Het wonder van de Camino

(Puenta de la Reina -) Lorca, 29 april, 15 ºC, 17 hr, 14 km, Totaal: 1711 km

 Pelgrims1

Günther

Günther is 5o en officier bij de KSK, de Duitse Special Forces. Günther woont uit Zuid-Duitsland maar was de jaren meestal in het Midden-Oosten voor diverse missies. Om een lang verhaal kort te maken, die taken zijn hem niet in de koude kleren gaan zitten. Hij voelde zich slecht, labiel, en na aarzelen vroeg hij afgelopen november aan zijn officier of hij een aantal maanden uit dienst kon gaan. Het was te veel, hij moest even afkoelen. Dat wat hij nooit had verwacht gebeurde, kapitein M. stemde toe. En gaf hem als advies om de Camino te lopen, mensen kwamen daar weer op verhaal. Günther wist niet dat de zoon van de kapitein de weg was kwijtgeraakt, gekke dingen had gedaan en met de politie in aanraking was geweest. En daarna de Camino had gelopen en als een herboren mens, vol energie en met nieuwe ideeën, was teruggekeerd.
Günther maakte je niet gek, een zware opleiding van 5 jaar en missies onder de meest extreme omstandigheden vormt mannen die niet met elke wind meewaaien. Hij had zich goed voorbereid, over zijn conditie maakte hij zich geen zorgen, en had met zorg zijn uitrusting gekozen. Hij was gewend om vroeg op te staan en bleef dat doen tijdens de Camino. Elke dag behoorde hij tot de de eersten die Het Pad opgingen. Hij volgde de pijlen en liep zijn weg. Dacht aan zijn laatste taak in Irak en de paar goede vrienden die hij daarbij had verloren.
Op 29 april vertrok Gunther om 6 uur ’s ochtends vanuit zijn Albergue in Puenta de la Reina, de bakker had zijn rolluiken nog niet gelicht, laat staan de andere winkels of, nog onwaarschijnlijker, de Municipalidad. De Puenta de la Reina was verlaten toen hij hier aankwam, de brug lichtte rose op door de zonsopgang, hij is geen fotograaf anders zou zijn dag nu al geslaagd zijn geweest. Günther loopt de brug over, gaat naar links, volgt de pijlen en denkt aan zijn vrienden. Ergens mist hij een aanduiding en loopt rechtdoor. Het pad is goed en golft verder door de heuvels langs wijngaarden en olijfbomen. Na een half uur merkt hij dat hij van de weg is afgeraakt. En loopt door, kijkt niet op of om, hier is het goed, heeft hij eindelijk de rust waar hij zo naar verlangde en loopt verder. Na drie uur lopen bereikt hij Oteiza.
 Pelgrims2

Lisa

Lisa is een 52-jarige Parisienne, elke dag druk en medewerker van een kankerkliniek. De laatste jaren ging ze met steeds meer moeite naar haar werk. Ze kon de slecht-nieuws gesprekken die ze met haar patiënten voerde, niet meer van haar privé-leven scheiden. Haar man en kinderen klaagden daarover, moeder was alleen maar met haar werk bezig en wilde nooit meer iets met de familie doen. Lisa zat in het weekend alleen maar in de tuin, ze was gesloopt van een week lang werken. Op een van die zondagmiddagen las ze in de Happinez (of beter: een Frans equivalent van de Happinez), over mensen die de Camino lopen en de rust die daarna in de hoofden van overbelaste, moderne kosmopolietenen was teruggekeerd. Toen wist ze het zeker: dat moet ik ook doen. Het gesprek hierover met haar familie was intens maar voor iedereen was het uiteindelijk duidelijk dat Lisa gelijk had.
Ondanks alle goede voornemens bleef Lisa tot het laatst werken en had zich nauwelijks voorbereid. Een week voor vertrek werden alle spullen gekocht en stapte in de trein denkend aan de laatste afdelingsvergadering. Nu loopt ze al vier dagen over de Camino maar haar werk is nog dichtbij. Ze had zich voorgenomen om geen mails meer te lezen maar dat voornemen moet nog ingelost worden. Vandaag heeft ze bovendien nog om 10 uur een telefoonconferentie gepland, tot haar eigen ergernis. Vandaar dat ze om 6 uur de straat op stapt en begint te lopen. Ze ziet een andere pelgrim en volgt hem, terwijl ze loopt overdenkt ze het ziektebeeld van de patiënt die geopereerd moet worden. En blijft lopen waarbij ze de pelgrim in het oog houdt die voor haar loopt.
 Pelgrims3

Joyce

Joyce is een 45 jarige marketeer uit New Jersey die de eerste sabbatical van haar leven beleeft. Het was genoeg geweest, met haar partner had ze alleen nog maar ruzie en op haar werk was ze uitgekeken. Het werd tijd voor een nieuwe fase in haar leven. Het afscheid van de man viel uiteindelijk mee, de liefde leek van beide kanten te zijn bekoeld. Haar leidinggevende had haar kort toegehoord en daarna naar personeelszaken gebeld; het ontslag was binnen een dag geregeld.
Ze had vaker een nieuwe start gemaakt maar elke nieuwe start bleek een valse start. Haar psycholoog had haar aangeraden om nu niet gelijk verder te gaan maar eerst een rustperiode in te lasten en noemde een aantal boeken die ze maar moest doorlezen. Een van de boeken was de roman van Paolo Coelho over de Camino. Een week later stond ze bij de incheckbalie van JFK voor de vlucht naar Madrid. Vanuit Madrid reisde ze gelijk naar Pamplona en nam vandaar een taxi naar Roncesvalles. Het leek alsof een pantser was afgevallen; gesprekken, indrukken, geuren voelden veel intenser en aan het eind van elke dag is ze uitgeput, door alles wat ze heeft beleefd en de jet-lag. Elke dag wordt ze om 4 uur wakker, het irriteert haar, ze had pillen genomen maar die hebben niet genomen. Die farmaceuten, die absurde prijzen vragen voor hun rotzooi. Ook op vrijdag 29 april heeft ze wekker niet nodig. De jet-lag neemt af, ditmaal wordt ze “pas” om 5 uur wakker en staat een half uur later maar op. Het is net licht als ze om 6 uur slaperig op straat staat.
De gids had ze nog niet doorgebladerd, ze heeft geen flauw idee waar ze vandaag heen loopt. Maar ze ziet een grote pelgrim langslopen en daarachter volgt een tweede pelgrim, een vrouw. OK denkt ze, en begint met nog stijve benen aan haar dagtocht. Haar twee voorgangers achterna.
 Pelgrims4

Beppe

Giuseppe is 38 jaar en woont in Torino. Giuseppe heeft samen met een compagnon een klein bedrijf, iets met IT-services, opgericht. Het bedrijf groeide als kool, wat begon als een overmoedige jongensdaad is uitgegroeid tot een miljoenen business. Veel werk besteden ze inmiddels uit aan anderen zodat Beppe zich vooral concentreert op financiële en management zaken. Beppe wordt daar niet gelukkig van, het plezier haalt hij uit de discussies met zijn vakbroeders van de universiteit en andere bedrijven. Zijn compagnon begrijpt hem, die heeft hetzelfde probleem maar heeft het geld nodig voor zijn ex-en, kinderen en de vele dure liefhebberijen (snelle Italiaanse auto’s etc.). Beppe heeft een veel eenvoudiger levensstijl en ziet op zijn bankrekening inmiddels absurd hoge bedragen. Op een ochtend in December, tijdens een wandeling in de bergen, was het plotseling duidelijk. over 3 maanden zou hij stoppen om rust te nemen, niet voorgoed maar slechts voor een paar maanden. Wil hij op deze manier verder leven? Hij weet het antwoord al: nee, hij zal hiermee stoppen. Op de Camino heeft hij dan tijd om te overdenken in welke richting hij verder wil gaan. Beppe is naar St Jean Pied de Port vertrokken en heeft sindsdien zich niet meer met praktische zaken beziggehouden. Tijdens het lopen sluit hij zich aan bij andere pelgrims en is benieuwd te horen waarom iedereen onderweg is. Wat een energie krijgt hij van de vaak diepgaande gesprekken, gesprekken waarvoor hij in zijn normale leven geen tijd meer had. Hij is niet de enige die zich heroriënteert op zijn leven. Hij ontmoet anderen, stopt bij een bar, drinkt met hen koffie en kiest een albergue in de plaats waar hij in de namiddag eindigt. Op de 29ste staat Beppe vroeg op, komt uit de herberg en begint aan een nieuwe dag. Hij heeft geen flauw idee waarnaar hij die dag zal lopen maar ziet drie pelgrims gaan en loopt achter hen aan.

Señor Etxagarrika (Burgemeester van Oteiza)

Señor Etxagarrika heeft grote zorgen. Hij is een vooraanstaand lid van de Partido Popular afdeling in Navarra en burgemeester van Oteiza. Afgelopen week heeft hij via de TV naar de koning gekeken die nieuwe verkiezingen op 26 juni aankondigde. Dat was slecht, hoewel ook voorspelbaar, nieuws aangezien Rajoy, de PP premier van Spanje, niet populair is en de verkiezingen hoogstwaarschijnlijk in een dramatisch PP verlies zullen uitmonden.
Etxagarrika ijsbeert door zijn werkkamer heen-en-weer. Hij moet zorgen dat de PP in zijn gemeente, in zijn regio acceptabele scores bereikt anders kan hij een verlenging van zijn burgermeesterschap, of meer, wel vergeten.
Hij zucht en loopt naar zijn tafel waar zijn assistente het koffieservies had neergezet. Als hij de koffie heeft ingeschonken en het kopje aan zijn lippen zet kijkt señor Etxagarrika naar buiten en ziet Günther de Plaza de Navarra oplopen, kort daarna gevolgd door Lisa. Daarachter verschijnen Joyce en Beppe en als hij opstaat ziet hij tot ver buiten Oteiza een stoet van pelgrims zijn kant opkomen. Hij stokt, de koffie wordt die dag niet gedronken want hij beseft de kans en beleeft zijn Sternstunde. Terwijl hij de telefoon grijpt ziet hij visioenen van een monument met zijn naam erop en zelfs van een Plaza Etxagarrika in zijn geliefde oord.

Padre Ayegui (Priester van Oteiza)

Padre Ayegui nam de telefoon op en begreep direct de mogelijkheid om, in deze voor de kerk moeilijke tijden, de Roomse boodschap krachtig in Oteiza te laten klinken. Sterker nog, bij doortastend optreden zou Oteiza een nieuwe weg in de herkerkelijking van Spanje kunnen inluiden, een mijlpaal waaraan zijn naam zou zijn gekoppeld.
Het grote beeld van Maria della Misericordia hadden ze afgelopen week al op de baar gemonteerd en van alle 12 mannen die Maria de komende maand door het dorp zouden dragen had hij de telefoonnummers in zijn agenda genoteerd. Binnen 15 minuten waren alle mannen in de kerk en 5 minuten later waren sjerpen om Maria gedrapeerd en een schilderij van St. Jacob van de muur gehaald en tegen Haar voetstuk geplaatst.
Ook de beiaard was gebeld en die had zijn mouwen opgestroopt, een uur lang zou hij de klokken laten luiden.
En, ziedaar, Günther bestelt om 9.15 uur op het terras voor de kerk van Ayegui een koffie als de klokken beginnen te luiden, de kerkdeuren zich openen en een Mariabeeld op een baar naar buiten wordt gedragen dat aan alle kanten glinstert van het goud. Mensen komen aangerend, Wat is dit nu?, de processie is toch pas over een maand?, en vormen een haag langs de straten waar Maria doorheen schrijdt. Steeds meer mensen bewonderen de processie want pelgrimsgangers blijven arriveren en ook zij willen allemaal zien wat hier aan de hand is. En wat ze zien is wonderbaarlijk want voor Maria schrijdt Padre Ayegui en hij loopt met een groot vaandel waarop staat “Santiago es llegado” (St. Jacobus is aangekomen), dat al klaarstond voor het symposium dat hij met ondersteuning van Señor Etxagarrika had georganiseerd op de naamdag van de heilige Jacobus in Juli.
Opnames zijn gemaakt en werden door de Navarraanse televisie uitgezonden, bovendien werden nieuwsberichten naar alle Spaanse kranten gestuurd. Het bericht vermeldde hoe de pelgrims door onverklaarbare redenen op de 29ste naar Oteiza kwamen, dat de heiligen S. Maria en S.Jacob reeds op hun komst leken voorbereid en hoe het dorp de pelgrims met een grootse processie van de twee heiligen verwelkomde. Het bericht onderstreepte echter vooral dat, om de gebeurtenis te herdenken (het woord wonderbaarlijk werd zorgvuldig in de tekst vermeden al had men aan de bisschop reeds een schrijven gericht waarin hierop werd gezinspeeld), de processie voortaan elke vrijdag om 9.15 uur zal plaatsvinden en hoe de gemeente attent & energiek had opgetreden door het pad tussen de bekende Camino halteplaats Puenta de la Reina en Oteiza, de gedenkwaardige 15 kilometers waarover al die pelgrims op de 29ste hadden gelopen, gelijk van de Camino signalering te voorzien.
Na de komst van de pelgrims is Oteiza 3 bars, 2 restaurants, 2 albergues en een kruidenier rijker en is de werkloosheid gedaald van 20 naar 7%. Men verwacht dat er eveneens plaats is voor een souvenirwinkel en een voetmaseur. Señor Etxagarrika kijkt met vertrouwen naar de verkiezingen.

5 gedachtes over “Het wonder van de Camino

  1. Gelukkig hebben jullie heelhuids Spanje bereikt en Frankrijk achter je gelaten. Dat wil niet zeggen dat jullie geen beren meer op de weg kunnen verwachten. Jullie naderen langzamerhand Loyola, de thuisbasis van Ignatius. Tot mijn leedwezen heb ik 4 jaar van mijn leven op een middelbare school van dit fascistoïde addergebroed doorgebracht. Nog steeds probeert de societas Iesu op alle mogelijke manieren macht te verwerven zowel in de seculiere als de kerkelijke wereld en niet ad moioram gloriam dei, zoals hun motto schijnheilig luidt, maar vooral om er zelf beter van te worden en te kunnen zwelgen in de verworven machtsposities. Dat tegenwoordig een Argentijnse Jezuit zelfs paus is geworden zegt verder genoeg. (toets op google Jezuiten in met daarnaast de zoektermen machtsmisbruik en schandalen en het internet ontploft zowat).
    Nog niet zo heel veel flora en fauna tegengekomen in jullie blog tot nog toe. Zeker nu jullie het katholieke Spanje doorkruisen, in dit verband nog een aanzet. Allereerst de opmerking dat Reve al heeft gesteld dat god een wonderlijke dier is. Het is verder wonderbaarlijk hoeveel planten en dieren katholieke namen hebben; Jullie hebben het al over voorbijvliegende vinken gehad, maar al een paapje of een frater gezien? En dan natuurlijk het nonnetje dat zowel een eend, een vlinder en een schelp is. Het Sint Helana Fazantje (in Spanje een exoot die je, anders dan de naam doet vermoeden in de rietlanden kunt tegenkomen) dat in verband wordt gebracht met het zingen van de litanie tijdens Allerheiligen.
    Maar nemen jullie de komende tijd in het bijzonder in acht tegen de monniksgier, de handlanger van het addergebroed der Jezuiten. Misschien zijn jullie hem al tegengekomen zwevend op thermiek rond de pyrineentoppen. De ellendige creaturen zijn op zoek naar uitgehongerde pelgrims en zullen zeker een mals kooikerhondje niet versmaden. Hoe verstandig om Puck kort aangelijnd te houden!
    En dan dient ook ten zeerste gewaarschuwd te worden voor de Sint Jacobsvlinder (prachtig rood-zwarte nachtvlinder die je ook wel in Nederland tegenkomt) en zijn waardplant het Sint Jacobskruiskruid, beiden zitten vol met het zeer giftige alkaloide. Hoeveel paarden hebben al niet het loodje gelegd na het eten van dit giftige goedje.
    Daarom Spanje lijkt wel een veel leuker land dan Frankrijk, maar wee je gebeente. Of zoals de Spanjaarden ook wel zeggen “Salir de Guatemala y entrar en Guatepeor”.

    Nog een terzijde; Allemaal leuk en aardig zo’n camino, maar het Noorderplantsoen in Groningen is natuurlijk ook prachtig. Wat je daar niet een natuur en spiritualiteit kunt vinden en dat maar een op een paar blokjes om van jullie huis. In dit verband wil ik jullie graag wijzen op de prachtige documentaire van Hilco Jansma over het Noorderplatsoen, met als hoogtepunt de strijd tussen een meerkoet en een waterhoen (kijken, ik verklap niet hoe het afloopt; http://www.hilcojansma.com Noorderplatsoen).
    Verder was me de overeenkomst al opgevallen tussen de buurt waar jullie wonen in Groningen en het Noorderplantsoen enerzijds en de Hoofddorppleinbuurt en het Vondelpark hier in Amsterdam anderzijds. Dat kan geen toeval zijn; Een geboren en getogen Amsterdammer kan wel vertrekken uit Amsterdam, maar Amsterdam vertrekt niet uit de Amsterdammer. Wordt het niet weer eens tijd om met oud-en nieuw weer zelf oliebollen te bakken?

    Houd vol en veel geluk, pas in het bijzonder de komende dagen goed op en houd Puck goed in de gaten.

    1. Grappig dat je hem noemt,Hilco! Ik verkoop ijverig de videofoon van hem vanaf het eerste uur. Wil je er ook een? Kan ik allemaal regelen, ook vanaf de Camino

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *