Cees Nooteboom

Nooteboom boeken-1

Cees Nooteboom….. het eerste dat ik van hem las waren zijn artikelen in de Avenue uit de jaren 70 en 80. Reportages die hij met Eddy Posthuma de Boer maakte over zijn reizen naar uithoeken van de wereld. Plaatsen die ik alleen maar kende van Kuifje of de Winkler Prins. Die wilde ik later ook zien.

Hoe absurd kan het zijn. Het eerste Cees Nooteboom boek dat ik kocht was een Engelse vertaling in een tweedehands boekhandeltje in San Pedro de Atacama (Noord-Chili). De meegenomen boeken had ik klaarblijkelijk allemaal gelezen en dus zocht ik nieuw leesvoer. En stuitte toen op de pocket “Roads to Santiago“. In Chili neem je dan aan dat het boek gaat over een tocht naar Santiago de Chile.  Dus niet. Het was voor mij de eerste papieren kennismaking met Spanje want tot dat moment was ik volledig op Italië gefixeerd. Ik had Italië van noord tot zuid doorkruist, sprak de taal en had daar talloze musea en opgravingen bezocht. Spanje? dat was het land van wat boeren, verdachte olijfolie, nep-Fiatjes en een legioen van bruinbakkende frietvreters aan de Costa del Sol.

Cees Nooteboom beschreef de andere kant van Spanje, van de lege horizons, de stilte op de meseta, de Spanjaard die niet achter elke mode aanrent, waar de de dictatuur van la bella figura ontbreekt. Nors, koppig, direct.

Hmm… Lijk ik niet meer op “de Spanjaard” dan op “de Italiaan”?

Dit was de aanleiding tot veel Spanje-reizen en het begin van een Nooteboom-liefde. Zijn meeste boeken heb ik gelezen, misschien zelfs allemaal. Lees bijv. zijn verrukkelijke Europese reisverslagen die een paar jaar geleden tot twee kloeke delen zijn gebundeld. Het zijn korte verhalen die vanaf 1958 in de Volkskrant verschenen en die je kris-kras door Europa meenemen. Je ziet hoe de wereld in de jaren 60 verandert, soms beschreven vanaf de barricaden in Parijs dan weer vanuit de luwte van een provincievlek.

We hebben Cees Nooteboom twee keer gezien. De eerste keer was tijdens een lezing ter promotie van zijn Verhalen van Poseidon. Sluit je ogen en luister naar de bronzen stem, een aarzelend orakel op een Gronings podium. En daarna in Santiago de Chile, in ons favoriete restaurant, Azul Profundo. Of dachten we hem daar te zien zoals hij beschreef in Scheepsjournaal (uit 2010) en is dat de waarheid geworden?

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *