Madame Finot

…. En dan zit je uren in de auto, soms kwebbelend en soms uren stil met muziek op de achtergrond en ieder heeft zo zijn gedachtes.

Bij madame Finot hebben we ergens in Noord Frankrijk overnacht. Madame Finot was een dame op leeftijd en haar man was ernstig ziek, lag in een ziekenhuis in Parijs.  In Parijs, want daar was het dichtstbijzijnde ziekenhuis, dat betekende dat ze twee uur met de auto moest reizen, heen en daarna weer terug. Dat hij nooit weer uit het ziekenhuis zou komen was duidelijk. Dat zij hem slechts zelden kon bezoeken was ook duidelijk. Zij was afhankelijk van iemand die haar naar Parijs kon brengen en weer thuis kon brengen, wat zomaar zes uur tijd kost.

Dit geeft een deel van de problemen van het Franse platteland weer. Geen geld voor een taxi voor zo’n afstand. Bussen en treinen bestaan er gewoon niet. Kinderen zijn vertrokken naar de “grote” stad. En zo ligt de man waar je je leven mee hebt gedeeld, te wachten in een ziekenhuis op zijn sterfdag ver weg.

Madame Finot ontvangt pelgrims om haar pensioen een beetje te spekken en om misschien haar man toch nog eens te kunnen bezoeken. Zij had een eigen moestuin, want er was ook geen winkel meer in haar dorp.

Stel je voor, je bent tegen de tachtig, er is geen “tafeltje dekje”. Je moet iedere dag nog in je tuin werken om voldoende eten te hebben. Het eerste ziekenhuis is niet in Groningen, Assen, Leeuwarden, Zwolle, maar in Amsterdam!

Dit is ook Europa, het land waar veel Nederlanders op vakantie gaan. “Leven als God in Frankrijk”. Maar soms ook zeer armoedig.

Het maakt mij verdrietig. Madame Finot zal ik niet meer vergeten. Maar ik besef mij heel goed dat wij in Nederland hier ook naar toe gaan.

Vlak voor ons vertrek, bleek dat onze oude buurman van ver in de negentig geen thuiszorg meer kreeg. De thuiszorg organisatie was failliet gegaan.  Zijn dochter leeft niet meer en hij is afhankelijk van zijn kleinzoon, die gelukkig in Groningen woont en hem iedere dag bezoekt.

In een hele hoop opzichten is het in ons land, denk ik, toch nog beter dan in Frankrijk, de medische hulp is dichterbij, er wordt nog snel gezocht naar oplossingen, hoewel een week zonder thuiszorg is een week teveel. Ook bij ons wonen kinderen niet meer in hetzelfde dorp, die altijd standby kunnen zijn.

Zomaar gedachtes tijdens een lange reis terug naar Spanje.

 

Pfff…

(Prémery -) Nevers, 18 maart, 22 hr, 6 ºC, 33 km

Het is droog weer en we lopen stevig door het Bourgondische landschap. Woensdag was het prachtig zonnig weer, gisteren was het bewolkt en daalde de temperatuur tot februari waardes en vandaag hadden we geluk, opnieuw een wolkenloze hemel en een temperatuur die de 20 ºC aantikte.

Al om 9 uur hadden we de rugzakken op en liepen we over de troosteloze hoofdstraat van Prémery naar de bakker. Gisteren, bij aankomst om 14 uur waren alle winkels (behalve de drogist) dicht en daardoor hoorden we van de farmaceut dat we alleen bij de Carrefour konden eten. Wat we gedaan hebben.

Maar vanochtend stopten we baguettes, flans en een doosje sardientjes in de rugzakken als voorbereiding voor een 33 km tocht. Waarvan 32 km over asfaltwegen. Langs weides die nu langzamerhand met koeien, schapen en paarden worden bevolkt. Langs hagen die uitbotten en door bossen waar de bodem geel en blauw kleurt van de stinzen. Maar dus drieëndertig kilometers. Een eerste pauze in het bos, een tweede pauze op een bankje voor een kerkhof (dat ontdekten we nadat auto’s links van ons stopten en mensen met boeketjes uitstapten die daarna door een hek rechts van ons verdwenen…).

Het is een wonder maar je komt uiteindelijk altijd bij je einddoel. Nevers. Stad van 100.000 inwoners, nooit van gehoord. Na 3 wat minder inspirerende kilometers door buitenwijken sta je zwijgend en tegen de muur hangend voor het trotse 1-sterren hotel. Je wilt naar boven, schoenen uit, op je bed liggen, onder de douche, een boek lezen en noóit meer opstaan. Ontstaan er wat taalproblemen. Komt een meneer erbij, alles opgelost. Maar die heeft nog folders. Plattegronden. En gaat gratis-en-voor-niets de hoogtepunten van Nevers op de kaart aankruisen. Is die gek! Daar gaan we never nooit heen! Douchen en daarna een biertje (Tim), orangina (Monique) en Nevers tap water (Puck). En eten. Ooit zullen we weer een ferme portie Pasta Bolognese eten. Niets beters voor een pelgrim. Maar het werd iets Frans in een brasserie. Enfin, misschien dat we morgen nog enkele highlights zullen zien maar vandaag gaat bij ons het licht uit. We strompelen naar bed.

…. gelukkig morgen maar 25 kilometer….

Nevers10

(Monique & Puck weer vrolijk stappend na een dag slapen)

Via Campaniensis – Tips voor pelgrims

(Charpuis -) Saint Reverien, 16 maart, 19 hr, 5 C, 25 km
Net als na de Via Mosana hebben we wat ervaringen verzameld die wellicht nuttig zijn voor een toekomstige pelgrim en andere geïnteresseerden.
  • je kunt in vier weken van Eijsden naar Vézelay lopen. Dat past dus net in een reguliere zomervakantie. Als je dit in de zomer loopt, zonder hond en onderweg niet kampeert dan schat ik dat je rugzak niet meer dan 10 kilo weegt. Lachen! Maar bedenk: het is besmettelijk. Loop je naar Vézelay dan zal je ooit verder lopen naar Santiago….
  • Op de Via Campaniensis heb je een gids nodig! De kwaliteit van de bewegwijzering varieert per streek. Bij Rocroi kan je niet verkeerd lopen maar bijv. in Reims en rondom Chablis ontbreken tekens op cruciale punten
  • De gids “Op Weg naar Santiago van de Ardennen naar Bourgondie” van de “Randonneurs & Pelerins 51” is heel slecht. Te groot, het past alleen in de allergrootste Fjallräven broekzak, hopeloos samengesteld (de routebeschrijving staat voorin, de topografische kaarten achterin en de overnachtingsadressen in het midden. Je wordt gek van het heen-en-weer bladeren). We hadden geen andere gids voor dit pad gezien. Pas op: gebruik geen gids die ouder dan 2 jaar. Het pad dat we in maart 2016 liepen verschilde over ca. 50 kilometer van het traject dat in de 2015 gids was beschreven
  • De afstanden in de gids kloppen niet! Onze dagetappes waren 2-3 km langer dan wat de gids vermeldt
  • Het versturen van pakketten via de Franse post (lees: het terugzenden van overbagage) werkt uitstekend. De Franse post heeft kartonnen dozen, daarin stop je je spullen, adreslabel erop en klaar-is-Kees. Binnen 2 dagen was ons pakket uit Vezelay in Groningen bezorgd. In het grootste pakket mag max. 7 kg. Kosten 15 – 22.50 Euro, afhankelijk van het gewicht.
  • Wij hadden sterk wisselende ervaringen bij chambres d’hotes. Hieronder een lijst van hoogte- en dieptepunten:

Aanraders:

  • Hotel de la Poste in Vézelay. Inderdaad, slaap niet bij de nonnen maar in dit hotel aan de rand van het dorp.  De meest gastvrije hoteleigenaar die we kennen. Verwen jezelf, laat het geld een dag rollen en je komt helemaal bij. Op de Camino eet je weer pasta Bolognese.
  • Hotel Residhome in Reims. Bij het centrum, goede kamers, je kunt op de kamer koken en je kleren wassen in de wasserette van het hotel. Comfortabel en praktisch.
  • De Gite van Marie Josee & Jean Marie in Aubigny Les Pothees. Ook als je slecht Frans spreekt (zoals wij) heb je hier een heerlijke tijd. Dit zijn schatten van mensen die weten dat je ook je rust wil hebben
  • De Chambre d’hôtes “De l’art dans l’air” in Champillon. Een prachtig gerenoveerd en romantisch adresje en bovendien kan je hier champagne van het huis drinken. Need I say more…. Wij aten hier rode kool dat was bereid met champagne en appel. Heerlijk!!

Ga niet naar:

  • Chambre d’hôtes Quatre Mains van Jos Evers in Grandchamp. Onverwarmde kamers, geen privacy, karige maaltijden en een gastheer die de buitenwereld als een grote samenzwering ziet
  • Chambre d’hôtes van madame Noble in Savieres. Je wordt in een krappe slaapkamer gestopt, geen privacy, TV staat luid aan tot na 12 uur en een prijs van 70 Euro voor twee personen is bizar hoog.
  • Hotel Le Carré Long in Eaux Puiseaux. Een contactgestoorde eigenaar. Die spoort echt niet

Waar moet je eten:

  • Mezzanine in Sézanne. Reserveer of kom rond 19 uur als de zaak nog leeg is. Heerlijk eten voor eetcafé prijzen en on-Frans vriendelijke bediening.
  • en verder, het eten is zeker niet slecht maar, tsja, vergelijk het met Spanje of met Italië en dan…

Tips1

(restaurant Mezzanine, Sézanne)

Impressies uit Vézelay

(in de Maria Magdalena basiliek)

Vezelay11

(j’ai décidé de être heureux parce que c’est bon pour la santé)

Vezelay12

(in de narthex van de basiliek)

Vezelay13

(op het Jacobspad in Vézelay)

We zijn onder de indruk van Vézelay. Bezoek het NU. Het is stil waardoor je rustig mijmerend door steegjes, de basiliek en de hofjes kunt lopen)

La France et Moi

Ik ben vroeger als klein kind twee keer naar Frankrijk op vakantie geweest. Daarna nooit weer, mijn ouders kozen toch voor Italie of Oostenrijk. Waarom? dat zal ik nooit meer te weten komen.

Maar goed ik loop nu een maand door Frankrijk en kom in stadjes en vooral veel in kleine dorpen. De dorpen zijn leeg, zoals eerder gezegd geen bakker, cafe of winkel. We vallen serieus kilo’s af, simpelweg ,omdat er meestal echt niets is. De eerste supermarkt of winkel? 20 kilometer verderop. Oost-Groningen is er niks bij. Dan kies je  bewust voor een hotel met restaurant. Daar lopen we dan toch maar weer 5 kilometer extra voor. Restaurant dicht. Zucht……… En dan denken jullie thuis, dan neem je toch even de bus of een taxi? Is er ook niet! Uiteindelijk nadat we de hotel eigenaar een beetje onder druk hebben gezet heeft ze ons met de auto ergens naar toe gebracht, een Michelin sterren restaurant. Goed toeven en we werden ook nog weer thuis gebracht.

Ook nog zoiets raars wat de fransman in het weekend doet. Motorcrossen in het bos. Op zaterdag of zondag wandel je hier niet ontspannen door de bossen, de hele tijd ben je aan het luisteren of er al weer motorcrossers eraan komen. Zij verwachten jou niet, dus ze komen er met een ongelooflijke snelheid eraan, ook hun vizier zit onder de modder, dus echt zien zullen ze ons ook niet. Oppassen dus.Vooral erg toch zonde van de natuur hier.

…..Maar dan nu zitten we in Vezelay! Een van de meest toeristische stadjes van Frankrijk. Prachtig! Toch overkwam ons het  hier weer dat we nergens in de middag konden eten, zelfs nog geen stuk droog brood kopen. Dit keer zitten we in een superhotel,  het heeft geen restaurant,maar de eigenaar heeft ter plekke iets voor ons bereid. Kijk dit is nog eens gastvrijheid.Het kan dus wel…..en willen jullie vanavond samen in de basiliek de dienst bezoeken met het koor? Wij passen wel even op de hond.

Mijn liefde voor Frankrijk en de fransman moet nog een beetje groeien, het gaat niet allemaal vanzelf.

We hebben nog anderhalve maand te gaan in Frankrijk en dan duiken we Spanje in. Vanaf Vezelay lopen ieder jaar duizenden mensen de Camino, dus je zou verwachten dat alles nu makkelijker zal worden. We zullen zien!

Vézelay!

(Cravant -) Vézelay, 13 maart, 22 hr, 6 ºC, 32 km

Het is volbracht, we zijn in Vézelay aangekomen en hebben de Via Campaniensis vanuit Rocroi afgerond. Volgens de gids is het een tocht van 392.7 km, volgens onze app’s is de werkelijke afstand ver over de 400 kilometer. Maar hebben we wat afgesloten of begint nu juist het belangrijkste, de Camino?

Vézelay is een van de vier officiële Franse startplaatsen van de Camino (de andere drie zijn Tours, Le Puy-en-Velay en Arles). Veel Nederlanders reizen naar Vézelay en beginnen dan te lopen. Nog meer starten bij de Pyreneeën (St. Jean Pied-de-Port) of pas in Spanje zelf.

Vézelay is bijzonder. We hebben dat vaak gehoord van andere Caminolopers, En dank denk je, gaaap, het zal wel. Maar rond 17 uur liepen we de heuvel omhoog, langs de plaats waar Bernard Clairvaux zijn preek/oproep tot de tweede kruistocht heeft gehouden (we spreken nu over 31 maart 1095) en lopen verder omhoog naar de basiliek. Het is bewolkt en het schemert, we lopen langs een klooster en wat oude huizen, door een steeg en zwenken daarna via een ander oud straatje naar een grote plaats dat het plein voor de basiliek blijkt te zijn. En je weet dat jezelf nu een van de vele miljoenen bent die gedurende meer dan duizend jaar het pad naar Compostela loopt, dat dit enkele feit je verbind met al die eerdere pelgrims ook al moesten de mensen 500 of 1000 jaar geleden veel grotere offers brengen dan wij nu. Dat gaat door je hoofd en tegelijkertijd houd je Puck in de gaten.

Hier staat een een enorme Romaanse basiliek, we zijn niet naar binnen gegaan, dat zullen we morgen, op onze tweede rustdag doen. Maar we hebben al wel kort het beroemde “Het timpaan van het Laatste Oordeel” bewonderd. Te snel, maar we zijn moe, we hebben bijna 8 uur gelopen en willen onze rugzakken afwerpen.

Jaarlijks zouden een miljoen mensen Vézelay bezoeken. We hebben vandaag maar een paar gezien. Het was stil in het grote dorpje dat boven op de heuvel ligt. Wat een indrukwekkende stilte! Door nauwe straatjes dalen we af, kloosterordes hebben hier een vertegenwoordiging, kleine musea zijn gewijd aan onbekende schrijvers. Eenvoudige herbergen proberen pelgrims tot een overnachting te verleiden. Maar wij gaan naar “Hotel de la Poste”. En dat blijkt een oud, eerbiedwaardig hotel te zijn met krakende houten vloeren, een vriendelijke, Engels sprekende conciërge en een lobby waar de muziek van Miles Davis en John Coltrane schalt. Wellicht zijn we de enige gasten, of misschien moeten we het hotel (4 verdiepingen) met nog een ander stel delen.

Nu moeten jullie het doen met een paar verwarde gedachten, morgen slapen we uit en bekijken we Vézelay.

Vezelay2

(de laatste meters naar Vézelay, de basiliek rijst al boven de heuvel uit)

Buon Camino!

(Chablis – ) Cravant, 12 maart, 22 hr, 3 ºC, 22.5 km

Na een stevig ontbijt op onze oude sfeervolle hotelkamer (jus d’orange, baguette, croissants, salami en camembert hadden we ingekocht bij de bakker) vertrokken we om 9.30 uur voor een redelijk korte tocht naar Cravant (inderdaad, van dat dorp hadden wij ook nog nooit gehoord en – geloof ons – je mist er weinig aan).

Dagen lang klaagden we over modderpaden, regen en wind maar zie, vandaag waren de wandelcondities ideaal. De zon scheen en na een frisse nacht stegen de temperaturen razendsnel tot Hollandse mei-waardes. De fleece en handschoenen werden niet meer aangetrokken en bij hellingen zochten we zelfs de schaduw.

We lopen over paden waar we twee dagen geleden nog zouden glibberen. De modder is door de zonneschijn echter opgedroogd zodat we nu ook langs weilanden en bossen kunnen doorstappen.

De bewegwijzering van het Jacobspad is met de Franse slag aangelegd (ontbreekt vooral daar waar je het nodig hebt) maar we hebben de gids met topografische kaarten en het pad is prachtig aangelegd over hellingen tussen de wijngaarden. Een baguette steekt parmantig uit de rugzak en de thermoskan is gevuld met warme thee. Onder een boom tussen de wijnvelden stoppen we en eten stokbrood, thee en chocoladereep. Wat wil je nog meer…

Buon Camino!

Cravant10

(langs een oude Romeinse heirbaan bij Cravant)

Lente!

(Eaux -Puiseaux -) Roffey, 10 maart, 31 km

(Roffey -) Chablis, 11 maart, 22 hr, 4 ºC, 18 km

We hebben lang moeten wachten maar na dagen van grijze dagen met af-en-toe een miezerregen is het weer veranderd. Gisteren (10 maart) was het de hele dag al droog en bleven de regenjassen en rugzakhoezen in de rugzak. Na een teleurstellend verblijf in het Le Carre Long hotel te Eaux Puiseaux (een vernietigende recensie zal volgen op TripAdvisor) vertrokken we voor een tocht over harde wegen met vergezichten over heuvelachtig gebied. Wat een opluchting, geen modder en geen regen! Maar wel (te) lange tijd over asfalt gelopen zodat we met brandende voeten bij Martine Beaumont van B&B Les Fontaines in Roffey arriveerden. Een B&B zoals je die elke dag hoopt aan te treffen. Twee mensen die echt plezier hebben om pelgrims te ontvangen en alles doen om het hen naar hun zin te maken. Dat is jullie gelukt! Puck heeft nu weer een klein St Jakobsschelpje op haar harnasje en wij konden een avond lang bijkomen en hebben relaxed bij een heerlijk diner met Quiche Lorraine en een prima kaasplateau met Bergerac wijn. Bedankt!

Vanochtend, na de foto, zijn we op stap gegaan voor een kleinere afstand van 18 kilometer naar Chablis. Inmiddels weten dat 18 kilometer in de gids overeenkomt met 20 kilometer in werkelijkheid maar ook dat was vandaag geen probleem. Want, trouwe lezer, we staan inmiddels op rond 7.30 – 8.00 uur en vertrekken dan rond 9.15 uur. Waar zijn de tijden dat je tijdens de vakantie bleef ronken tot 11 uur ochtends?

Gisteren was het droog maar grijs. Vandaag was het droog en zonnig. Lente! Lente!!!! Luidruchtige groepen ganzen vliegen naar het noorden (stap van je fiets en luister naar de ganzen, die praten met elkaar terwijl ze in grote V-vormige formaties vliegen). We hebben het ademloos beluisterd, de lente is gekomen, de ganzen gaan naar het Noorden! Geen fleece meer aan, plots lijken de bomen veel meer bloesem te dragen en horen we meer mussen, merels en zelfs spechten.

En ook de geuren. Pas als je bloemen en kruiden ruikt besef je wat je al die maanden hebt gemist. De lente!

Rond 11 uur pauzeerden we op een bankje van een dorpje bij het monument van de gevallenen in Le grande Guerre. Boeren rijden op trekkers af-en-aan, het seizoen is begonnen. Lente!!

Om 2 uur kwamen we in Chablis. Niet via de officiële Camino route, die waren we even kwijtgeraakt maar Monique wist uiteindelijk toch waar we waren en met een minieme vertraging liepen we Chablis binnen. Wat een entree!, als een amfitheater rijzen de wijnheuvels op rondom de stad. Later beseffen we dat op deze heuvels, gericht op het zuiden en direct rondom de stad, de druiven voor de Chablis Grand Cru groeien. De kostbaarste hectares waar veel mensen bezig waren met het snoeien van de wijnranken, het verbranden van takken en het bemesten van de grond.

Chablis is begin maart nog een slaperig stadje maar met veel restaurants en (vooral) wijnhuizen. In de zomer zal het hier barsten van toeristen. We hebben bij de buurt-super inkopen gedaan voor ons ontbijt van morgenochtend en daarna is Tim nog langs Thierry Laffay en Jean-Marc Brocard gegaan om enkele premier cru’s en grand cru’s te proeven. Wat een plezier is het toch om (al is het in gebrekkig Frans) te praten met de wijnmakers en hun liefde te voelen voor het product dat ze maken. Hier geen klater- (of echt) goud zoals bij de champagne huizen in Epernay maar wel de passie van de 7de generatie wijnboeren voor “hun” wijn.

Monique was in het hotel bij Puck gebleven. Onze prinses heeft gisteren en eergisteren afstanden van 30+ km gelopen en kan vandaag al vanaf 3 uur lekker liggen ronken. De schat. Ook morgen zullen we een redelijk korte etappe lopen zodat Puck verder kan bijkomen want we merkten bij aankomst in het hotel dat ze echt moe was. Chablis2

(beiges van Chablis)

Bericht uit Troyes [Wyoming]

Chablis 11 maart, 15 hr, 12 ºC

De afgelopen week waren we te gast bij mensen die familie hadden in de VS. Alhoewel die al 100 jaar geleden waren geëmigreerd bleken nog steeds banden te bestaan. In het huis vond ik een krant met onderstaand artikel dat mij deed denken aan de toestand in de Ardennen – Champagne regio.

Later vandaag volgt een verslag van de afgelopen twee dagen.

Bericht uit een somber oord

(oorspronkelijk: “Report from a village of darkness,” Joe Conrad uit: The Wyoming Morning Gazette, Vrijdag, 13 November 2015)

Dit is een verhaal over de ontvolking die veel gemeenschappen in het noorden van Wyoming bedreigt. Ik zit in de patrouillewagen van sheriff Sgt. Jeremy Kurtz, onderweg naar Troyes, slechts 380 kilometer van de grens met Montana. Troyes is een nederzetting van circa 100 zielen, vergeten op de meeste kaarten en zelfs internet biedt weinig informatie over het dorp. Kurtz legt uit dat Troyes in ongeveer 1830 werd gesticht door migranten uit Frankrijk (Europa) en genoemd werd naar een oude stad in hun vaderland. Al in 1850 was het dorp een welvarend centrum van de bizonjacht. Foto’s getuigen dat de hoofdweg gevuld was met luxe winkels en een saloon waar de meisjes naast het dansen en zingen nog andere activiteiten hadden. De bizonjagers in Troyes waren beroemd tot in Canada en effectief, binnen 20 jaar was de bizon in Wyoming uitgeroeid en droogden de inkomsten op. Jonge mannen weken uit naar Montana en N-Dakota om hun broodwinning voort te zetten of gingen naar Detroit om in de Ford fabrieken te werken, werden kompel in de kolenmijnen of, nog later, scheepten zich in naar Verdun om nooit meer terug te keren.
De exodus had dramatische gevolgen. Leerlooiers en slagers sloten hun zaken, daarna de kleermaker, schoenmaker, smid, Chinees en slijters. Rond 1920 was het dorp onherkenbaar veranderd, in de drie nog bewoonde straten was alleen de saloon geopend die geen variété meer aanbood maar melkpoeder, thee, koffie, noten en andere kruidenierszaken naast de gebruikelijke fluïde zaken zoals bourbon en bier. Kurtz toont een ansichtkaart uit 1924 waarop een T-Ford voor de saloon is geparkeerd, een hele gebeurtenis omdat maar zelden een automobiel Troyes bereikte. Voor de auto staat slechts een kind temidden van een groep oude mannen, de meeste andere jongeren waren op moment al vertrokken.
Nog later, in 1970 sloot Chevron de benzinepomp die er tijdens de oorlogsjaren was neergezet. Wat overbleef was de saloon met een vriescel waarin pizza’s, hamburgers en donuts lagen opgeslagen en een koelkist die elke maand tot de nok toe met Coke en Coors werd bijgevuld. Uiteindelijk is afgelopen maart deze laatste zaak van Troyes ook dichtgegaan. De eigenaren (77 en 82) waren te oud om de zaak voort te zetten en onder de bevolking was niemand te vinden die de winkel wilde voortzetten. Kurtz zegt dat het een publiek geheim was dat de zaak verlies maakte en niemand had vertrouwen dat dit ooit zou veranderen.
We rijden de Troyes binnen en stappen uit. Het dorp staat vol vervallen woningen. Er is onweer op komst, het is windstil en donkere wolken pakken zich samen boven de horizon. Van alle kanten buldert het geblaf van honden die tegen tuinhekken opspringen. Auto’s staan voor huizen en op oprijlanen, in veel huizen brandt licht maar niemand laat zich zien. Ik weet dat we worden bekeken maar niemand komt te voorschijn om te vragen wie we zijn, of om ons uit te nodigen voor een kop koffie.
We lopen door Grand Bullstreet, de hoofdstraat en Kurtz vertelt dat het dorp ten dode is opgeschreven. “Vroeger had je hier elk jaar nog twee markten waar mensen uren voor in de auto zaten. Een rodeo, veel muziek, bier, vechtpartijen, het gebruikelijk spul. Nu spreken ze elkaar nauwelijks nog, in Troyes vind je geen sportverenigingen, vissersclubs, helemaal niets. Helemaal niets, ze zijn gek dat ze hier nog in hun huizen hokken! Eten, TV kijken en de hele dag gamen, ik zou niet weten wat ze hier anders doen. De mensen kennen elkaar niet meer, van je buurman krijg je sneller een blauwe boon tussen je ribben dan een kopje suiker”.
Pas aan het einde van de Grand Bull zien we de eerste bewoner. Maar Hank is een Hollander die hier afgelopen September is neergestreken. Hij is de enige die de laatste jaren één van de verlaten panden in Troyes heeft gekocht. Of eigenlijk een ruïne want bij de aanschaf stonden alleen de buitenmuren overeind, binnenin heerste de chaos van 60 jaar verval. Hollanders blijken een volk te zijn dat vervuld is van frontier melancholia. Niet alleen in Troyes (WY) maar ook elders kopen ze panden op de meest verlaten plekken. De TV in Nederland heeft zelfs een show waarin het leven, en vaak de deconfiture, van de lone wolves wordt getoond. Over 9 maanden moet het pand weer bewoonbaar zijn. Hank denkt dat zijn vrouw dan ook naar Troyes komt en hij wil dan een ecologisch centrum beginnen waar stadsbewoners kamperen en cursussen volgen. De plannen zijn nog in een embryonaal stadium maar het zal iets groots en groens worden. Hank’s initiatief is de uitzondering die de regel bevestigd. In N-Wyoming sluiten slechts zaken, volgens de Kamer van Koophandel zijn hier in de afgelopen drie jaar maar twee nieuwe bedrijven geregistreerd.
Wyoming2
(het erf waar Hank’s ecologisch centrum moet komen)
Vooralsnog ziet de toekomst van Troyes er somber uit. De US Dept. of Health rapporteert dat de meeste mensen die in afzondering leven geestelijke labiel raken. Kurtz vat dit kort samen: “ze worden knettergek, of Jezus (althans dat denken ze), of geniaal of terrorist. Wij volgen vooral de laatste twee groepen”.
Navraag bij Buffalo County waaronder Troyes valt, leert dat een buurtverrijkingsplan wordt voorbereid. In deze prachtwijk komt een buurthuis met poolbiljart en dartborden. Bovendien zal eens per maand een welzijnswerker langskomen. Het meesterplan hiervoor wordt a.s. juni gepresenteerd.
(de oorsprong van dit artikel is mysterieus. Het kan zijn overgenomen uit de Wyoming Morning Gazette maar misschien is het in onze Apple Macbook Air ontstaan….)

Uitgeteld

(sfeerfoto tijdens de lunch)

(Troyes -) Eaux -Puiseaux, 9 maart, 21 hr, 3 ºC, 33 km

We zitten uitgeteld op een bed van het enige hotel in de wijde omgeving. We hebben “een recordje gezet”. 33 ellendige kilometers gelopen. Door regen + wind en bij lage temperaturen. We zijn door 5 dorpen gekomen en in deze dorpen was niets (geen bakker, bar, restaurant of wat dan ook). Langs honderden huizen gelopen maar niemand die open deed. Aan het einde van de tocht liep het pad  door een bos waar quads eveneens doorheen hadden geraasd (lees: een grote modderpartij) en dan kan je je voorstellen dat we (incl. Puck) uitgeput voor de (dichte) voordeur eindigden van het hotel in Eaux-Puiseaux. Maar die opende 30 minuten later.

Troyes1

(Petrus & Paulus kathedraal te Troyes)

Maar we zijn in Troyes geweest! De leukste stad die we tot heden tijdens de tocht hebben gezien. Prachtige vakwerkhuizen en een schitterende kathedraal. We hadden een puik logistiek plan voor het kathedraalbezoek bedacht. Tim gaat naar binnen, fotografeert zich stuk en staart in verwondering opzij, naar boven etc. In de tussentijd zit Monique met Puck in de bar voor de kerk. Take it easy & relax. Daarna wisselen Tim en Monique, om vervolgens gezamenlijk een stempel in de credencial te halen. Kortom, een prima plan. Gemaakt door iemand (Tim) die een aantal jaren in Limburg heeft gewoond. En voor wie het ondenkbaar is dat er geen bar tegenover de kerk staat. Frühshoppen, je weet wel. Maar we zijn in Frankrijk waar alles anders is. Kortom, Monique en Tim stonden te blauwbekken voor de kerk. Maar de stempel hebben we!

Troyes2