepaald. Echter, na een studie fotochemie, een baan als spectroscopist bij Akzo en een functie als kwartsglas specialist bij Philips ben je niet meer normaal en geniet je van een ultiem stuk Duitse optische kennis in je handen. En voel je de plicht om goed werk af te leveren met zo’n stuk gereedschap. Dan zijn er geen excuses meer.

Op de blog zullen foto’s komen die we onderweg maken. Over het Pad, de Europese cultuur en het dagelijkse leven als pelgrim. Geen idee hoe dat zal worden. Wij, en jullie (?), zullen het wel zien.